MAJ 2014 - BELIZE, MEKSYK

Sobota, 3 maja 2014

Nie zawsze jest tak jak się chce, ale zawsze można znaleźć jakieś rozwiązanie.

O mało nie doszło do rozłamu w załodze. Ola, mająca różnorakie wodne fobie, zrobiła nadludzki wysiłek i wraz z rodziną zawitała na Bubu. Swoją wewnętrzną wojnę szybko jednak przegrała i górę wzięły strachy: a to wolnej wodnej przestrzeni, a to przed falami, przed głębią czy płycizną, strach przed utopieniem i nieustający o dzieci, czy przed burzą. Do wszystkiego doszło oderwanie od świata, brak sygnału telefonicznego, a co za tym idzie Internetu. Kto się boi latać samolotem dokładnie wie o czym mowa, takich strachów nie da się zracjonalizować. Nieszczęśliwie po raz drugi na Bubu usłyszeliśmy, że szkoda komuś urlopu na takie pływanie.

Do ogólnego lęku doszła jeszcze choroba morska, Oli tylko troszeczkę, ale mała Julka naprawdę cierpiała. Zaczęło to psuć ogólną atmosferę, szybko wiec podjęliśmy decyzję o zakończeniu naszej wspólnej podróży.

No nie udało się, mimo, że szczęście nam sprzyjało - widzieliśmy baraszkujące przed dziobami Bubu delfiny, złowiliśmy pyszną makrelę cero, potem dwa tuńczyki, a na sam koniec wpływając na ostatnią noc w namorzynowy kanał (bo tam nie buja) zobaczyliśmy manata. Był też wrak statku do spenetrowania z maską i fajką, co zachwyciło Artura.

Miałem pewien pomysł, nie wiedziałem jednak czy jego realizacja będzie możliwa, ponieważ Ola parła do lądu (dla żartu rym: Ola prawniczka najlepiej czuje się w sądzie i na stałym lądzie).

Pogryzieni trochę przez komary (przypadłość namorzyn) ruszyliśmy rano w przeciwną do lądu stronę. Powiedziałem, że muszę zobaczyć wysepkę obok, która musi być piękna, ponieważ są tam aż trzy hotele. Kiedy rzuciliśmy kotwicę już wiedziałem, że się uda. Małe płachetko piasku upstrzone palmami i sosnami było urocze, ale kiedy wyszliśmy na ląd zachwyt przeszedł na wszystkich. Każdy z hoteli posiadał salę dzienną-jadalnię i bungalowy, był też inaczej zagospodarowany, ale wszystkie były czyściutkie, zadbane, wręcz wymuskane.       

W dwóch ceny były jak z księżyca, ponad 200 USD od osoby, natomiast w trzecim, będącym rodzajem bazy naukowej (IZE – International Zoological Expedition), miła pani pokazała nam bungalow z dwiema sypialniami, przedsionkiem z kanapą, łazienką i balkonem z hamakiem za 75USD. Od osoby? Nie, za bungalow dziennie. Darmo!

Słuchajcie, mówię, bierzcie na trzy dni, my zostajemy na Bubu obok, jeść będziemy na Bubu, pływać na rafę aneksem, plażować przy hotelu, a potem zawieziemy was do Belize City, gdzie staniemy w marinie i skąd pojedziecie na lotnisko. Ola zachwycona miejscem nie mogła się nie zgodzić, zwłaszcza że do dyspozycji były kajaki w sam raz dla dzieci. Cieszyła nas też przedłużona radość Artura zachwyconego pływaniem na rafie, a ta obok miała być wyjątkowa.

Zapakowano więc niezbędne rzeczy w małą walizeczkę (duże, przygotowane już do pakowania wróciły do bakisty), Moana postanowiła też spać na lądzie z dziewczynkami. Bąbelek napięcia pękł i zaczęła się prawdziwa idylla. Miejsce było wybitnie urokliwe, rafa wielce interesująca, kajaki w sam raz wielkościowo dla dzieci, boisko do siatkówki plażowej i szezlongi dla czytających. Żyć, nie umierać.

RAJ NA ZIEMI

Codziennie nocą odwoziłem towarzystwo do pomostu, szli spać, a rano spotykaliśmy się, a to na plaży, a to na Bubu. Spędziliśmy w ten sposób fantastyczne trzy dni, no i Internet był w hotelu!

UŻYWAMY ŻYCIA

Dziś rano śmierdziało katastrofą. Wiatr 20 węzłów prosto z kierunku, w którym mieliśmy płynąć. Po śniadaniu jednak wiatr zelżał i jakoś się udaje płynąć na silnikach. Wszyscy zadowoleni, nikt nie choruje, dziewczynki grają w gry, Artur sprawdza co chwilę wędki z nadzieją na rybę, ja właśnie zrobiłem kapuśniak. Nawet Ola jakoś optymistycznie patrzy na świat.

Nasz ptak zwany Szpakiem Mateuszem wprost z Akademii Pana Kleksa ma się świetnie. Z pokrętnego, z jakimś przykurczem szyi wyrósł na zdrowego ptaszka, który siada na krawędzi swojej miski i ciekawie patrzy na świat czyszcząc piórka i prostując skrzydełka. Ćwierka kiedy jest głodny i kiedy nas widzi, otwiera wtedy dzióbek i zazwyczaj dostaje, a to kawałek chleba, a to szyneczki czy jakieś warzywo, rybkę. Zabawa z nim jest niezła, zapewne lada chwila zacznie latać. Ptak Mateusz upatrzył sobie Beatę jako przyszywaną mamę i to do niej podchodzi z największym zaufaniem. Aż dziw bierze, że można mieć związek z ptakiem. Spróbujemy któregoś dnia na plaży nauczyć go latać. Kiedyś przecież odleci.

Inny ptaszek też chce odlecieć, dostaliśmy w związku z tym zadziwiający e-mail.

Pisze do nas ojciec, że jego syn chciałby finansowo oderwać się od niego, a mając w planie kontynuację studiów za granicą potrzebuje na to dużo pieniędzy, więc czy nie bylibyśmy uprzejmi przekazać mu 1% podatku poprzez stowarzyszenie zastępcze. Pomysł niezły, ale…

PO PIERWSZE: gdyby do nas napisał zainteresowany, będący przecież dorosłym facetem, wyglądało by to przyzwoicie. Jednak wystąpienie o to przez ojca nie daje pewności kto od kogo chce się oderwać finansowo.

PO DRUGIE: jakoś wydaje mi się, że pomysł podatkobiorcy o stworzeniu możliwości przekazania 1% podatku powstał dzięki naciskowi organizacji charytatywnych i miał na celu wspieranie tak zwanego pożytku publicznego, a nie czyichś partykularnych interesów. Jakoś nie pamiętam aby ktokolwiek w tej rodzinie prowadził działalność na rzecz osób potrzebujących, czy poświęcił temu choć chwilę.

Pamiętam za to moje nocne pakowania tirów z lekarstwami do Polski w czasie stanu wojennego. Pamiętam też moją działalność jako wolontariusz w Komitecie Pomocy Polakom we Francji, a potem pracę tam przez lata będąc studentem. Pamiętam też ufundowanie przeze mnie stypendiów studenckich dwóm zdolnym córkom chłopa, od którego kupiłem ziemię, nie chcąc za szybko oddać ich mężom „którzy za dużo nie piją i za mocno nie biją”.

PO TRZECIE: W związku z tym co napisałem powyżej, zwłaszcza że mowa o osobach zamożnych chcących wykorzystać szczodrość innych, nie jestem osobą, która może w zgodzie z własnym społecznym ego popierać tego typu działania. Popieram oczywiście pomoc dawaną młodym talentom, ale niech to będzie pomoc, która da szansę tym, którzy od życia szczęścia i pełnej misy zaznali niewiele.

Dodam, że nie myślę wyłącznie o społecznym ego. W wieku osoby zainteresowanej znalazłem się sam poza granicami ojczyzny i to z dziurawymi kieszeniami i jakoś, jak widać, sobie poradziłem. Zwykle ciężką pracą i wyrzeczeniami. Wspomogłem się też bankowym kredytem, który po studiach spłaciłem.

PO OSTATNIE: Podatki płacimy z końcem stycznia więc prośba była tak czy siak spóźniona.

Tyle o ptaszkach.    

Niedziela, 4 maja 2014

Szczęście dalej nam sprzyja. Znów nasi goście mieli nietypowe przeżycie. Wczoraj siadając do lunchu zaterkotała wędka mocno, głośno i zdecydowanie, co nakazywało przypuszczać, że to duża sztuka. Zatrzymaliśmy silniki i zaczęła się walka. Ryba wyciągała żyłkę nie dając jej zwijać, hamulec się grzał, ale nie chciałem zwiększyć jego mocy bojąc się o wytrzymałość żyłki. Po minutach walki ryba się trochę zmęczyła i powoli, po wyjęciu wędki z uchwytu, pompowałem ciągnąc wędkę ku sobie i skręcając żyłkę opuszczając ją w dół. W końcu zobaczyliśmy małego rekina, wyglądało, że to rekin cytrynowy (lemon shark), przepyszny w smaku. Po chwili jednak pojawiły się wątpliwości, naszą zdobycz za wszelką cenę chciał pożreć inny mały rekin, kręcący się wokół. Wszyscy patrzyli zafascynowani. W końcu udało się dociągnąć naszą rybę rekinopodobną w pobliże rufy i Beata z pomocą Artura złapali ją w podbierak.

Walka trwała z 15 minut. Niepyszny rekin napastnik krążył dalej wokół rufy. Nasza ryba wylądowała w zaniżeniu koło wejścia i w ruch poszły katalogi. Po chwili już wiedzieliśmy, że to ośmiokilowa Cobia, a zaznaczenie jej wyśmienitych walorów smakowych bardzo nas ucieszyło. Brawo!

Mnie ręce drżały z wysiłku, miałem skurcze przy kciukach kiedy powracaliśmy do stołu i nie mogłem jeść. W Arturze pojawił się prymitywny odruch łowcy i szybko wrzucił znów przynętę do wody, mimo że uważałem to już za zbyteczne.

Kiedy tylko zjedliśmy lunch, a ja filetowałem cobię wędka zaterkotała ponownie. Znów ryba była spora, tym razem Artur trzymał kołowrotek, któremu urwały się trzy z czterech nitów, a ja kręciłem. Jakoś doholowaliśmy rybę do rufy i Beatka złapała ją w podbierak. Na tym nasza zabawa i radość się skończyły, ryba okazała się być Jackiem Crevalle, rybą niedobrą w smaku. Wróciła więc do wody i pognała jak torpeda w siną dal.

COBIA I CREVALLE

Wtorek, 6 maja 2014

Od wczoraj rana jesteśmy sami i pierzemy. Wczoraj wieczorem dorobiłem nową zębatkę do pralki z plastikowej deski do krojenia i dziś pralka działa jak nowa.

W niedzielę, przybiliśmy do rozsypującego się pomostu w ogórkowej marinie (Cucomber Beach Marina) i zaraz po lunchu pojechaliśmy do miasta.

Czekaliśmy na autobus, ale po chwili policjanci zaproponowali nam zawiezienie nas na pace, ale kiedy z nimi rozmawialiśmy wyjeżdżająca z mariny większym samochodem para zrobiła to samo, wybraliśmy drugą propozycję zasiadając z Arturem w bagażniku. Na pytanie gdzie was podrzucić, poprosiliśmy o ładne i ciekawe miejsce w mieście Belize City. Nie ma takowego, odpowiedzieli.

Belize City jest miastem niewartym zachodu, na dodatek niezbyt czuliśmy się w nim bezpiecznie, a kilka kolonialnych pięknych domów nie tworzy uroku w siatce wszechobecnego bałaganu. Zjedliśmy lody, wypiliśmy piwo i tyle nas widzieli. Szczególnie, że była to niedziela i prawie wszystko było zamknięte, a oprócz wałęsających się żebraków miasto wyglądało na wymarłe.

