LUTY 2014 - HONDURAS, GUATEMALA

niedziela, 2 lutego 2014

Bardziej zapowiedź silnego wiatru, niż dobrze zakonserwowana staruszka zmusiła nas do opuszczenia miejsca kotwiczenia przy miasteczku. Bo to właśnie biała staruszka podpłynęła do nas przed południem swoją łodzią i powiedziała, że stoimy w najgorszym miejscu - tu obok mieszka najgorszy złodziejski element. My uważamy, że pod latarnią najciemniej, stoimy tu już dwa dni i nic się nie stało. Może tutejsi złodzieje mają kod etyczny i nie okradają łodzi stojących u nich?

Tak czy siak przenieśliśmy się o milę do Sandy Bay, nie ma tu fali i jest ładniej.

Wczoraj po lunchu udaliśmy się aneksem na wycieczkę na drugą stronę wyspy. Zadziwiająco ta górzysta wyspa przecięta jest w połowie kanałem łączącym jej południowy brzeg z północnym. Kanał jest szeroki i głęboki, jedynie linia energetyczna nie pozwala jachtom na korzystanie z niego. Wybrzeże północne, odcięte od morza rafą, jest przepiękne. Bogata zieleń spływa ze stoków do plaż upstrzonych palmami, wśród których z rzadka pojawiają się dachy zadbanych i estetycznych domów. Zapewne ta część to świat bogatych ludzi.

Dotarliśmy do restauracji-baru na palach gdzie można bezpiecznie zostawić aneks i dzięki zdobytym tam informacjom ruszyliśmy w góry. Wiedzieliśmy już, że stamtąd biegnie droga do dużego wodospadu, jednak odradzono nam próbę dotarcia do niego ze względu na podeszczowy stan ścieżki. Poszliśmy więc w górę i w górę widząc coraz dokładniej całą okolicę i okalającą ją rafę. Widoki były piękne, jedynie tnące nam do krwi skórę trawy trochę przeszkadzały.

PÓŁNOCNA STRONA WYSPY JEST PIĘKNA

Na szczyt nie dotarliśmy, tylko na mniejszy pośredni. Nie znaleźliśmy drogi  w górę, zapewnie mijając gdzieś po drodze mało uczęszczaną i niewidoczną odnogę.

Po zejściu, postanowiliśmy jeszcze zerknąć na mały wodospad nieopodal. W tym upale miło było zanurzyć się w chłodnej górskiej wodzie, kiedy już postanowiliśmy się ubrać i zejść na plażę pojawił się drugi wodospad, dużo większy, ale równie obfity. Lunęło. Tak tropikalnie, bez granic. Na golasa zeszliśmy aż do plaży i kiedy wyciągaliśmy suche ubrania z plecaka przestało padać. Było intensywnie, ale krótko.

WODOGRZMOTY

Piwo w barze na palach i szybka jazda aneksem zakończyła wycieczkę. Wstąpiliśmy jeszcze do miasteczka, Beatka z Moaną poszły dokupić kilka produktów, ja czekałem w aneksie. Było to miejsce do którego przybijają okoliczni mieszkańcy, rodzaj parkingu, na wyspie nie ma innych pojazdów, wszyscy poruszają się łódkami, zamożniejsi motorowymi, biedniejsi wiosłowymi. Obserwując młodzież zdziwiłem się, że mówią między sobą po angielsku. No może prawie, mówili rodzajem slangu ze słowem fuck w nadmiarze.

Na Bubu wróciliśmy wieczorem i mogłem spokojnie włożyć bloga (klnąc podobnie jak spotkana wcześniej młodzież), po czym zająć się poszukiwaniem śruby na internecie. Zadziwiające, że w tym poszukiwaniu najbardziej pomogły mi fora żeglarzy, a nie strony producentów. Wygląda na to, że Saildrive Yanmara powita nowa  śruba Volvo Penta.

