MAJ 2019

Zostałem antysemitą! - krzyknąłem do moich żydowskich przyjaciół wchodząc przez półotwarte drzwi ich paryskiego loftu. Zanim padliśmy sobie w ramiona zdębiałem słysząc: my też!

Tak naprawdę powinienem skończyć na tym opowieść o powitaniu, ludzie mający te same walory, poziom, wiedzę i życiowe doświadczenia rozumieją się bez słów. Oni wiedzieli o czym ja mówię, a ja absolutnie zrozumiałem ich "my też". 

Mam serdecznie dość Shoah! To było ponad 75 lat temu, czyli trzy statystyczne pokolenia. Czemu nas Żydzi tym ciągle maltretują? Wszyscy wiemy, że było to straszne, taka świadoma eksterminacja, ale czy oni mają na nią wyłączność?

Takie eksterminacje (i to często większe liczbowo!) możemy przytaczać bez końca, ludobójstwo to ludzka specjalność: aborygenów w Australii, Ormian, Ukraińców przez Stalina, Irlandczyków w XVII wieku, niechrześcijan w czasie krucjat, wiele narodów Afryki w czasie kolonizacji, ostatnio w Ruandzie i w Europie w Srebrenicy, o Kurdach i czerwonych Khmerach nie wspomnę. Setki milionów eksterminowanych wszędzie na świecie, których jednak następne pokolenia po tych mordowanych nie miały i nie mają takich możliwości przypominania o tym, nie mają takiego wielkiego światowego lobby, lobby finansowego przez co i politycznego, lobby obciążającego nieustannie ludzkość za te zbrodnie, lobby powołujące się nieustannie, i do zerzygania, na Shoah aby ugrać swoje. Smutne bardzo - więc Shoah mówię dość i nie chcę więcej o tym słyszeć!

Lobby, o którym mowa, załatwiło też amerykańskie wizy dla Polaków. Będą obowiązywały do czasu kiedy w New York Times nie pojawi się artykuł popierający bezwizowy wjazd do USA Polaków. A ten nie pojawi się nigdy. Cóż, dwa narody żyjące kiedyś w relatywnej zgodzie i dające sobie wzajemnie wiele, dziś nie są w stanie się porozumieć. Polacy napędzani są strachem przed oddaniem Żydom ich praw do przedwojennej własności, Żydzi napędzani są nienawiścią mówiącą o udziale Polaków w eksterminacji ich przodków, to z kolei obraża Polaków i tak w kółko. Niemcy mordowali się z Francuzami od zarania dziejów, dziś żyją w wielkiej przyjaźni i poczuciu europejskiej wspólnoty tylko dlatego, że znalazła się polityczna dobra wola, która z wolna zamieniała się na dobrą wolę narodów. Tej dobrej woli politycznej nie uświadczysz w relacjach polsko-żydowskich, nie tworzy więc  fundamentów dla woli narodów.  

Jak to jest możliwe aby w cywilizowanym państwie (no może przesadzam z tym cywilizowanym, bo myślę o Polsce) instytucja religijna posiadała aż taką władzę i takie wpływy, a jednocześnie była tak brudna?

Wszystko to przez matematykę, a dokładniej przez rachunek prawdopodobieństwa.

Otóż jeśli w jakimś kraju, a jeszcze do niedawna tak było prawie w każdym, społeczeństwo odrzuca różnorakie inności od normy, na przykład homoseksualizm, zagubieni w inności ludzie nie bardzo wiedzą co ze sobą począć. Są też inne inności, ale te prócz społecznego odrzucania są też prawnie karane, na przykład pedofilia. Wszyscy ci odrzuceni ukrywają się więc i szukają jakichś rozwiązań.

Jednym z nich jest ucieczka pod skrzydła na przykład kościoła i do seminariów gdzie są sami młodzi ludzie. No i tam właśnie trafiamy na tę matematykę.

Nie napiszę "normalny młody człowiek" bo ktoś zaraz zarzuci mi, że homoseksualistów nazywam nienormalnymi (choć pedofilów jak najbardziej tak nazwę), czyli: młody człowiek od pewnego wieku będąc jeszcze małym dzieckiem ma budzący się w nim pociąg do seksu, w swoich próbach może dotknąć partnera tej samej płci z ciekawości lub strachu przed nieosiągalną jeszcze płcią odmienną. Jest to normalne i tak się zwykle dzieje. Później większość z nich zasmakuje w naturalnym pociągu rozrodczym, a niewielka część pozostanie przy pociągu homoseksualnym.