KUZYNKI NA PRZECHADZCE I ZNANY BELIZYJSKI RASTA

Wieczorem poszliśmy na pożegnalną kolację do niezłej restauracji w marinie. Dania były świetne, kopiaste niewyobrażalnie. Gdyby nie muszki meszki i komary…

POŻEGNANIE Z BUBU W OGÓRKOWEJ MARINIE I JEDYNY ŁADNY WIDOK W  BELIZE CITY

Rano taksówkarz pojawił się na czas i wioząc rodzinę Artura na lotnisko wysadził nas w urzędzie w celu zrobienia oficjalnego wejścia do Belize. Szlag nas trafiał w urzędach do południa, a taksówkarz, który wrócił po godzinie z lotniska woził nas z jednego do drugiego.

No i koszty!

Celnicy:                                                                                             50 USD

Inspekcja rolna:                                                                                 35 USD

Inspekcja medyczna (na drzwiach napisane było mentalna):             5 USD

Portowe (100 Belizyjskich $ plus 5 B$ za każdy dzień):                 75 USD

Kontrola graniczna (zrobiona tydzień wcześniej)                            25 USD

Taxi                                                                                                   40 USD

Marina                                                                                               65 USD

                                                                                   ----------------------------

RAZEM                                                                                           295 USD Brawo!

Dodać należy opłaty od osoby za każdy dzień pobytu w parkach. Na terenie parków leżą zazwyczaj wszystkie ładne wyspy, pozostałe to ohydne i pełne komarów mangrowia czyli namorzyny. Do tej pory zapłaciliśmy 280 B$ czyli dodatkowo 140 USD. Nie dziwota, że jachtów w okolicy niewiele, czyli pozostałość po kolonialnej angielskiej polityce idioty świetnie odpędza turystów i ich pieniądze.

Co więcej, jak pisałem jachtów jest niewiele, a po opłaty na rozległym zazwyczaj terenie parku przyjeżdża dwóch gości wielką motorówką z wielkimi silnikami i … pobiera od nas na przykład 10 USD, od jedynego tam jachtu. Prawdopodobne benzyna, koszt utrzymania motorówki, pensje urzędników przekraczają stukrotnie te niewielkie wpływy. Cóż, tak państwo likwiduje bezrobocie, toż to sukces!

Po lunchu i awanturze w marinie ruszyliśmy na północ w kierunku Meksyku. Awantura polegała na tym, że chciano nam doliczyć jeden dzień za przedłużenie o 3 godziny pobytu, opłatę za wodę i elektrykę bez licznika. Staliśmy przy rozwalającym się pomoście bez elektryki, tak było uzgodnione. Ogórkowa marina miała posiadać jednak wszystkie inne udogodnienia, a pralki były zepsute, wody dzień wcześniej nie było cały dzień, podobnie jak Internetu, który zniknął. Cóż z tego, że obok był park wodny darmowy dla klientów mariny. Moana trochę pozjeżdżała, Beata popływała, ale ja prałem do późnego lunchu ze względu na brak pralni no i wody. W końcu zapłaciliśmy tylko za dwa dni postoju, bez dodatkowych opłat. Znów jest to zadziwiające, przecież ci ludzie z tego żyją, gdyby wszystko działało nie mógłbym się bronić i musiał zapłacić dużo więcej!

Przed nami parki morskie i ich opłaty oraz dodatkowe przy załatwianiu formalności wyjazdowych za około dziesięć dni. Świetnie, Belize anty-welcome.

Kotwicę rzuciliśmy przy zachodzącym słońcu po wcześniejszej nieudanej próbie (pylasty muł) przy St. George Caye. To historyczna wyspa Belize, w związku z odbytą tu bitwą pomiędzy Anglikami a Hiszpanami w 1798 roku. Każdego 10 września obchodzone jest tu święto narodowe.

Byliśmy szczęśliwi, znów na kotwicy z dala od miasta, bez komarów, muszek, wiatr mile chłodził nasze nagie ciała, a nad nami było rozgwieżdżone niebo. Byliśmy w takiej sytuacji po raz pierwszy od prawie trzech miesięcy (od przyjazdu Agnieszki). Wieczór przeciągnął się więc do drugiej w nocy.

czwartek, 8 maja 2014     

Wczoraj nikt nie chciał wychodzić z Bubu. Do południa leniuchowaliśmy czytając i pływaliśmy wokół Bubu mającej pod kilami 40 centymetrów. Po lunchu popłynęliśmy jednak na widoczną na cyplu plażę. Piasek na niej okazał się być drobnymi połamanymi muszelkami, rozłożyliśmy się pod plamą, ale już po chwili dziewczyny uciekły do wody – napadły nas chmary muszek meszek, którym o dziwo nie przeszkadzał silny wiatr. Pogryzieni wróciliśmy na Bubu.

Wróciliśmy też do naszego rytmu, koło osiemnastej gramy partyjkę Scrablle, potem kolacja i film. Moana nieustające tłucze przywieziony przez kuzynki serial „Pingwiny z Madagaskaru” z niebywale dowcipnymi dialogami, podobnie zachwycona jest grą z Królikiem Bystrzakiem w jego podróży dookoła świata, którą wreszcie udało mi się zainstalować po odnalezieniu w Windows 8 kompatybilności z XP.

Dziś rano popłynęliśmy zwiedzić wyspę. Wymarłą.

NIEKTÓRE DOMY NICZEGO SOBIE – WSZYSTKIE PUSTE LUB NA SPRZEDAŻ

Domy w stanie różnym są częściowo na sprzedaż, w jedynym hotelu było 5 klientów. Nie warta czasu, a tym bardziej rozlewu krwi, jaki miał tu miejsce.

ARMATNIE WSPOMNIENIE I DOMEK NA ŚRODKU MORZA

Takie małe płachetko korala z palmami, a tyle zachodu i walki. O dominację jednych głupich ludzi nad drugimi.

BRYTYJSKA ARMIA SIĘ WYPRZEDAJE, JAK KIEDYŚ W POLSCE OPONIASTY KLOMB

Po lunchu ruszyliśmy na północ, wreszcie na żaglu. Przeskok był na tyle krótki, że nawet nie chciało nam się podnosić grota i darliśmy 6 węzłów na samym foku. Wpłynęliśmy wąskim kanałem do kolistej zatoki na wyspie Long Cay, ale wyłącznie namorzynowe otoczenie wygnało nas strasząc muszkami i komarami. Popłynęliśmy dalej na północ w towarzystwie pojedynczego dwumetrowego delfina, a kotwicę rzuciliśmy przy Cay Chapel, prywatnej wyspie jakiegoś amerykańskiego potentata kopalnianego, który prócz mariny (wyłącznie dla klientów zamieszkujących w willach) zbudował na wyspie lotnisko i pełny, osiemnasto dziurowy, golf. Internetu brak, może więc jutro popłyniemy aneksem na ląd  i zobaczmy. Beata bardzo by chciała już rozmówić się z synem, który to właśnie zdaje maturę. Trzymamy kciuki. We śnie. Kiedy wstaniemy będzie już po wszystkim.

Po przebudzeniu czytamy, ja nieustająco „1493 Świat po Kolumbie” – rewelacja, dla nas tym większa, że często dotyczy Nowego Świata i miejsc, które poznaliśmy. Świetna książka o historycznej globalizacji.

Szpak Mateusz ma się świetnie. Na plaży uczyliśmy go latać, jeszcze sam nie potrafi się wznieść w powietrze, ale puszczony z ręki potrafi przelecieć kilka metrów. Lata też po Bubu, a to komuś siądzie na głowę, a to na ramię lub kiedy mu nie wyjdzie ląduje na podłodze. Stał się też wyłącznie mięsożerny, już tylko szyneczka i muchy go interesują. Jeszcze nie tak dawno połykał wszystko co mu się w dziób wsadziło, a dziś marudzi i wypluwa. Cwaniaczek. Za to durnota w innym kontekście, powyrywał sobie jedną część ogona, nie wiedział pewnie, że mu ten ogon do latania będzie potrzebny. To tak jak z wielbłądem pytającym się matki dlaczego są takie brzydkie, mają garby, długie rzęsy i szerokie stopy. Wiesz, mówi wielbłądzia matka, w garbach jest woda i możemy iść przez pustynie niezwykle długo, a kiedy wieje wiatr to przymykamy rzęsy i dzięki temu piach nie wpada nam do oczu, szerokie stopy nie pozwalają  zapadać się w piasku. Mamusiu, a po co nam to wszystko w zoo?

Tak czy siak Moana ma wreszcie swoje ukochane zwierzątko, które mimo męczenia żyje i rośnie.

niedziela, 11 maja 2014

Sterczymy na kotwicy osłonięci od silnego wiatru wyspą Cay Caulker.

Przenieśliśmy się tutaj po dwóch nocach spędzonych przy wyspie Cay Chapel, tej prywatnej z polem golfowym, dla nas tętniącej życiem i nieustannym szumem agregatów oświetlających teren nocą. Jakież było nasz zdziwienie, kiedy dobijając aneksem do nowoczesnej i pustej mariny tego ekskluzywnego miejsca nie spotkaliśmy żywego ducha.

PUSTE KRÓLESTWO DUŻYCH PIENIĘDZY

W końcu w biurze zastaliśmy starszego pana, potomka afrykańskich niewolników zapewne, który mieszka tu już od szesnastu lat. Z uśmiechem na twarzy zaproponował nam darmowe skorzystanie z Internetu w klimatyzowanym hallu (stąd poprzedni tekst na blogu), możliwość grania w golfa i pływania w basenie, oraz dowolny spacer po terenie. Jedynym warunkiem było przyniesienie ze sobą zapasów jedzenia i wody, bo na miejscu niczego takiego nie ma.

ŁADNIE I BOGATO – KUPUJEMY?

Okazało się, że ośrodek jest nieczynny od czterech lat i wystawiony na sprzedaż, aczkolwiek utrzymany od tego czasu w stanie pełnego funkcjonowania, stąd basen ma czystą wodę, pole golfowe jest przystrzyżone, a wszystkie budynki nieustannie naprawiane i klimatyzowane aby nie popadły w ruinę od wilgoci. Kosztuje to, prócz materiałów i pracy przyjezdnych robotników, ochrony i poznanego przez nas opiekuna, około 140 galonów ropy dziennie spalanych w agregatach.

Rzeczywiście ośrodek został wybudowany przez bogatego Amerykanina, który przed laty kupił wyspę i dla własnej uciechy, swojej rodziny i kumpli stworzył to miejsce zabaw aż nadto przerysowane w wielkości, z bitym lądowiskiem samolotów oczywiście. Włożył wtedy w budowę 60 mln dolarów, dziś próbuje odzyskać 35 mln ze skutkiem jak widać.

Z basenu i golfa nie skorzystaliśmy, spacer nam się podobał, wszędzie były drogi uklepane kiedyś golfowymi wózkami, zobaczyliśmy dom właściciela, domy dla kolegów i pod wynajem oraz niegościnną z powodu silnego wiatru plażę. Tyle marnującego się terenu i sprzętu (z dziesięć palonych na słońcu wózków golfowych), smutnie to trochę wyglądało.

Pożegnaliśmy miłego zarządcę dziękując za umożliwienia nam wszystkiego i pognaliśmy na Bubu mając na uwadze plażę na zawietrznym cyplu wyspy. Pobyt na plaży potrwał… 10 sekund, muszki meszki natychmiast upodobniły nasz kolor skóry do koloru skóry poznanego zarządcy, oblepiając nasze ciała.

Na tym zakończyło się nasze zainteresowanie wyspą Chapel czyli Kaplicą, dobrą nazwą dla interesu jaki tu zrobił Amerykanin.