Już wiemy czemu to jednak angielski przeważa, a raczej jego kreolska odmiana. Otóż te trzy wyspy, które wchodzą skład Islas de la Bahia, czyli Bay Islands: Guanaja, Barbaretta, Roatan i Utila, były dość długo pod władaniem brytyjskim. Mało tego, parę wieków temu panoszyli się tutaj piraci różnych narodowości, bukanierzy płaceni przez Anglików, którzy napadali na hiszpańskie okręty i rabowali złoto i inne cenności, które miały dotrzeć do Europy. Gnieździli się głównie na wyspie Roatan, było ich ponoć ponad 5000. W następnych dekadach zostali oni "wytępieni" i zdziesiątkowani, wyspy stały się prawie niezamieszkałe aby pod koniec XVII wieku dostać na swoje wybrzeża tysiące deportowanych przez Brytyjczyków niewolników z Grenadyn ("czarnych Karibów" - Afrykańczyków, Karibów i indiańskich Arawaków). Oprócz tej ludności, zwanej Garifuna, nie było zbyt wielu innych osadników aż do czasu, kiedy w XIX wieku wyspy zaczęły zaludniać brytyjskie rodziny przenosząc się tu z Kajmanów. Ich następne pokolenia rozrastając się stanowią trzon jeszcze dziś istniejącej populacji. Wyspy były kolonią brytyjską, podlegającą administracyjnie pod Jamajkę, aż do czasu, kiedy zaczęło to przeszkadzać Stanom Zjednoczonym, które na mocy specjalnego traktatu ustaliły, że ani Stany, ani Anglia nie może mieć kolonii na zachodniej półkuli, co było powiązane z wolnym dostępem do budowy kanału Panamskiego. Tak więc Anglia została zmuszona w 1959 do oddania wysp Hondurasowi, na co zgodziła się pod warunkiem uzyskania pełnej władzy na terytorium Brytyjskiego Hondurasu (dzisiejszego Belize, niezależnego państwa od 1974 roku). Honduras nie bardzo był zainteresowany wyspami, miał inne kłopoty "na głowie", a mieszkańcy wysp nie byli zbyt zainteresowani Hondurasem. Jednak 1961 roku wyspy stały się formalnie honduraskie, choć wielu mieszkańców jeszcze dziś próbuje dowieźć, że powinni mieć, z racji pochodzenia, obywatelstwo angielskie. Wielu z nich do dziś mówi: - mieszkam w Hondurasie, a nie: - jestem Hondurańczykiem. I mimo tego, że hiszpański stał się językiem urzędowym już dziesięć lat później, angielski jest nadal najczęściej używanym językiem, oczywiście w wielu przypadkach mocno powyginany różnymi naleciałościami kreolskimi.

Nawet Niemcy, właściciele knajpy, do której chodzimy na piwo i gdzie Moana ma koleżankę, powiedzieli nam, że zawsze należy najpierw zaczynać rozmowę po angielsku, szanse na porozumienie są bardzo duże, a dopiero jeśli ktoś nie będzie w tym swobodny przejść na hiszpański.

Osobiście poznałam dwóch mężczyzn, którzy pochodzą z tych brytyjskich rodzin, choć już widać w rysach różne latynoskie mieszanki. Jeden z nich jest właścicielem stacji benzynowej, drugi małego resortu i restauracji na palach. Obaj faktycznie dali znaki, że żałują, że wyspy stały się przynależnością biednego, skorumpowanego i przestępczo niebezpiecznego Hondurasu.

Prócz historycznych komplikacji życie utrudniają wyspiarzom cyklony. Co prawda niewiele trajektorii cyklonicznych ma te rewiry na swojej drodze, ale jak już się zdarzy huragan, to naprawdę straszny. Do dziś ludzie żyją wspomnieniem cyklonu Mitch, który w roku 1998 zdewastował wyspę Guanaja, a szczególnie jej północne wybrzeże. Właściciel restauracji na palach pokazał nam album ze zdjęciami. Opowiadał nam szczegóły mając jeszcze oznaki przerażenia w oczach. Faktycznie obraz po przejściu Mitcha był smutny. Cała roślinność była zniszczona, palmy i drzewa powywracane z korzeniami, na górach sterczały kikuty obdarte z wszystkich liści, wszędzie zalegały fruwające podczas cyklonu odpady, domy nowo wybudowane wyglądały jak zdemolowane baraki. Minęło ponad 15 lat od tego zdarzenia, a jednak do tej pory ślady zdarzenia są nadal obecne. Flora jednak na szczęście jest silna i odbudowuje się szybko przywracając miłe kolory biorącego górę życia.