Jeśli jednak młody człowiek rezygnuje z tego naturalnego kierunku, czy to z powodu wychowania, wmuszonej mu od dziecka wiary, czy ucieczki przed brakiem akceptacji swojej inności lub, na koniec, rozchwierutania psychicznego, to musi uciec od tego  "normatywnego" społeczeństwa. Ucieka w miejsca, które zapewnią mu swego rodzaju przyzwolenie i bezpieczeństwo. W związku z tym jest oczywiste i ta cholerna matematyka łatwo to sprawdzi, że procent zdrowych psychicznie i akceptowalnych społecznie młodych ludzi udających się do seminariów jest niewielki, podobnie jak tych nasyconych gorliwą wiarą w duszy. On oczywiście jakiś jest, ale zapewne nieproporcjonalny w stosunku do różnych odmieńców i dewiantów,  których kościół chętnie przygarnia z braku możliwości osobowych, a tym bardziej potrzeby utrzymania fundamentów swojego bytu, mając dodatkowo na tych przygarniętych od zarania bicz lub, tak lubianego w Polsce słowa - haka.

Jest niepojętym, że Polska jest jedynym (prócz Watykanu) znanym mi krajem gdzie kościół funkcjonuje jako przedsiębiorstwo w sposób otwarty, ze swoimi taryfami za usługi, dyrektorami posiadającymi służbowe samochody, luksusowe wille, przedsiębiorstwo posiadające swoje filie lobbingowe w mediach, w nauce i kulturze. Przedsiębiorstwo to na dodatek uzyskało wszelkiego rodzaju zwolnienia od podatku, a i też pomoce finansowe jako, że jest organizmem pożytku publicznego. Świadczy to jedynie o narodzie, na którym taki pasożyt żyje, narodzie który na to sobie pozwala.

W zasadzie w Polsce kościół mógłby (napisałem bógłby) przejąć władzę, jest lepiej zorganizowany niż Państwo, w którym funkcjonuje, a dzięki sprytowi swoich zarządzających, podobnie jak funkcjonariusze państwowi i jego funkcjonariusze dzięki konkordatowi posiadają swego rodzaju immunitet. Przecież gdyby oddać kościołowi władzę nie byłoby całej zadymy z jakąś opozycją, wyborami itd. 

Aż się sam sobie dziwię, że ten pomysł, który miał być żartem, wcale go za taki nie uważam. A czemu by nie spróbować? Choć raz już spróbowano, nazwano ten sposób zarządzania społeczeństwami komunizmem i faszyzmem.

Dzięki swojemu wiekowi patrzę dziś z większym dystansem na otaczający mnie świat. I z trwogą. I nie boli mnie ocieplenie klimatyczne i stan naszej planety. Przerażony patrzę jak nasza demokracja się wypala, w zasadzie już się wypaliła, jak system państwowości stał się maszyną mielącą siebie samą i narody ją otaczające.

Cały świat jest dziś skorumpowany. Skorumpowany finansowo, politycznie, etycznie i moralnie. Patrzę przerażony na to, że nie ma perspektyw, nowych pomysłów, nowych propozycji. Kiedyś po feudalizmie następował kapitalizm, potem nadzieja demokracji i socjalizm, za nią komunizm. Choć  człowiekowi nic się nie udało to jednak były jakieś pomysły. Dziś ich nie ma i ten brak nadziei jest przerażający patrząc na schyłek tego co jest.

A może skopiować kościół? Stworzyć przedsiębiorstwa do zarządzania państwami, prywatne na modłę przedsiębiorstw zarządzających nieruchomościami? I to one w wyborach przejmowałyby władzę i zarządzały bezuczuciowo ani prawicowo ani lewicowo? Taki Google State Management.

Hm, coś jednak mam wrażenie, że to się właśnie dzieje teraz. Mamy do wyboru tylko przedsiębiorstwa z ich dyrektorami i strukturami, przedsiębiorstwa obiecujące nam lepsze zarządzanie i lepsze jutro (no trudno aby nam obiecywały gorsze), ale potem jest zawsze tak samo.   Paradoksalnie Polska wróciła do komuny, rządzi pierwszy sekretarz partii, a nie rząd. Zabawne, po latach walk i protestów przeciw takiemu stanowi. Kupa śmiechu ta Polska.

Brak tej nadziei powoduje, że jestem bardzo zgorzkniałym typem. Nie wierzę już w człowieka.