Leżąca o milę na północ Cay Caulker to zupełnie inna bajka. Wyspa identycznej wielkości jak poprzednia, ale jest gęsto zamieszkała, tętniąca turystycznym życiem i basami głośników. Turystami są głównie ludzie młodzi  przyjeżdżający tu ze Stanów, pijący i nurkujący na przemian (trochę jak na Utili). Można stąd udać się na różne wycieczki, zobaczyć słynną dziurę blue hole na Halfmoon Cay czy popłynąć do Meksyku. Plaża  przy tym wietrze jest mało atrakcyjna, ale większość turystów skupia się przy rwącym przesmyku na północy wyspy gdzie jest tanie piwo, waląca muzyka i można tam pomoczyć ciało w załomach przystani. Piwo rzeczywiście jest tanie, my zasiedliśmy w barze klubu nurkowego płacąc za wiaderko zawierające lód, otwieracz i sześć butelek 10 USD. Był oczywiście też Internet WiFi, główny cel naszej wizyty – sprawdzamy już pogodę na przeskok do Meksyku. Jest na wyspie kilka sklepów, wszystkie prowadzone są przez chińczyków, sporo restauracji, hoteli, hosteli i biur wycieczkowych.

CAY CAULKER – PINA COLADA MOANY I PIWO DLA NAS

Dziś na ląd nie idziemy, tłum nie jest dla nas zbytnią atrakcją, zapasy mamy, pływamy wiec wokół Bubu, malujemy, czytamy, gramy no i zajmujemy się ptakiem. Podrzucamy go sobie jak piłkę, a on przelatuje z jednych rąk do drugich. Czasami sam z siebie podlatuje i siada na dłoni lub głowie i tak sobie siedzi. Ewidentnie też cieszy się rano na nasz widok pokrzykując i machając skrzydełkami. Żałujemy jedynie, że nie ma w pobliżu plaży, w myślach ciągle krążą nam widoki Bahamów. 

ZAJĘCIA NA BUBU – MOANA CODZIENNIE MYJE NACZYNIA

Wiatr ma ucichnąć na parę dni w środę, ruszymy wtedy na północ do San Pedro, gdzie zrobimy dokumenty wyjazdowe, aby stamtąd przepłynąć 10 mil do Xcalak, pierwszego oficjalnego portu w Meksyku. Do jednej i drugiej miejscowości prowadzą wąskie przesmyki w rafie, potrzebna jest więc do przejścia przez nie spokojna woda. I tak się życie toczy.

Wtorek, 13 maja 2014

Dwa dni minęły od ostatniego wpisu Dara, a tak wiele się zmieniło.

Nie ma już naszego ptaszka. Już tak dobrze nauczył się latać, że straciliśmy kontrolę nad jego aktualną lokalizacją na łódce. W niedzielę wieczorem nieuważnie znalazł się pod stołem i …. został podeptany przez przypadek. Jeszcze żył, ale ewidentnie miał przetrącony kark, głowa wisiała mu bezwładnie, a jedna część jego małego ciałka była sparaliżowana. Nie było już ratunku. Choć przeżył jeszcze całą noc, nie przyjmował pożywienia, w związku z czym niechybnie poddawał się głodowej śmierci. W poniedziałek rano odpłynął z falą na wieczny odpoczynek. Oj ile było łez, ile rozpaczy. Bardzo byliśmy już przywiązani do naszego Elemelka, wypełnił jakąś pustą przestrzeń w naszych sercach przeznaczoną dla zwierzęcych przyjaciół, która od czasów Ubu pozostawała całkiem pusta. Szczególnie, że został cudem uratowany, i choć nie wierzyłam, że uda się go wyżywić, on rósł i rósł, nabierał sił i umiejętności latania. Cieszyłam się strasznie, że dzięki nam bije dalej to maluteńkie serduszko. Nadal ze łzami w oczach spoglądam na blat nad lodówką, gdzie stała jego zielona miska, w której spał i odpoczywał. Żeby tyle emocji mieć dla małego anonimowego ptaszka!

Właśnie odpłynęliśmy z ostatniej wysepki Belize, Cay Caulker, w stronę San Pedro na stałym lądzie, gdzie jutro zrobimy papiery wyjściowe. Nie za długo zabawiliśmy na terytorium kraju Belize – niecałe trzy tygodnie i, jak na moją ocenę, absolutnie nie ma potrzeby zostawać tu dłużej. Być może moje pojęcie zbyt skażone jest wspomnieniem Bahamów, ale nie byłam w stanie docenić uroku archipelagu Belize. Praktycznie same mangrowia, prawie absolutny brak plaż od strony zawietrznej (a wiadomo, że na tych od nawietrznej są fale i zmącona woda), a jeśli już są, to rachityczne, a miliardy krwiożerczych muszek meszek skutecznie broni do nich dostępu. W zasadzie najładniejsze miejsca zwiedziliśmy w towarzystwie Oli i Artura, a wysepka Southwater Cay, gdzie mieszkali w hotelu, była najbardziej urokliwa ze wszystkiego, co zobaczyliśmy w Belize.

Rafa, owszem warta uwagi, ale jej eksploracja wymaga spokojnej pogody. I znów nasi ostatni goście mieli szczęście, ponieważ podczas ich pobytu wiatry były w większości słabe lub bardzo słabe, dzięki czemu można było swobodnie pływać nawet od zewnętrznej strony rafy, a tym bardziej środkowej i wewnętrznej. Poza tym w południowej części archipelagu wyspy leżą przy samej rafie. Za to od paru dni, w zasadzie od wypłynięcia z Belize City, stoimy przy wyspach, gdzie rafa zaczyna się prawie o kilometr za nimi. Przy wietrze 25 węzłów, jaki wieje od tygodnia, nie da się nawet dopłynąć do tej rafy aneksem, nie mówiąc o swobodnym pływaniu w wodzie i oglądaniu podwodnego świata.

Do złej aprecjacji dochodzą wysokie koszty administracyjne. Owszem, Bahamy też są bardzo drogie, 300 USD za roczne pozwolenie nawigacyjne i łowcze, ale przynajmniej tam się wie za co się płaci, parki są w cenie. Tutaj ma się wrażenie wyrzucania pieniędzy w błoto. I to dosłownie, bo dno prawie wszędzie jest błotniste, więc i trzymanie kotwicy często niepewne.

Co do samego kraju nie mogę się wypowiedzieć, za mało widziałam. Jedynym miastem na stałym lądzie jakie zwiedziliśmy, i to bardzo pobieżnie, to Belize City. Jak każde miasteczko posiada bardzo urokliwe zakątki, placyki, są tu też w dużej ilości ładne post-kolonialne budynki, przeważają jednak mało estetyczne ulice i miejsca, gdzie turysta raczej nie powinien się zapuszczać. Nie widziałam nigdzie jeszcze tak skondensowanej ilości żebraków wyciągających rękę pod nos wszystkim, lokalnym też. No, ale to jest stolica, wiadomo w stolicy jest za zwyczaj skupienie elementu. Zupełnie inaczej odebrałam miasteczko na Caulker Cay. Bezpieczna atmosfera, dużo estetycznych zabudowań, w większości hotelików i guest house'ów, toż to turystyczna wyspa, ale generalnie to, co oczy widziały było dla nich miłe, i w nie nie kłuło.

Ceny w sklepach porównywalne do Stanów, także koszty życia jako takiego raczej  mnie pozytywnie rozczarowały. Byliśmy przygotowani na niebotyczne wydatki, a tu żywność okazała się w cenach bardzo do przyjęcia.

Ludzie mili. Rasa czarna, oczywiście w większości potomkowie czarnych niewolników przywiezionych przez Brytyjczyków z Barbadosu, ale rysy dość ładne, niektóre dziewczyny nawet zgrabne (ostatnio rzadko zdarza nam się widzieć zgrabne lokalne kobiety). Kontakty z nimi okazały się bardzo przyjemne, ułatwione faktem, że wszyscy mówią po angielsku (choć między sobą używają głównie kreolskiego). Współpraca poznanego w Belize City taksówkarza była bardzo cenna, nawet urzędnicy, którzy pojawili się na Bubu w sprawie inspekcji byli przesympatyczni, mało wymagający, wierzyli nam na słowo (a my im też, bo po zapłaceniu żądanej kwoty nie dostaliśmy od nich żadnego dowodu wpłaty).

Ojej, przypomniało mi się jak chowaliśmy naszego ptaszka przed celnikiem i facetem od rolnictwa. Oczywiście zadeklarowaliśmy, że nie mamy na pokładzie żadnych zwierząt, nie mogliśmy ryzykować, że nam nałożą karę, albo skonfiskują małego przyjaciela. Po dłuższym namyśle Daru wpadł na świetny pomysł. Wyjęliśmy rzeczy z lodówki, która nam służy za siedzenie w aneksie, wsadziliśmy tam Elemelka. Na godzinę powinno mu było spokojnie wystarczyć powietrza, a i przestrzeni trochę miał. Po zamknięciu lodówki nie słychać było jego ćwierkania, a nawet gdyby, to mogły być jakiekolwiek inne ptaki. Przede wszystkim, wiadomo było, że nawet przy solidnej inspekcji nikt nie będzie zaglądał do aneksu.

Oczywiście udało się, ale była radość!

Od czasu opuszczenia Rio Dulce minęły zaledwie trzy tygodnie, a u nas i w świecie tyle się działo. U nas byli ostatni goście na Bubu, z którymi odkryliśmy całkiem nowe dla nas miejsca. Wraz gośćmi dotarł do mnie prezent urodzinowy, niespodzianka przygotowana przez moją ukochaną rodzinkę. Prezentacja dotycząca mojego życia od dzieciństwa do teraz. Bardzo chwytające za serce, świetny dobór zdjęć i muzyki, najlepszy z możliwych prezentów. Jeszcze raz bardzo dziękuję inicjatorce, czyli siostrzyczce, realizatorce, czyli Anuli i wszystkim, którzy współpracowali przy doborze materiałów. Jesteście kochani!

W czasie, kiedy byliśmy na pierwszych wyspach Belize, na których nie dość, że nie było najmniejszej mowy o Internecie, to nie było też zasięgu telefonii komórkowej, minęły 19 urodziny mojego synalka Bartola. Nie mogę uwierzyć, że taki dorosły już z niego facet. Poza tym w zeszłym tygodniu przebrnął przez kawalkadę pisemnych egzaminów maturalnych, zostały same ustne. Jak na razie panuje zadowolenie. Trudno matce być tak daleko i bez możliwości swobodnego kontaktu w czasie tak ważnych dla jej dziecka wydarzeń, cały czas wspierałam Bartka w myślach.

Właśnie dopływamy do San Pedro i jak się okazało, błędnie napisałam na początku, że jest to już stały ląd. Jak się okazuje leży na Amergris Cay, która wydawała mi się połączona z lądem, ale nie jest, a miasteczko San Pedro okazuje się być największym miejskim kompleksem na belizeńskich wyspach. Wybrzeże wygląda zacnie, ładne hoteliki i zadbane plaże. Od wschodniej strony (kierunek wiatru) chroni nas od morza tylko i wyłącznie cienki pasek rafy koralowej.  

SAN PEDRO OKAZAŁO SIĘ MIŁYM ACZ KOSZTOWNYM MIEJSCEM     

Środa, 14 maja 2014            

Z wielką przyjemnością opuszczamy Belize dopłacając jeszcze 100 USD za załatwienie papierów wyjściowych, kosztów podzielonych nierówno pomiędzy immigration (80 USD) i celników (reszta). To przelało czarę goryczy i wyzysku jakiego nikt nie lubi. Oj kosztowało nas to Belize niemało z rezultatem wrażeń jakości miernej.

Po wydaniu resztek belizeńskich dolarów pognaliśmy na Bubu aby od razu podnieść kotwicę i poprzez wąziutki przesmyk w rafie wyjść na pełne, dość pofalowane, morze. Od dwóch godzin płyniemy na północ przy wschodnim wietrze podpierając się jednym silnikiem. Przed nami było 26 mil do Xcalac, już w Meksyku, z tym, że po 16 milach skręcamy bardziej na północny zachód, co ułatwi drogę względem wiatru i fal.