PO CYKLONOIE W TYM KLIMACIE WZROST JEST SZYBKI

środa, 5 lutego 2014

Jakoś nie możemy wyjechać z Guanaja. Codziennie zapowiadamy, że wyjeżdżamy, ale sprawy śruby z jednej strony, a i miejsca do zwiedzania z drugiej trzymają nas tutaj.

Wczoraj postanowiliśmy popłynąć na lunch do restauracji na palach po drugiej stronie wyspy, a ponieważ ostatnio za dużo nie padało wybrać się po nim do dużego wodospadu.

Lunch był majstersztykiem, wspaniała ryba, zielone banany zrobione jak frytki, ale zupełnie nie tłuste, czerwona fasola, sałatka. Jedliśmy aż się nam uszy trzęsły popijając lokalne piwo. Zapłaciliśmy 560 lempir, czyli 27 dolarów (kopiaste dwa dania dla naszej trójki i cztery piwa).

Zadowoleni ruszyliśmy plażą, aby dojść do strumienia i ruszyć w jego górę. Szliśmy 45 minut przebijając się najpierw przez tropikalną dżunglę, potem drapiąc się po głazach. Ścieżka to znikała, to pojawiała się, większość trasy szliśmy na nosa.

Byliśmy nieźle zmęczeni i kompletnie mokrzy od potu kiedy pojawił się stopień skalny i spływający z niego wodospad. Na golasa wskoczyliśmy do orzeźwiającej, ale nie zimnej wody. Radości nie było końca, zwłaszcza pod uderzającymi z siłą i masującymi ciała strugami.             

PRYSZNIC DO WOLI, RESTAURACJA NIBY LATARNIA W BUDOWIE

Droga powrotna był łatwiejsza i szybsza, rozpoznawaliśmy już trasę.

Wracając aneksem zatrzymaliśmy się dwukrotnie. Raz aby w maskach i płetwach popatrzyć na zupełnie interesującą rafę. Popatrzeć tylko, obowiązuje tu zakaz polowania z kuszą. Weszliśmy też na wzgórze z latarnią, która okazała się nie latarnią, tylko restauracją w budowie jakiegoś Amerykanina. W wolnej budowie. 

Wspaniałe wycieczki robimy na Guanaja, byliśmy w górach na północnym wybrzeżu, odwiedziliśmy dwa wodospady, przeszliśmy wiele kilometrów szczytami pośrednimi na południowym wybrzeżu mając piękne widoki na zatokę, w której stoimy, na naszą Bubu, na dziw architektoniczny jakim jest hotel wybudowany na Dumbar Rock. W oddali pobłyskiwały blaszane dachy Guanaja Settlement.

GUANAJA SETTLEMENT, HOTEL NA SKALE I BUBU W ZATOCE

Mieliśmy kłopot, żeby na początku znaleźć trasę w góry, trzeba było przejść przez prywatne tereny, ale jak już byliśmy na dobrej drodze, ścieżki były wyraźnie udeptane, wręcz miejscami przygotowane (strzałki na drzewach).

UWIELBIAMY LUNCHE W DRODZE

Po drodze zjedliśmy pyszny piknik, odpoczęliśmy w pustej chatce, niewiadomo po co i przez kogo wybudowanej (to znaczy Daru z Moanką odpoczywali, a ja, jak zwykle, pognałam jeszcze trochę dalej).

PRZYKLEJONE DO SKAŁ UKRYTE WILLE. NAD MORZEM BAGIENNIE.

Niesamowite wrażenie robi szybka zmiana pejzażu, z początku idzie się tropikalną dżunglą, ale idąc w górę wychodzi się z niej i zaczynają dominować sosny, które jeszcze po paru metrach stają się jedynym gatunkiem drzew.     