Zgorzkniałym, ale szczęśliwym. Uciekam sobie w naturę, na ławeczkę, patrzę na ocean codziennie ciekawszy i piękniejszy, i z miłością na moje piękne życiowe bonusy. Czegóż mi więcej trzeba?

MOJE BONUSY

ZORIANA 1

ZORIANA 2

ZORIANA 3

ZORIANA 4

ZORIANA 5

Przyleciał do nas na weekend mój kuzyn Artur ze swoją nową (a już byłą) dziewczyną, Zorianą. Dawno kogoś takiego nie spotkałem. Kobieta orkiestra - gra na fortepianie, pięknie śpiewa, zdjęcia robi cudne co widać powyżej, no i wykształcona, o urodzie nie wspomnę. Niebywała Ukrainka, która będąc adwokatką biznesową znudzona ciągłym przygotowaniem i analizą kontraktów, zrezygnowała z pracy (i męża), pojechała do Polski gdzie żyje z robienia zdjęć wszelakich i śpiewa. Odwaga i siła, mimo dwójki małych dzieci! Podziwiam ludzi, którzy mają odwagę i chcą wykorzystać swój talent, nudzi mnie miernota.

W styczniu Moana miała swoją pierwszą poważną życiową lekcję ludzkiego gnoju.

Odbyły się regaty, w których uczestniczył klub, w którym Moana ma zajęcia, szkoła Moany oraz Królewski Yacht Club. Pierwszą rundę wygrał KYC, drugą dzięki Moanie jej szkoła, a w ostatniej decydującej Moana wyprowadziła ich zespół na duże prowadzenie i tuż pod koniec... wiatr ucichł. Snuli się powoli kiedy to uczestnicy KYC zaczęli pompować, co nie jest dozwolone i przepłynęli linię mety pierwsi. Wszyscy oczekiwali dyskwalifikacji, co było oczywiste, widzieliśmy wszystko z motorówki obok. Jurorzy zadecydowali jednak inaczej tłumacząc, że przecież to dzieci i nie można im odebrać zwycięstwa bo to przecież zabawa. Ciekawe jak wytłumaczyć takie durne gadanie pozostałym dzieciom? Z góry ukartowane zwycięstwo królewskich, wiadomo - należeć do tego Klubu to największe szpanerstwo na wyspie i nie można było dopuścić aby wygrała amatorska załoga szkoły francuskiej. Moana nie chciała przyjąć srebrnego medalu, wszystkie dzieci miały łzy niesprawiedliwości w oczach.  Cóż, to było pierwsze, ale nie ostatnie taplanie się w oceanie ludzkiego gówna, w którym dorośli żyją na co dzień.

Jedynym uśmiechem tego dnia był patent pierwszego żeglarskiego stopnia jaki Moana odebrała.

REGATY SRATY  

Na początku marca, jak co roku, na tydzień przyjechała Aga pochodzić trochę po górach. Słońce sprzyjało, pokazaliśmy jej nasze nowe odkrycia, a korzystając z dwóch samochodów przeszliśmy trasę z Vilaflor de Chasna (najwyżej położone miasto Hiszpanii - średnio 1.414 m z domami do 2.484 m) aż do Paradoru pod Teide. Trasa wiodła przez Księżycowy Pejzaż, miejsce bardzo chwalone przez przewodniki, które okazało się jednak najmniej interesujące z całej przepięknej i długiej wycieczki.

TENERYFA TO RAJ DLA PIECHURÓW

NA SZCZĘŚCIE PRAWIE NIKT O TYM NIE WIE

Z nowości -  jak co roku byliśmy na nartach w Sierra Nevada. I jak co roku było pysznie i świeży śnieg. Polecieliśmy bez Dudy do Malagi skąd wynajętym samochodem pojechaliśmy w góry. Okazuje się to blisko, po ośmiu dniach o 9h15 opuściliśmy nasz górski apartament aby o 15h00 być już w domu na Teneryfie. Moana prześcignęła narciarsko Beatę, ale tylko w prędkości jazdy.

W SIERRA NEVADA ŚNIEGU POD DOSTATKIEM

Na święta polecieliśmy do Polski w ramach dwóch i pół tygodnia ferii Moany. Do nas do domu.

Jakoś dziwnie dom, który dał mi tyle szczęścia, stał mi się od pewnego czasu obojętny, jakby wypełnił już rolę w moim życiu.