Moana ewidentnie nie lubi płynięcia pod fale mówiąc, że ją gardło boli. Po lunchu zasnęła w kokpicie i śpi do teraz. Znów opuszczamy nowy kraj naszej podróży, trzydziesty któryś może – a kto by to liczył. W Meksyku już byliśmy, jeden dzień na rowerach w czasie naszej podróży po USA (w Nogales). Jeszcze nie mamy planów, może staniemy tu w marinie, aby zwiedzić półwysep Jukatan samochodem z nadmorską świątynią Majów w Tulum na czele. Wszystko jest otwarte, potem pozostaje jedynie czekać na okienko pogodowe aby przeskoczyć do Key West na Florydzie (z wyspy Mujeres jakieś trzy dni, dwie noce płynięcia z prądem Golfstromu). Oczywiście przed Mujeres mamy też do zobaczenia wyspę Cozumel, przed nią Banco Chinchorro, jeden z czterech prawdziwych atoli tej półkuli oraz będziemy przepływać obok wszystkim z nazwy znanego Cancun. Przeznaczamy na to jakieś dwa tygodnie. 

Dopływając do Xcalak złowiliśmy dwa niewielkie tuńczyki, w sam raz na kolację carpaccio i w cytrynowej zalewie. 

Przejście przez przesmyk w rafie przy Xcalak było igraniem z bytem Bubu. Zrzuciliśmy żagle i zaczęliśmy się z wolna zbliżać do rafy, jedynym elementem jaki mieliśmy był waypoint czyli punkt drogi wzięty z książki - według mapy elektronicznej byliśmy już na lądzie więc posługiwać się nią nie było można. Inną istniejącą pomocą była linia świateł namiarowych, ale w dzień ich nie było, a ich konstrukcji na lądzie pod słońce nie było w ogóle widać. Mieliśmy więc wszystkie sprzyjające elementy aby rozwalić łódkę na rafie, fala też nam w tym chciała pomóc. Kiedy wolno zbliżałem się do rafy wiedziałem, że sami nie damy rady, poprosiłem Beatę aby po hiszpańsku wezwała port na kanale 16 i poprosiła o pomoc – byliśmy bez szans na bezpieczne przejście w tych warunkach, nawet na znalezienie tego cholernego przesmyku.

Wtedy  w poprzek rafy pojawiła się łódka. Coś tam machali do nas, Beata wyszła z lornetką i zobaczyła, że pokazują nam, żebyśmy szli bardziej na prawo. I tak pokazywali przez całe przejście. Dopłynęliśmy w końcu do pomocnej motorówki ze starszym panem i chłopczykiem wewnątrz. Końcówka była sportowa, z drżącymi rękami sterowałem Bubu wchodzącą w ślizg na przełamujących się falach. Zażartowałem, że oni tu z tego żyją, prowadzą łódkę na rafę, a potem rozkradają co pozostanie. Jeszcze się cali trzęśliśmy kiedy motorówka podprowadziła nas do kotwicowiska. Kiedy pomachali nam przyjaźnie chcąc odjechać, zrobiłem gest aby podpłynęli. Podziękowałem wielce, mówiąc panu, że bez niego - ze względu na słońce - wejście nie byłoby możliwe. Beata szybko wyciągnęła buteleczkę bahamskiego rumu (mamy zawsze składzik na prezenty), którą mu podałem. Taki był nasz pierwszy kontakt z Meksykiem.

Po rzuceniu kotwicy na próżno wzywaliśmy port, chcąc zaanonsować nasze przypłyniecie. Nikt nie odpowiedział. Na próżno więc wołalibyśmy o pomoc przed wejściem. Znów mieliśmy szczęście.    

Piątek 16 maj 2014

Skazani na Xcalak.

Rafę przeszliśmy w środowe popołudnie, jest piątek, a wiatr nie pozwoli nam ruszyć się stąd do niedzieli, poniedziałku może. Nie narzekamy jednak, mamy Internet i darmowy i płatny (8 USD za 15 godzin), ten płatny unosi Skyp’a. Wokół nas klarowna woda z zadziwiającą ilością langust w różnych dziurkach, ale nie polujemy, szanujemy tutejsze prawo, które aktualnie tego zabrania. Motorówek przepływa niewiele, mamy wiec spokój. Obok rafa jest niezwykle ciekawa, prócz przepięknych koralowców zobaczyliśmy z bliska rekina wąsatego dwumetrowej wielkości, zwykle śpiącego na dnie, tym razem płynącego tuż obok nas, do którego Moana natychmiast zanurkowała. Widzieliśmy też dużego żółwia. Jedyna łódka stojąca obok nas odpłynęła dziś rano do Rio Dulce. Byli to Niemcy, którzy wyraźnie ucieszyli się, że jesteśmy Polakami. Nasi sąsiedzi, powiedzieli o nas, a ja z satysfakcją patrzyłem jak spoglądają na naszą zamożną w porównaniu z ich łupinką Bubu. Wreszcie Niemiec patrzy zazdrośnie na Polaka, a tyle lat było odwrotnie.

Xcalak to niewyobrażalna dziura na końcu świata. Szutrowa droga wiedzie do najbliższego miasta odległego… o pięć godzin jazdy. Jest w niej kilka sklepików przypominających targowe budy, w których są tylko podstawowe produkty. Nie ma tu banku, stacji benzynowej, jest natomiast urzędnik portowy i mała rozpadająca się baza wojskowa. Urzędnik portowy mówił po angielsku, jednak na wszystkie pytania odpowiadał: no problem. Wszystko było ok. i no problem, nawet na nasze pytanie, że nie mamy żadnego śladu po wizycie u niego, odpowiedział: no problem, jesteście już w komputerowym systemie. Trzeba mu wierzyć, choć wiemy, że Xcalak utracił status portu wejściowego do Meksyku.  

XCALAK - PIERWSZE MIASTECZKO MEKSYKU, TO PRAWDZIWTY KONIEC ŚWIATA

Dziś wcześnie rano popłynąłem do wioski w poszukiwaniu sklepu objazdowego, który miał być gdzieś na terenie. Niczego nie mogłem ustalić, dopiero z właścicielem małego biura nieruchomości pojechaliśmy jego rozpadającym się autem w poszukiwaniu pick-up’a. Znaleźliśmy w końcu samochód ze skrzynkami, wiszącą wagą i kilkoma przenośnymi lodówkami. Wybór był nad wyraz szeroki, a świeżość produktów bez zastrzeżeń. Oczywiście chodziło głównie o warzywa i owoce, ale i szynkę kupiłem. Na lunch idziemy do jedynej knajpki na Lion Fish, rybę, której nie łowimy, to skrzydlica z jadowitymi kolcami. Podobno pyszna.

Sto dolarów USA udało nam się wymienić w klubie nurkowym. Na nasze pytanie o polowania podwodne powiedziano nam, że jesteśmy na terenie parku i takowe jest wykluczone. Zabawne, w biurze „no problem” powiedziano, że langusty i koncze nie, ale ryby: no problem. Po lunchu pójdziemy do biura parku położonego przy boisku do suckerra (piłka nożna) i się okaże.           

sobota, 17 maja 2014

Obiad w knajpce był zacny choć czekaliśmy na niego godzinę sącząc z wolna piwo. Ja zamówiłem specjalność zakładu Lion Fish we wiórkach kokosowych, Beatka ceviche, a Moana naleśniki – wszystko z tą samą rybą. Dobrze się stało, że zamówione na przystawkę guacamole od razu trafiły na stół. Dobrze też, że polują na Lion Fish, zakałę większości raf. Na Bahamach można nawet otrzymać darmowy sprzęt do ich połowu w postaci lancy i ochronnej rękawicy. Coś zostało zaburzone poprzez nadmierne połowy lub może zanieczyszczenie i element limitujący populację tych ryb zniknął są więc wszędzie w nadmiarze. Na nieszczęście dla siebie są rzeczywiście pyszne i nowy element w postaci patelni ograniczy ich nadmiar, nie mówiąc o ich pewności siebie z powodu jadowitych kolców – są łatwe do ustrzelenia lancą.

Zadowoleni i pękający z powodu wielkości porcji poszliśmy do siedziby Parku Xcalak. Rzeczywiście park jest, zakaz połowu też, jedynie miejscowi na własne potrzeby mogą łowić na wędkę. Idąc na rafę powinniśmy zapłacić 56 Peso (5 USD) od osoby i dostać na rękę opaskę. Byliśmy, nikt się nie pojawił – motorówka parkowa stoi w mule.

KRĄŻYMY

Przeszliśmy wracając różnymi zaułkami miasteczka, biednego nad wyraz, choć w biedzie zróżnicowanego. Zawsze spoglądając na takie skupiska ludzkie nasuwa się to samo pytanie – z czego ci ludzie tu żyją? Turystów tu niewielu (poznaliśmy młodych Austriaków śpiących w hamakach w bungalowach na plaży (czytaj budach z sklejki) i nic się nie dzieje. Jak w wielu takich miejscach życie toczy się pod egidą wymiany serwisów, a to ktoś benzyną handluje, drugi busikiem wozi do miasta, inny spawa.

Zapowiadanej na wieczór nawałnicy nie było. Nie ma też Internetu i tekst ten musi poczekać na opublikowanie.

Będąc skazani na stanie zajmujemy się jak umiemy, Moana z braku plaży buduje zamki z piasku na pokładzie nurkując dwa metry po piasek na dnie, prowadzi sklep, nieustająco też czytamy.

ZAJĘCIA CODZIENNE – ZAMKI Z PIASKU NA BUBU, SKLEP MOANY I WCIĄŻ CZYTAMY     

Niedziela, 18 maja 2014

Czas leci zbyt szybko, a my tracimy go na czekaniu. Z tego powodu jest nerwowo, wczoraj doszła do tego fatalna pogoda, deszcz i silny wiatr powodujący wzburzone morze, na dodatek prognozy też nie były najlepsze. Puszczają nam nerwy też z innych przyczyn, mamy wyciek płynu chłodniczego z wewnętrznego obwodu w lewym silniku. Za nic nie mogę znaleźć miejsca, z którego kapie. Kapie też pompa obiegowa wody morskiej chłodzącej prawy silnik, to jest wprawdzie niegroźne, ale próba wymiany uszczelki może być skomplikowana, jako że jest tam wbita nietypowa uszczelka i zapewne będzie ją bardzo trudno wyjąć. Wczoraj wieczorem Beata w ciemnościach potrąciła kabel zasilania telewizora służącego nam za monitor do oglądania filmów i wyrwała z niego gniazdo. Czy dam radę wlutować je z powrotem? Komputer natomiast przestał reagować na swoje gniazdo HDMI i nie przekazuje obrazu do telewizora, nawet po przeinstalowaniu sterownika. Negatywna lawina.

Dziś jest lepiej, wbrew prognozie obudziło nas słońce i natychmiast ruszyliśmy. Przejście przez pass w rafie było dziecinną igraszką, raz - mieliśmy nasz ślad z wejścia, dwa - pokrywające się dwie wieże na lądzie były świetnie widoczne i pokazywały wyjście. Morze ma swoją falę posztormową, ale jest okrągła i nie boli, wręcz jest piękne z tym swoim głębokim oddechem i zachwyca nas. Z początku wiała poranna bryza od lądu i szliśmy szybko tylko na żaglach, ale wraz z idącym w górę słońcem wiatr osłabł i podpieramy się jednym, tym mniej cieknącym, silnikiem. Oczywiście nie jestem zadziwiony, że są problemy, wręcz odetchnąłem z ulgą, coś za długo wszystko działało bez zarzutu.

Do zrobienia mamy 35 mil do Banco Chincherro, atolu o którym wspominałem. Ma być pięknie - zobaczymy.

Wczoraj po południu pojechaliśmy jeszcze do miasteczka, wyrzuciliśmy śmieci (co często jest problemem) i kupiliśmy parę drobiazgów. Długo też rozmawialiśmy w restauracji o Lion Fish z synem restauratorki mówiącym przyzwoicie po angielsku, który polując zaopatruje w ryby matkę. Dużo też dowiedzieliśmy się od jego babki mówiącej po angielsku normalnie, jako że jest Belizyjką z San Pedro. Miło sobie tak pogwarzyć z miejscowymi, poznać ich życie i opinie.

Skończyłem wreszcie moją książkę, tomiszcze wielkie. Polecam wielce. Choć „1493 Świat po Kolumbie” Charles’a C. Mann’a wygląda jak praca doktorska, czyli zwykle kompletnie bezużyteczny zlepek innych prac doktorskich z wielką na końcu o nich bibliografią (w tym wypadku bardzo wielką) to połączenie wszystkich zawartych w książce informacji w ciągłość konsekwencji historycznych wymagało, aby zaciekawić czytelnika, niebywałej pracy intelektualnej i pomysłów narracji,. Przedstawienie niewyobrażalnych (no bo nigdy się nad tym na co dzień nie zastanawiamy) następstw odkrycia  przez Kolumba Ameryki, a co za tym idzie nowej drogi do Chin, największej potęgi tamtych czasów, nie było łatwe. Tym bardziej, że utrudnieniem był absolutnie szeroki wachlarz dziedzin światowego jestestwa, które to „odkrycie” (w cudzysłowie, przecież nowy świat istniał, Kolumb tylko dla Europejczyka go odkrył) miało bezpośredni i wręcz natychmiastowy wpływ na naturalne składniki globu związane z botaniką, zoologią czy biologią, jak i aspektem związanym z człowiekiem czyli mieszaniem się ras, rozprzestrzenianiem chorób czy handlu. Autor pozostawia wiele niedopowiedzeń, z jednej strony pokazuje jak chciwość ludzka demolowała i demoluje planetę, a będąc głównym motorem działania człowieka powoduje nieustający pościg za nowym i za więcej. Z drugiej strony widać jak człowiek nie do końca jest szczęśliwy w tym coraz szybciej zmieniającym się świecie i ucieka na swoje małe poletko, czy to na działkę, w gwarę, ubiór, czy w końcu jakąś tam formę religii. Jedno tylko jest pewne, że intelektu nam ludziom nie starcza aby przewidzieć konsekwencje swoich działań w globalnym ich znaczeniu. A te konsekwencje są, coraz szybciej się rozprzestrzeniają i wpływają na nasz świat.

poniedziałek, 19 maja 2014

Oczywiście wczoraj prognoza wystrychnęła nas na dudków. Wiatr zamiast być południowo-wschodni był północno-wschodni, prosto w gębę. Na koniec jeszcze przyśpieszył i jeden silnik nie wystarczał.

DARU NAPRAWIŁ TELEWIZOR, MOANA CZARUJE, A BEATA WYPATRUJE

Przy Cayo Norte stała na boi jedna kanadyjska łódka, która przypłynęła z Kuby, my zajęliśmy drugą boję. Po chwili pojawili się wojskowi z kałachami, dwóch wlazło w buciorach na Bubu sprawdzić dokumenty. Pogaworzyliśmy chwilę, papiery sprawdzili i starym już zwyczajem kopii protokołu nie zostawili. Zachwycali się Moaną, która skakała cały czas z pokładu i nurkowała w kryształowej wodzie. Po odejściu wojskowej łodzi i my ruszyliśmy na eksplorację okolicy, głównie sprawdzić trzymanie boi. Całe szczęście, że takowe zrobili, dno tutaj to gładka skała gdzieniegdzie przysypana cieniutką warstewką piasku, idealne aby kotwica nie trzymała.

Dzień ten jednak pozostanie w naszej pamięci na zawsze. Kiedy płynęliśmy jeszcze zupełnie gładką wodą nagle coś mi mignęło daleko. Wieloryb krzyknąłem. Dziewczyny szybko znalazły się przy mnie wypatrując ruchu na wodzie. Jest płetwa, to delfiny! No nie możliwe! To jakieś kolosy i jest ich pełno! O! Płyną w naszą stronę!

Po chwili już były przy Bubu, kolosy o długości 4,50 metra, z innymi pyskami, takimi płaskimi, a nie wydłużonymi jakie wszyscy znamy. Przetaczały się te olbrzymie cielska tuż przed dziobami pryskając na nas wodą przy oddychaniu i czasami uderzając w kadłuby z hukiem, że aż nas podrzucało. Przeżycie jakich mało, zwłaszcza, że widać było jak na nas zerkają, stojących i wymachujących z radością. Co więcej słychać było ich śpiew! Po raz pierwszy w życiu usłyszeliśmy śpiew delfinów.  

Zabawa trwała dość długo, bo pojawiały się coraz to nowe sztuki, ale widać było, że nie jest im łatwo dorównać prędkości Bubu, nie były to te zwinne maluszki, które się z nami zazwyczaj bawią. Po chwili zostały w tyle, a my szybko wyjęliśmy wędki. Na to one zareagowały zabawnie, wyskakując nad wodę, a przede wszystkim stając na ogonie nad wodą. Zdumiewające to było i piękne. Potowarzyszyły nam jeszcze z daleka przez chwilę, po czym poszły w swoją stronę. Dla tych chwil watro było całą tę podróż odbyć.

DELFINY KOLOSY (po francusku de Risso, po łacinie Grampus griseus, a po polsku?)

Poniedziałek, 19 maja 2014

Kiedy wstaliśmy po Kanadyjczykach śladu już nie było. Przeczekaliśmy deszczowy poranek i zaraz po lunchu, przy pierwszych promieniach słońca popłynęliśmy aneksem na rafę. Falowało wprawdzie mocno, ale woda była nadzwyczaj przejrzysta, a rafa kolorowa bogata w ryby. Miejsce, które wybraliśmy wybrały również rekiny wąsate, które polegiwały pod okrągłymi koralowcami ciesząc się dobrze natlenioną wodą dzięki załamującym się nieopodal falom. Nasza obecność przeszkadzała jednemu z nich, który podpłynął w moją stronę i ostentacyjnie minął mnie o pół metra. A może była to tylko ciekawość?   

ŻYCIE NA RAFIE BOGATE W REKINY WĄSATE    

Popływaliśmy prawie godzinę napawając się podwodnym życiem i langustami zerkającymi na nas spod korali. Po tylu latach czujemy się na rafie świetnie, zawsze jest coś interesującego do zobaczenia i sprawdzenia w naszym katalogu, choć znakomitą większość ryb już znamy, szkoda, że tylko po angielsku. Z rafy popłynęliśmy na plażę. Duże to słowo, ale piasku wystarczyło aby Moana coś tam budowała, trochę też pospacerowaliśmy. Było jednak wściekle gorąco, a woda wcale nie chłodziła. Na szczęście tym razem żadne owady nas nie gnębiły.  

PLAŻA CIASNA, ALE WŁASNA

SPACERUJEMY I PLAŻUJEMY

Nie da się ukryć, że ostatnio plażami nie jesteśmy rozpieszczani, może będzie lepiej na północy Jukatanu.

Wtorek, 20 maja 2014 (czarny wtorek!)

Kiedy po pobudce zobaczyliśmy idące na nas czarne chmury postanowiliśmy natychmiast uciekać. Wiatr był wschodni, co przy naszej drodze na północ dobrze wróżyło. Dobrze też wróżył pas jasnego nieba w kierunku naszej drogi – ewidentnie pas burzowy szedł równolegle i mogliśmy spod niego uciec. Ruszyliśmy na silnikach, potem dodaliśmy foka, aby w końcu postawić grota na pierwszym refie. Wiało około 20 węzłów i kiedy wyszliśmy już spod chmur podnieśliśmy go do końca. Nad nami pojawiło się słońce i już się z gąską witał, kiedy poza pasem burzowym wiatr zmienił kierunek na północno-wschodni i przyśpieszył.

Morze zrobiło się koszmarne, nie dlatego, że wiało momentami 30 węzłów, ale dlatego, że my szliśmy ich 9 i to pod fale przychodzące z dwóch kierunków. Oczywiście nasza prędkość po wodzie nie wynosiła 9, a nawet momentami 9,5 węzła, to była prędkość po dnie pokazana przez GPS, nasz wskaźnik po wodzie pokazywał 7. Oznaczało to, że pomaga nam prąd o prędkości ponad 2 węzły. Wiedzieliśmy, że tu taki jest i to nas cieszyło, więcej miał nawet osiągnąć 3 węzły - to odnoga kreującego się tu Golfstromu. Natomiast idąca z taką prędkością masa wodna brew silnemu wiatrowi tworzy niewyobrażalny wodny bałagan i gotujący się kocioł.

Mimo wiary w naszą łódkę i znajomość jej możliwości Beacie puściły nerwy i ogarnął ją strach. Co najgorsze nie było gdzie uciekać, na całej długości wybrzeża nie było przejścia przez rafę, za którą można by się schować płynąc z wiatrem. Pierwszym takim miejscem było właśnie to do którego płynęliśmy, odległe o 35 mil. Cztery godziny i trochę koszmaru.

Moana skarżyła się na chorobę morską i podsypiała w kokpicie, my też nie czuliśmy się najlepiej w tej beczce nie do śmiechu. Jakoś dotrwaliśmy do lunchu, który składał się z kanapek, pierwszy taki od niepamiętnych czasów. Pojawił się ląd z cyplem i latarnią – Punta Herrero. Dla nas Horroro - wyczytaliśmy, że należy to miejsce omijać jak najszerszym łukiem, morze obok tego cypla jest nieprzewidywalne. Zalecano milę do półtorej. Wiało coraz mocniej, przezornie byliśmy już na drugim refie i do połowy zwiniętym foku.

Kto miał chorobę morską to wie, że pole marzeń zawęża się wtedy tylko do jednego – aby to się wreszcie skończyło. Nasze marzenie bez choroby też już od kilku godzin było to samo. 

Byliśmy dwie mile od cypla i powoli wchodziliśmy w koszmar w koszmarze, nie mając żadnej ucieczki. Prąd przyśpieszył do 3 węzłów, woda zrobiła się gotująca, a my nie mogliśmy odejść w morze – pod wiatr i fale się nie da. Fale i tak były czasami czterometrowe, ale teraz wyskakiwały w górę szpiczaście. Przejąłem ster od autopilota i próbowałem jakoś się ustosunkowywać do tego co widzę. Pojawiła się na echosondzie głębokość, 35 metrów. (poniżej 200 metrów pokazuje zero). Wszystko stało się jasne, płynąca z wielką prędkością (5km/h) kolosalna masa wody nagle spotyka podwodną barierę i musi ja ominąć, idzie więc w bok i w górę jeszcze przyśpieszając, wyzwala w ten sposób fale, które napotykając silny wiatr przeciwny cudują. I wtedy zaterkotała wędka. No tego jeszcze brakowało, rzuciła Beata.

Włączyłem jednak autopilota i szybko zacząłem skręcać, aby w przypływie adrenaliny zapomnieć o piekle wokół i mieć tylko jeden cel – kolację, nasze zapasy mięsno-rybne były równe zeru czyli zamrażalnik pusty. No i wyjąłem tuńczyka, który wylądował w podbieraku Beaty. Ucieszyliśmy się relatywnie. Wróciłem za ster i zobaczyłem daleko przed nami inny kolor morza, już bez białych grzyw wszędzie. Kiedy wpłynęliśmy w tą strefę, nagle wyskakujące fale zniknęły, morze zrobiło się przyjazne - prąd zniknął. Takie dziwy natury.

Popłynęliśmy jeszcze trzy mile wzdłuż rafy aby skręcić w szeroki pass i wejść do zatoki, płynąc po której dokończyliśmy lunch pożerając kapuśniak. Jeszcze raz zaterkotała wędka, tym razem rekin był szybszy i wyjęliśmy tylko połowę małej makreli. Tak czy siak rybę na grilla, carpaccio i w zalewie mamy!