Tym razem jednak coś zaiskrzyło, znów się w nim poczułem dobrze, u siebie i w pełni szczęścia. Jest to kategorycznie miejsce niespotykane. W przeciwieństwie do Polski gdzie czuję się źle. Boję się tam jeździć samochodem, na każdym kroku widzi się brak poszanowania drugiego, przepisów, szaleństwo prędkości. Dominuje Audi i BMW.

Najpierw były święta z rodziną, potem przemarsz wojsk w postaci przyjaciół i znajomych. U Ani i Marka załapaliśmy się nawet na pierwszomajowe święto z durnymi przemówieniami Gomółki w tle. Była to majówka z piękną pogodą, targiem, na którym Moana handlowała starociami, oraz typową wyżerką. Wróciły na chwilę stare czasy, niektórzy mówią, że dobre.

Przy próbach łowienia ryb wyszło, że te ostatnie szanują tylko starego właściciela i to ja wyciągnąłem szczupaczka.  

WIOSNA

SZYBKIE RODZINNE ŚWIĘTA

SPOTKANIA

NIECH SIĘ ŚWIĘCI SOJUSZ CHŁOPÓW I ROBOTNIKÓW, GÓRNIKÓW I HUTNIKÓW, KOLEJARZY I BUDOWLAŃCÓW, PISOWCÓW I PEOWCÓW (PECHOWCÓW?)  itd 

Z wolna poznajemy nasz teneryfski ogród i jego nasłonecznienie, wiemy w którym miejscu co można sadzić i siać, a co nie. Od ośmiu miesięcy jemy nasze dwa gatunki sałat, bez oprysków rosnące w oczach. Nie wspominam o rukoli, pietruszce, bazylii, cebuli, kalarepie, truskawkach, które zawsze są pod ręką. To takie małe radości. I smaczne. Posadziliśmy też kilka drzew: awokado, mandarynki, cytryny, starfruit (gwiezdny owoc?), passion fruit (marakuja?), dwie figi, czereśnię, nektarynki, mango i na koniec dwa bananowce. Znów będzie ważne hasło: na drzewo banany prostować!

Nasze złamane nispero odżyło i pięknie odrasta kierowane przez mnie. Za to cytryna choruje na afrykańską zarazę i trzeba ją pryskać i przycinać. Nie rodzi więc, oby tylko na razie. Jak już się ma ogród to trzeba to wykorzystać. Jednak nieustająco naszym największym zbiorem są kupy Dudy.

A propos, Duda znów przegrała na wystawie w grupie z Beaglem. Była za to najpiękniejszym Ridgebackiem. Bo jedynym! He. Wszystkie medale jej.

ZABAWA

Dostaliśmy od sąsiadów kwiatek w doniczce. Znaczy zielicho jakieś i karteczkę-artykuł o motylach, że podobno tego zielicha się trzymają. Moana po kilku tygodniach wypatrzyła na krzaczku gąsienice, a nie było to trudne ponieważ prawie wszystkie liście zostały pożarte przez te właśnie. Zabrała trzy do szklanej wazy, dodała liście sałaty i przykryła wszystko przeźroczystą folią podziurawioną widelcem. No i obserwowaliśmy co się stanie. Gąsienice liście zjadły po czym zamieniły się w wiszące kokony, najpierw seledynowe, potem dodatkowo w złote paski, później coraz ciemniejsze.  Nastawiliśmy kamerę z laps klatką i nagraliśmy nocne przepoczwarzanie się jednej. Pozostałe jednak obserwowaliśmy na żywo, ku radości Moany, która wróciła ze szkoły. Niesamowite było patrzeć jak z niewielkiej jajkowatej kulki wydostaje się stwór poskładany jak najlepsze origami, a po rozłożeniu staje się wielkim kolorowym motylem zdolnym natychmiast do życia, a po szybkim wyschnięciu do latania.

STADIUM Z GĄSIENICY DO KOKONA

MOTYLE JAK TA LALA

Zbliżają się wakacje. Znów cyrkowe kolonie i woltyżerka Moany we Francji i nasze wycieczki tym razem po Alpach, a potem, już razem, spędzimy ponad miesiąc w Maroku. Maroko to powrót po latach dla mnie, nowe dla moich dam. Wrócimy, to opowiemy.

A na wesoły koniec już dawno nie pisane "Moana powiedziała":

- Moana jedz!

- przeraża mnie taki różnorodny talerz

- wiesz, w Afryce są dzieci, które nie mają co do gęby włożyć, jedzą w kółko sorgo

- a co jedzą na deser?