Z ulgą rzuciliśmy kotwicę, ja wziąłem się do filetowania, Beatka sprzątania wszechobecnej soli. Uff. No nie chce się pływać po czymś takim. Beatka kategorycznie odmawia pływania pod fale. Ciekawe, przed nami na północ od Kuby główny nurt Golfstromu z przeciwną mu dominantą pasatów.  Jakoś to będzie. Najgorsze jednak jest to, że zaczynamy się spieszyć, a tego nie lubimy będąc uzależnieni od pogody. Sześć nocy i dni płynęliśmy dogodnie z Bahamów korzystając z pasatów i mając je w plecy, teraz musimy zapłacić tego cenę wracając.          

Standardowa prognoza pogody wygląda tak: wiatry słabe, umiarkowane, okresami porywiste z kierunków zmiennych. Żeby napisać to zdanie trzeba studiować 5 lat. Najlepiej nie meteorologię, a politologię.                 

Środa, 21 maja 2014

Mimo żywej traumy jednak zaraz po kawie wyszliśmy w morze. Wiatr z kierunku 110, z lekka więc południowy, utwierdził nas w decyzji, jak i dystans zaledwie 25 mil do przebycia. Przejście przez pass w rafie było mniej sportowe niż się spodziewaliśmy, a moje obliczenia kątów poprawne, więc przeszliśmy jednym halsem. Potem było już lepiej, zjedliśmy nawet normalny lunch choć fala była spora, a my – jak zwykle - szliśmy pod nią. Trzeba było korygować dryf łódki idąc wzdłuż wybrzeża.

Znowu trafił się cypel z kotłem, ale jakby mniejszym i znów złapały się w nim ryby.

Zajmowaliśmy się więc głównie sprzątaniem łódki z rybiej krwi, łowieniem i filetowaniem. Dwa tuńczyki, Mahi Mahi (dorada koryfeńska) załatwiły nam posiłki na dwa do trzech dni, a dwie barakudy wróciły do swojego środowiska naturalnego. Mimo, że te ostatnie są pyszne i podobno je tu jedzą, nam został ciągle lęk przed ciguaterią. W każdym razie niezły był rezultat jak na pięć godzin płynięcia.

Przed trzecią rzuciliśmy kotwicę zaraz za rafą zatoki Wniebowstąpienia (Bahia de la Ascencion) i po szybkiej decyzji popłynęliśmy na nią aneksem. Ryb było w bród, nic tylko strzelać z kuszy, ale z powodu pełnej lodówki nam strzelać nie kazano i kusza została na Bubu.

Wracaliśmy ciągnąc aneks w stronę Bubu i obserwowaliśmy podwodny świat, zerkające na nas, chronione chwilowo langusty i Moanę, która przepłynęła kilometr radując się cały czas i fikając w wodzie. To naprawdę jest wodny stworek.

Po powrocie wziąłem się za silniki. Pompę rozebrałem na kawałki, bez problemu wybiłem starą wciśniętą na siłę za dużą uszczelkę i po wyczyszczeniu wszystkiego, założeniu nowej, nasmarowaniu turbiny złożyłem do kupy i założyłem. Silnik ruszył, woda chłodząca lała się tylko na zewnątrz, w środku było sucho. Dobra robota. Usmarowany przeszedłem więc do drugiego silnika. Studiowanie schematów budowy i rozłożonych na części elementów przydało się (to katalog gruby na 500 stron i ciężki 3 kg), przeglądając po kolei cały obwód wody chłodzącej natrafiłem na jednym wężu na pęknięty zacisk. Nie było tego widać, dopiero sprawdzając ręką poczułem, że jest luźny – nierdzewka przerdzewiała. Wymieniłem na nowy, ale już nie sprawdzałem czy silnik cieknie, tak czy siak jutro samo się sprawdzi. Jeśli będzie sucho znów mamy dwa normalnie pracujące silniki. Pewnie tylko na chwilę.

POMPA W CZĘŚCIACH, KORYFENA, A W TUŃCZYKACH RYBKA

Wieczór przy więcej niż porywistym wietrze (30 węzłów) nie wróżył nic dobrego na dzień następny. Spędziliśmy go grając z Moaną w karty i chińczyka, potem sami w Scrabble. Kiedy kładliśmy się wiało dalej tak samo z kierunku wschodniego. A Koryfena była paluszki lizać. Wina kupionego w listopadzie w USA mamy jeszcze na 8 dni. Znaczy to, że przez 180 dni, pijąc ponad litr wina dziennie, poszło go 220 litrów. W ten sposób przepuszczając je przez organizm odciążyliśmy łódkę o te 220 kilogramów. Będzie lżej wracać. Piwa wystarczy jeszcze na trzy tygodnie.

Czwartek, 22 maj 2014

Brak wiedzy pogodowej trochę przeszkadza. Jest siódma rano, wszyscy śpią, a ja myślę. Płynąć – nie płynąć? Wiatr jest wschodni równo 90 stopni, siła 21 węzłów. Przed nami 35 mil do Puerto Aventuras, prawie na północ. To „prawie” jest właśnie moim dylematem. Kierunek do Puerto to 15 stopni czyli lekko na wschód, ale trzeba dodać jeszcze 15 stopni na dryf co daje razem 30 stopni. Dodać należy do tego 60 stopni od linii dziób-rufa, tyle ile trzeba aby żagle pracowały i Bubu chciała iść do przodu. Dodając 30 i 60 otrzymujemy 90 stopni, czyli na styk z kierunkiem wiatru. Znaczy, że znów będzie pod fale i choć prąd ma pomagać oznacza to minimum 6 godzin katorgi. Co robić? Zrobię kawę.

Nie płyniemy, pozostawiłem decyzję Beacie i ona tak wybrała. I słusznie, też nie miałem ochoty. Ale się zgadzamy!

Zostając dzień przy rafie postanowiliśmy popłynąć do miasteczka położonego po drugiej stronie wody, milę od nas. Pognaliśmy aneksem, skacząc po falach i omijając płycizny na których załamywały się spore fale. Aneks zostawiliśmy przy rozpadającym się pomoście  pustawego hoteliku z bungalowami i udaliśmy się do sklepiku. Wioska z drogą piaskową, kilka domów i restauracji dla turystów, trochę lepiej jak w Xcalak. W sklepiku zaopatrzenie było prymitywne, ale gorące bułeczki, szynka, warzywa i owoce nas zadowoliły. Z Internetu skorzystaliśmy w hoteliku (100 Peso za godzinę czyli 8 USD) biorąc głównie pogodę i informując wszystkich przez Bartka, że z nami ok. Wiatr ma wreszcie słabnąć.

Po lunchu cudo (zupa rybna, ciepłe bułeczki z szynką, ryba z cytryny z wasabi i gingerem, sałatka grecka) znów wsiedliśmy do aneksu. Podczas gdy jedliśmy nieopodal przy rafie pojawiło się dwadzieścia motorówek z turystami, zacumowali do boi i ludzie poszli do wody.  Coś tam musi być, może żółwie lub oswojone płaszczki, powiedzieliśmy sobie, więc jak tylko ferajna odpłynęła (dziwnie szybko) pognaliśmy w to miejsce. O jakie było rozczarowanie, woda mętna, rafa słaba, fale wysokie. Już wiedzieliśmy czemu tak szybko odpłynęli. Wróciliśmy na rafę przed Bubu aby z niej spłynąć z prądem do domu. Jedynie płaszczka tygrysia zrobiła nam frajdę, woda i u nas była mętna.

CZEKAMY NA LEPSZE CZASY

Odpoczywając od morza obserwujemy wiatromierz z nadzieją, że wiatr osłabnie i morze siądzie trochę aby jutro płynąć bardziej komfortowo. Wieje jednak ciągle 19-20 węzłów, ale przez to mamy za dużo prądu – robimy więc odsalarką wodę.

piątek, 23 maja 2014

Wyszliśmy o ósmej rano. Po wietrznej nocy morze jest nieustająco rozszalałe, ale bardziej przyjazne, da się wytrzymać. Mijamy Punta Zamach. Mamy nadzieję, że żadnego zamachu na nas nie szykuje jak wszystkie poprzednie cyple. Przed nami 44 mile rodeo, tak trochę to czujemy.

Najgorsze jest to, że przy takiej fali nie można skupić się na niczym, na czytaniu na przykład. Gapi się więc człowiek tępo i dopiero jak coś się zdarzy to reaguje. O! Spadł grill ze stołu do kokpitu.  Czarny, tłusty pył jest wszędzie, sprzątanie trwało pół godziny, ot i czas jakoś leci.

Trudno też się je kiedy tak buja, ale głód jest silniejszy, a tym bardziej perspektywa rozkoszy jedzenia. Po trzech piwach wraca też ochota do życia.

Mamy już pełne brzuszki, Moana zjadła złowionego ostatnio tuńczyka z makaronem i kukurydzą, do mety czyli Mariny Aventuras zostało 17 mil. Ludzki dystans. Mamy tylko nadzieję, że to nie będzie prawdziwe aventuras, jako że wejście jest trudne i kilka jachtów rocznie kończy tam na skałach swoją podróż.

27 maja 2014 

Katujemy się. Wczoraj o 13h00 opuściliśmy definitywnie Meksyk po dziesięciodniowym nielegalnym w nim pobycie. Znaczy pobyt z początku był legalny, port wejściowy Xcalak okazał się już nie wejściowym, potem snuliśmy się wzdłuż wybrzeża gdzie nie było nic, aż do Mariny Avanturas, w której mogliśmy zrobić oficjalne wejście. To dość skomplikowana i kosztowna procedura (200 USD) jak poinformował nas szef mariny, trzeba wziąć agenta, on wyśle dokumenty na wyspę Cozumel, gdzie są najbliższe serwisy. Ale czy wy tam właśnie nie płyniecie? W zasadzie tak, odpowiadamy, ale musimy wziąć paliwo, jest piątek. Ok., możecie zostać do niedzieli, no dobra poniedziałku rano, ale jak by się ktoś pytał was tu nie było!

Kiedy wczoraj Beata płaciła za paliwo i marinę pozbywając się wszystkich Peso, szef mariny tylko się uśmiechnął. W międzyczasie odeszła nam ochota na odradzaną przez innych żeglarzy wizytę na wyspie Cozumel, a meteo wskazywało na możliwość płynięcia na Florydę, może nie ze sprzyjającymi wiatrami, ale wystarczająco słabymi aby nie przeszkadzały. Wyszliśmy więc na morze i ciągle na żółtej fladze (wolnego przejazdu) popłynęliśmy w siną dal pozostawiając nasze paszporty wolne od meksykańskich stempli i kilka setek dolarów więcej w portfelu dzięki nieuiszczeniu niepotrzebnych opłat.

Żółta flaga powiewająca obowiązkowo pod salingiem jachtów wpływających do nowego kraju jest dziś informacyjna i świadczy o tym, że łódka i jej załoga nie zrobiła odprawy. Do odprawy potrzebne są paszporty, dokumenty łódki i Clearence out, w krajach latynoskich zwane Zarpe. Jest to dokument wystawiany przy opuszczeniu kraju poprzedniego. Ten ostatni zostaje zabrany po wpłynięciu, a wystawiany jest nowy przy wypłynięciu, i tak w kółko. Żółta flaga (Q), o której pisałem, dawniej była flagą kwarantanny. Obwieszczała, że na statku panuje żółta febra (stąd żółty kolor) i prosi się o wolny przejazd właśnie.

Jest poranek, Moana właśnie wstała po świetnej (dla niej) nocy, znajdujemy się dokładnie w  połowie drogi pomiędzy Meksykiem i Kubą, pomiędzy stada statków płynących tym przesmykiem. Idziemy za bardzo na północ pchani przez silny Golfstrom, pod niewielką falę i ostro na wiatr. Wolnym krokiem będziemy wychodzić z głównego nurtu, mamy wiec nadzieję, że odbijemy na wschód, gdzie znajdziemy jutro znów główny nurt prądu pomiędzy południem Florydy a Kubą, który po świrowaniu w Zatoce Meksykańskiej obiera kierunek na wschód.

GOLFSTROM - JEGO KIERUNEK I PRĘDKOŚĆ, WIDAĆ ŚWIROWANIE POMIĘDZY JUKATANEM FLORYDĄ I KUBĄ. POMARANCZ TO 4 WĘZŁY.

Wędrówka wzdłuż karaibskiego wybrzeża Meksyku była najbardziej nieprzyjemną częścią całej naszej siedmioletniej podróży. Wybrzeże jest morsko trudne ze względu na silny prąd, niezbyt atrakcyjne i odcięte ciągłą rafą od wybrzeża, a fale i wiatr były cały czas niesprzyjające, i to mimo oczekiwań na lepsze czasy. W czasie tych oczekiwań rzeczywiście powiało nudą (cieszymy się z każdego wpisu, znaczą one, że nawet osoby niezbyt nam przychylne też czytają nasz blog) i  cieszyliśmy się na pobyt w marinie Puerto Aventuras, licząc na zwiedzenie okolicy.

Wejście do mariny było rzeczywiście trudne. Po wielokrotnych próbach skomunikowania się z mariną, która usilnie przerzucała nas na kanał nieodbierany przez nasze europejskie radio, otrzymaliśmy w końcu informację, że niedawno zrobiono namiar wejściowy, dwa żółte stalowe słupy, które trzeba trzymać cały czas w linii podczas wejścia, na pełnym gazie, aby nie dać się zepchnąć na skały bocznemu, bardzo silnemu prądowi. Dla nas pełny gaz znany jest tylko z nazwy, nasze dwa 27 CV silniki nawet na bardzo wysokich obrotach nie mają zbyt wiele mocy aby pchać naszą siedmiotonową łódkę. Szedłem więc prawie bokiem, dziobami do skał odległych o kilka metrów co przyprawiało Beatę o stany lękowo-paniczne, aż w końcu weszliśmy w kanał portowy i jadąc już prosto na namiar spostrzegliśmy kapitana portu, który podjechał motorem. Trzeba było dać więcej gazu, powiedział z uśmiechem. Żartowniś.

Marina była prima sort. W zasadzie marina to tylko dodatek do wielkiego zespołu mieszkaniowego dla bogatych – wśród zieleni ukrywały się dwu, trzy piętrowe domy z apartamentami, przed każdym z nich był basenik, a woda w kanałach krystaliczna. Było sporo jachtów mieszkańców, katamaranów wożących turystów i nurków oraz kilka miejsc dla jednostek tranzytowych. Na środku przestrzeni wodnej znajdował się ośrodek tresury delfinów, w basenie pływały też manaty. Wszystkie inne niezbędne do luksusu dodatki również zapewniono - golf, korty, butiki i restauracje. Obok był też ośrodek hotelowy z basenami i plażą. Panowała cisza, którą zaburzał  tylko śpiew ptaków, taki dyskretny urok …. Jedynym felerem był brak Internetu, takowy był jedynie w biurze mariny. Rejestrując się w marinie wypożyczyliśmy od razu na dwa dni samochód.

W MARINIE

Szybkie zakupy w pobliskim świetnie zaopatrzonym hipermarkecie też bardzo nas zadowoliły. Dobre wino, przepyszne steki  i sery pleśniowe zapewniły powrót do cywilizacji.

W sobotni poranek, obudzeni śpiewem ptaków, zaraz po kawie, pojechaliśmy na południe, do Tulum - to jedyne spore założenie urbanistyczne Majów położone nad samym morzem.

TULUM

Rzeczywiście warto było pospacerować wśród ruin otoczonych murem, wewnątrz którego mieszkali możni tamtego świata. Wokół naszej mariny też jest mur odgradzający – nic się nie zmieniło.

Ciekawy był pałac główny, od strony morza miał przyporę z otworami po każdej stronie. Kąt ścian przypory sprawiał, że kiedy przez otwory widać było światło ogniska czy lamp, to nie będąc w osi obydwu któreś z nich znikało. Oba widać było tylko w przejściu przez rafę – był to właśnie ich namiar. Pospacerowaliśmy po całości, Moana pogoniła wszechobecne iguany i udaliśmy się do poleconej nam restauracji na owoce morza.

NA MAŁEJ PLAŻY WIDAĆ GNIAZDO ŻÓŁWIA

POMOC WYOBRAŹNI

Tłum w knajpce potwierdził polecenie, Moana i ja zachwycaliśmy się ośmiornicami, a Beata kalmarami.

(Minęła pierwsza doba płynięcia, zrobiliśmy 146 mil)

Najedzeni, pojechaliśmy w głąb lądu zwiedzić „cenote” Misterio Maya. Nazwa nie hiszpańska, prawdopodobnie z majowskiego - xenote, oznacza miejsce gdzie jest woda w dziurze zazwyczaj rodzaj jeziorka-studni. Meksyk, a szczególnie Jukatan, słyną z dużej ilości tego typu atrakcji naturalnych, w większości przeznaczonych dla nurków, którzy z butlami schodzą głęboko w korytarze podwodnych grot. Dla nas celem wyprawy było przepłynięcie odcinka podziemnej rzeki, która rozciąga się na setki kilometrów.

Przeżycie było niesamowite, weszliśmy do kryształowej wody w wielkiej grocie i popłynęliśmy w korytarz. W wodzie było sporo rybek, a nad nią i naszymi głowami latały nietoperze. Robiło się coraz ciemniej, a po chwili płynęliśmy już w kompletnych ciemnościach mając jedynie podwodne latarki jako źródła światła. Oglądaliśmy stalaktyty i stalagmity, kolumny oraz młode twory pełne błyszczących kryształków mieniących się w smugach naszych świateł. Miejscami woda była głęboka, ale czasami widzieliśmy pod nami dno, które wywyższało się na tyle, że mogliśmy iść schylając miejscami głowy aby nie uszkodzić i siebie i pionowych krystalicznych narośli. Na koniec dopłynęliśmy do wielkiej Sali, z sufitu której opadały korzenie drzew żyjących dzięki tej zdolności. Drzewa te są w stanie przebić się przez skaliste sklepienie, spuścić korzenne pnącza aż do wody i tam zawiązać podwodną wiszącą kulę z której czerpią wodę nie dotykając przy tym dna. Imponujące.

GROTOPŁYWAKI

Robiło się coraz zimniej, bez słońca stała temperatura wody 24 stopni po godzinie prowokuje szczękanie zębami. Ruszyliśmy w drogę powrotną bez przystanków by jak najszybciej znaleźć się w promieniach słońca. Moana dzielnie płynęła, ku zdziwieniu młodej pary Amerykanów z Nowego Orleanu, jedynych naszych współzwiedzaczy, którzy też jako jedyni założyli kapoki. Było świetnie.

W drodze powrotnej, już sami, zatrzymaliśmy się przy innym cenote, okrągłym jeziorku w dżungli aby popływać w słońcu. Znów kryształowa, pełna rybek woda urzekała, a podpływając do  skalnych krawędzi otwierały się pod nimi nieopisanej urody zakamarki i głębie znikające gdzieś w nieznane. Jedynie popołudniowe słońce wpadające pod kątem oświetlało te głębokie kolorowe cuda. Dech zapierało.

CENOTE – NIBY ZWYKŁE JEZIORKO W DŻUNGLI

Szczęśliwi ruszyliśmy w drogę powrotną, nie był to jednak koniec dnia. Wiedzieliśmy, że wybrzeże stanu Quintana Roo jest miejscem corocznego składania jaj przez żółwie. Już w Tulum, na terenie świątyni Majów widzieliśmy ogrodzoną kolorową taśmą plażyczkę i ślady żółwia wychodzące z wody aż do zasypanej dziury i z powrotem. Na wielu plażach tego regionu jest ich pełno, a władze i już teraz mieszkańcy dbają aby jaj nie wykradano. Oczywiście w krajach azjatyckich funkcjonują ciągle te same wierzenia-bzdury, podobnie jak z płetwą rekina wierzy się, że jaja żółwi pomagają członkowi w staniu. Chyba w staniu na baczność członkom partii.

Zatrzymaliśmy się więc przy plaży w Akumal znanej z obecności żółwi. No i oczywiście były. W maskach i fajkach popłynęliśmy aby obserwować jak skubią trawę, zapewne ich przysmak, jako, że identyczną skubały w Tobago Cay’s, gdzie też były w nadmiarze. Tu jednak były wielkie, niektóre z przyklejonymi rybami z przyssawkami – remorami. Zabawa był przednia, Moana nurkowała do nich aby popatrzeć z bliska, a te przyzwyczajone zapewne do nieagresywnych turystów, nic sobie z tego nie robiły. Inną atrakcją dla turystów były płaszczki, ale my widzieliśmy ich już tyle.

Dzień był fantastyczny.

W niedzielę rano, ruszyliśmy w kierunku północnym do Cancun. W drodze jednak doszliśmy do wniosku, że takie miejsca wypełnione turystami i hotelami przy plaży nie są naszą miłością i odbiliśmy w głąb lądu aby autostradą pojechać do odległego o 200 kilometrów Chichen Itza.

Nad autostradą przejechaliśmy i to była jedyna nasza z nią styczność. Nigdzie nie było na nią wjazdu, jeden jedyny był jeszcze w budowie. Z oznaczeniami też było krucho. Jechaliśmy więc w nieskończoność wioskami i miasteczkami, żółwim lądowym tempem (w wodzie żółwie są szybkie i zwinne) przystając na betonowych zwalniaczach, których było pełno.

Po drodze można było zaobserwować, że Meksyk to kraj wiecznego rozwoju, gdzie bogactwo i cywilizacja stykają się jeszcze z biedą i trzecim światem. Kraj kontrastów, kraj olbrzymi (cztery razy większy od Polski) zamieszkały przez potomków majów, których szczególnie na Jukatanie wszędzie widać - tak są rozpoznawalni. Widać też, że Polska w dwadzieścia lat zrobiła europejski skok kangura, a była nie tak dawno na podobnym jak Meksyk etapie.

Dosnuliśmy się w końcu w południe do ładnego kolonialnego miasteczka Valladolid, w którym zjedliśmy lunch. Po nim Moana poszła na dmuchany plac zabaw, akurat była na środku głównego placu niedzielna fiesta. Nie spodziewaliśmy się ile ta atrakcja będzie nas kosztowała. Czekając na Moanę wrzuciłem bloga i pojechaliśmy do Chichen Itza. To najważniejsze miejsce Majów do zobaczenia na Jukatanie jest imponujące. Imponuje swoją wielkością, różnorodnością i pięknem. W zasadzie nie tylko Majów, a i Tolteków, którzy wybudowali najważniejszy obiekt - świątynię boga Kukulcana. Jest to piramida, na której szczyt prowadzą z czterech stron schody w liczbie 91, a dodając platformę na szczycie całość daje liczbę nam znaną 365. W dniach przesilenia słońce igra z tymi schodami tworząc w marcu schodzącego (do zasiewów) ognistego węża, który robi we wrześniu (zbiory) z drugiej strony drogę przeciwną.

CHICHEN ITZA – ŚWIĄTYNIA BOGA KUKULCANA

Innym ciekawym obiektem jest Świątynia Wojowników z tysięczną kolumnadą.

ŚWIĄTYNIA WOJOWNIKÓW I NAJBARDZIEJ ZNANA RZEŹBA – DZIŚ NIEDOSTĘPNA

ZWIEDZAMY

Zagadką do dziś jest boisko do gry w piłkę, której zasady nie są jeszcze do końca poznane.

BOISKO Z LOŻĄ HONOROWĄ

DETALE. JAK DŁUGO GRAŁO SIĘ W KÓŁKO I KRZYŻYK DŁUBIĄC RYLCEM W KAMIENIU?

Nam się jednak śpieszyło, w drodze powrotnej chcieliśmy wejść na piramidę w Coba, chyba największym kiedyś mieście Majów. To ostatnia piramida, na którą można wejść i spojrzeć na okolicę. Cóż, nie działający bankomat w Chichen Itza, zabawa Moany… spóźniliśmy się 15 minut.  Dodatkowo, przez ten pośpiech, zatrzymała nas policja, ale obeszło się oglądaniem prawa jazdy i pokiwaniem palcem. Całe szczęście dla nas nielegalnych imigrantów przecież.

Wróciliśmy do mariny robiąc po drodze zakupy wyjazdowe, oddaliśmy auto i tyle na widzieli.           

środa, 28 maja 2014

Mija druga doba w podróży. Noc minęła spokojnie, choć jak w poprzednią na pustym morzu minęliśmy się ze statkiem cargo o 200 metrów. Nocą jest to bardzo stresujące.

(Druga doba – 140 mil, razem 286 mil, do celu, czyli Key West, zostało 115)

O dziwo prognoza pogody się sprawdza i wiatr osłabł zmieniając kierunek na południowo-wschodni, stabilny – dla nas korzystny. Dzięki zasłonięciu Kubą falowanie też było znośne, spaliśmy więc spokojnie całą noc wstając na zmiany co 20 minut. Co więcej, mimo braku księżyca było jasno, bezchmurne niebo pozwalało gwiazdom na oświetlanie otoczenia aż po horyzont.

Wieczorem, już po zmroku, kiedy przy zapalonym grillu leżała rozmrożona polędwica wołowa, a na gazie gotowały się brokuły zaterkotała wędka. Zanim do niej podbiegłem wyła już druga. I tak Beata przy jednej, ja przy drugiej powoli skręcaliśmy dwa wielkie tuńczyki. Oczywiście była noc i nie widzieliśmy ryb, ale sposób brania i że obie wędki wzięły razem wskazywał na ławicę tuńczyków.  Byliśmy trochę ogłupiali, jak sobie poradzimy, mając każdy swoją dużą rybę. Po kilku minutach walki przyciągnąłem do rufy mojego tuńczyka i trzymając plecionkę, powoli aby nie zerwać, przeniosłem rybę do zaniżenia przy drzwiach, które przygotowała Moana. Po wlaniu rumu w skrzela pobiegłem ratować walczącą Beatę. W końcu i jej tuńczyk wylądował w podbieraku. Uff, 2:0 dla nas. No, wędki idą do lamusa.

Wróciliśmy do grillowania, a później jedząc zastanawialiśmy się co zrobić z taką masą mięsa.

Po kolacji i sprawieniu ryb, a każda z nich miała pięć kilo, zajęliśmy się przygotowaniem potraw na następne dni. Wkładając filety do zamrażarki widać było, że nasza wiara w połów była mizerna, albo, że głód ma wielkie oczy i kiedy w końcu dopadliśmy cywilizowany sklep zrobiliśmy zbyt wielkie zakupy.

OSTATNIA FLAGA, OSTATNIE RYBY – WSZYSTKO OSTATNIE

Przed nami ostatnia noc płynąc. Można powiedzieć zielona noc.

Będąc w marinie Aventuras w okienku Bubu pojawiła się karteczka FOR SALE, podobnie jak w Internecie. Nasi prawie stuprocentowi już od roku umówieni kupcy napisali do nas właśnie, że nie otrzymali kredytu i muszą odłożyć swoje marzenia na później. Pech i dla nich i dla nas.

Tak czy siak, kończy się nasza podróż na Bubu. Mamy nadzieję, że szybko znajdą się następni chętni do realizacji swoich planów innego życia.

Jest to też moment na refleksję i podsumowanie ostatnich siedmiu lat spędzonych w tak odmiennych warunkach. Jest na to czas teraz, płyniemy ostatnie sto mil morzem, kiedy to nic się nie robi. Łódka płynie sama, wokół pustka. Potem będzie amerykański intercoastal i trzeba będzie pilnować kursu, zwracać uwagę na wzmożony ruch na wodzie.

Parę wspomnień więc:

Pamiętam strach kiedy siedem lat temu zdjęliśmy cumy i odbiliśmy od naszego miejsca w marinie w Ajaccio. Przestaliśmy wtedy przynależeć, ale ta wolność napawała mnie panicznym strachem. Patrzyłem wtedy na stojącą Beatę przytulającą Bartka, którzy myśleli pewnie podobnie.

Pamiętam strach i rękę Beaty wsuwającą mi do kieszeni sztormiaka nóż w czasie największego w naszej podróży sztormu przy Minorce. Miał się ewentualnie przydać do odcięcia tratwy ratunkowej. Nie przydał się.

Pamiętam strach przed pierwszą gotującą się wodą przy Tangerze w czasie przejścia Gibraltaru. Później widzieliśmy taką wodę wielokrotnie.

Pamiętam strach kiedy Beata pokazała mi dwie kreski na próbniku ciążowym. Zaczęła się wtedy nowa, równoległa do właśnie zaczętej, przygoda.

Pamiętam strach i suchą burzę w dniu wypłynięcia z Mindelo na Wysapach Zielonego przylądka mając przed sobą cały Atlantyk, a przepłyniecie którego okazało się pestką.

Pamiętam strach o Bubu kiedy na St.Vincent wielkie fale zerwały ją z kotwicy i oparta sterami o skały walczyła o życie. I wywalczyła – dla nas.

Pamiętam strach i determinację, kiedy z karabinem w ręce byłem gotów zabić każdego, kto zbliżyłby się do mojej rodziny w czasie pirackiego ataku pomiędzy Grenadą a Tobago. Nie musiałem go użyć.

Więcej strachów nie pamiętam, albo nie były tak silne.

Pamiętam natomiast zadziwienie stojąc na siatce z wyciągniętymi dłońmi w kierunku lejącej się lawy wulkanu Stromboli. Powietrze parzyło.

Pamiętam pierwszą rozkosz kiedy po raz pierwszy zaparkowaliśmy tyłem w malutkiej zatoczce na Itace. Miejsce było samotnie zjawiskowe.

Pamiętam radość płynięcia kiedy wraz z gośćmi wyszliśmy w morze po tygodniowym uwięzieniu na Gozo i śpiewaliśmy piosenki Młynarskiego. Wrzeszczeliśmy raczej.

Pamiętam zadziwienie z pierwszej koryfeny wielkości śledzia złowionej u wybrzeży Grecji. Wyglądała jak złota rybka.

Pamiętam wyciągniętego rok później miecznika o długości 2m10. I zjedzonego!

Pamiętam przygotowania Bubu na przyjęcie nowego członka załogi, układanie w sypialni książek,  na których miało stanąć miękkie łóżeczko Moany. I pierwsze wychodzące z dziurki małe jej włoski.

Pamiętam całą radość jaką zaznaliśmy będąc ze sobą, polegając na sobie i ufając. Ten czas zupełnie innego życia i radości z niego oraz ten poświęcony Moanie, dziecku szczęśliwemu mającemu ciągle ze sobą dwójkę kochających się rodziców, co przecież należy do rzadkości (o czasie myślę).         

Pamiętam wszystkich gości, którzy umilili nam czas, a dzięki nam poznali kawał świata i poznali niestandardowe dla nich życie.

Pamiętam też setki krótkotrwałych znajomości i masę życzliwości od spotkanych ludzi.

Minęło siedem lat poznawania. Poznawania nie tylko nowych miejsc czy krajów, poznawania również siebie samych i nawzajem. Poznawania swoich możliwości i granic. Nabraliśmy dzięki tym latom zupełnie innej perspektywy wartościowania rzeczy i spraw nas otaczających. Kończymy podróż z lękiem powrotu do normalności, kochamy to nasze życie i naszą Bubu. Bardziej jednak kochamy Moanę i choć widzimy jej szczęście, miłość do wody, notoryczną radość z życia jakie prowadzimy, wiemy, że musi się ona socjalizować, żyć z innymi dziećmi, iść do szkoły. Są wprawdzie rodzice, którzy kontynuują i prowadzą domową (łódkową) edukację, ale jak się będzie czuło dziecko zbyt długo wyrwane ze świata po powrocie do niego?  

Pisząc te słowa wielokrotnie musiałem wyjść i stanąć twarzą do wiatru aby osuszył łzy żalu. Miałem mieszkania i domy, które lubiłem i się w nich świetnie czułem, ale nigdy tak nie przywiązałem się do przedmiotu-miejsca, żadne aż tak bardzo nie stało się tak wielkim fragmentem mojego życia. Często jednym wielkim psującym się notorycznie upierdem, ale zawsze domem, samochodem, samolotem - przenośną ostoją szczęścia.

Kończymy sezon 2013/2014 – ostatni. USA, Bahamas, Honduras, Gwatemala, Peru, Belize Meksyk, USA – to tylko ułamek naszej całej podroży. Beata, jak co roku zrobi podsumowanie, tym razem większe, bo sezonu i zsumuje cale siedem lat. Sam jestem ciekaw co z tego wyjdzie. To jednak nie koniec, będziemy naszą podróż kontynuować, inaczej ze względu na Moanę i jej szkołę, ale marzenia trzeba mieć zawsze i zawsze chcieć je realizować.

SEZON 2013/2014: CZERWONE – 6 DÓB NON STOP, NIBIESKIE – 3 DOBY NON STOP

Czwartek, 29 maja 2014      

Po koszmarnej nocy zaznajemy dziś rano rozkoszy płynięcia. Beata o trzeciej w nocy wykrzyczała: dość, dość, dość! Nie dziwota, mimo niewielkiego wiatru, stare fale idące pod prąd Golfstromu tworzyły morze więcej niż nieznośne.

Czuliśmy się jak na koniku w hipermarkecie, który buja dziecko po wrzuceniu do niego pieniążka. Jako, że nasz pieniążek włożony w Bubu był nieporównywalnie większy, to i bujanie trwało w nieskończoność. Nie dało się spać, jedynie Moana zasnęła w naszym łóżku o dziewiątej aby obudzić się po dziesięciu godzinach śpiąc bez przerw, mimo, że włączaliśmy i wyłączaliśmy silniki, a woda z hukiem waliła w Bubu od spodu.

W czasie tych trzech dób Beata chojraczka, nie dosypiała w dzień aby zrekompensować nocne przerwy i w czasie trzeciej doby wysiadła fizycznie i trochę psychicznie. Ja, po codziennej południowej sjeście czyli przespaniu godziny, dwóch, byłem w pełnej formie i od trzeciej do szóstej przejąłem wachty i dałem jej spać ciągiem. Dało się wreszcie, walące non stop fale trochę w końcu opadły.

Zresztą ja też prawie cały ten czas spałem – przykładając głowę do poduszki zasypiałem natychmiast, a po sekundzie już wibrował i dzwonił minutnik telefonu zamkniętego w dłoni.  W rzeczywistości mijało tych minut dwadzieścia. Zrywałem się, zerkałem na ekran komputera czy jakiś tankowiec nie wali prosto na nas, robiłem dookólny wgląd w horyzont i już spałem znowu z ponownie włączonym minutnikiem.

Dopływamy do Key West, woda jest płaska jak stół, wiatr 10 węzłów, słaby. Płyniemy w ciszy, za nami już pranie. Zbliża się czas lunchu, choć dla nas jest jeszcze wcześnie, zegarki przesunęliśmy do przodu o godzinę. Zaraz rzucimy kotwicę, w miejscu, w którym staliśmy prawie trzy lata temu z Ewą i Mirkiem. Mijają dokładnie trzy doby od opuszczenia stacji paliw w marinie Aventuras w Meksyku, za nami około 406 mil trasy czyli 752 kilometry.

Popołudniowe słońce ociepla już kolory wewnątrz Bubu, w międzyczasie zjedliśmy spokojnie lunch, zarejestrowaliśmy nasz przyjazd do USA przez telefon, odbyliśmy rozmowy z dilerami, teraz ja przygotowuję co powyżej aby włożyć na bloga dzięki Internetowi ściąganemu przez naszą wzmocnioną antenę. Nagle wracam do rzeczywistości i krzyczę: gdzie jest Moana? Beata sprząta, to jej dzień odsalania i doprowadzania do ładu Bubu po podróży, jest na dole. Wyskakuję na zewnątrz, Moana!?

Spod wody wypływa nasza córka w masce, fajce i płetwach, spogląda na mnie zdziwiona – coś się stało? bawię się tylko. Znów mam łzy w oczach. Czy to naprawdę koniec?