Wszystko było cudne oprócz jednej rzeczy. Po pierwszej wycieczce już wiedzieliśmy, że należy mieć długie spodnie chroniące przed brzytwami traw, oraz że konieczne jest wysmarowanie ciała antyowadzim środkiem, i to nie przeciwko komarom, tylko muszkom zwanym tutaj Butter fly (bynajmniej nie są to motyle). Te małe bestie wielkości łebka od szpilki, a więc większe i bardziej widoczne od znanych nam z Bahamów muszek Sand fly tak wściekle gryzą człowieka, że zostają po ukąszeniu krwawe guzki, które swędzą i nie znikają przez wiele następnych dni. Koszmar. Na szczęście niemiecki spray Autan skutecznie je odstraszał. Nie odstraszył jednak.... kleszczy. Obecność sosen okazała się być powodem ataku kolejnych krwiożerców. Co chwilę zdejmowaliśmy jakiegoś z siebie lub z Moany. Różniły się jednak od tych, które znamy, czuć było ich ruchy na ciele, co pozwalało na natychmiastowe wykrycie i usunięcie, a te, którym udało się ukryć nie wpijały się natychmiastowo, tylko się jakoś długo zastanawiały. Tak długo, że nawet te, którym udało się pozostać na naszych ciałach do dnia następnego, nie były jeszcze mocno wkręcone. Cóż lepsze takie ataki w dżungli niż węży Boa i czarnych wdów.

czwartek, 6 lutego 2014

Nareszcie dziś płyniemy dalej. Już od paru dni planujemy przesunięcie się bardziej na zachód, na wyspę Barbaretta lub inne mniejsze wysepki na drodze do Roatanu i jakoś nam to nie wychodzi. Moana była z tego nader zadowolona, gdyż dzięki temu codziennie odwiedzała bar, gdzie są jej czarni rówieśnicy, z którymi uwielbiała się bawić.

Pogoda od paru dni jest bez skazy, deszczy brak, nieskazitelny błękit nieba aż poraża. Oprócz wycieczek, które zrobiliśmy już nic innego zrobić nie możemy, nie ma gdzie zostawiać dinghy, wszystkie pomosty są prywatne. Boli mnie to, że jestem w tak ładnych miejscach i muszę sterczeć na statku, już czuję potrzebę odkrycia nowych krajobrazów.

Możemy popłynąć bez zmartwień, Daru załatwił sprawę śrub do silników - kupił je w Miami, a odbierze je osobiście Agnieszka (ma tam nocny postój) i przywiezie ze sobą. Internet nam się kończy, dziś ostatni dzień ważności karty, którą wykupiliśmy na tydzień. Dokupimy następny kredyt na Roatanie.

Prognoza pogody wskazuje na bezwietrzność w ciągu następnego tygodnia, daje nam to swobodę stawania w każdym miejscu bez strachu.

piątek, 7 lutego 2014

Przeprawa na Roatan, a właściwie wschodnie rubieże tej wyspy w postaci ledwo wystających nad wodę dwóch wysepek zwanych Pigeon Cays zajęło nam cztery godziny. Przy bezchmurnym niebie i lekkim wietrze w plecy nasz genaker, (prawie spinaker) prezentował się pięknie, a płynięcie było żeglarskim szczytem przyjemności.

Zaraz po lunchu rzuciliśmy kotwicę obok malutkiej kamiennej wysepki zerkając na drugą, z piaskową plażą. Na tej piaskowej, też pięknie upstrzonej plamami, kotłował się tłum. Trzy duże turystyczne motorówki umożliwiły spędzenie popołudnia licznym turystom w tym pływanie na rafie i zjedzenie na niej obiadokolacji. Wystawiono plastikowe stoły, krzesła, ruszyły grille. Wszystko pięknie, skrawek ziemi na środku morza, tyle że wysepka ma na oko 500 metrów kwadratowych, a turystów było ze stu! Iście intymna kolacje we dwoje.

Dopiero kiedy wakacjusze zaczęli się zbierać ruszyliśmy aneksem w kierunku tej piaskowej łachy, aby jeszcze przez sekundę odetchnąć tłumem, po czym zostaliśmy sami. Moana znalazła kolegę w postaci kraba, którego męczyła dopóki dopóty jej w końcu nie uszczypnął w palec do krwi. Wrzasku było co niemiara, ale to była dobra kara za męczenie zwierza. My rozłożyliśmy się na piasku, tradycyjnie robiąc krzyżówki w tym jedną Małgosi Wołc, a później poszliśmy pływać na płytką rafę, która okazała się wybitnie piękna i pełna kolorowych ryb. I tak zeszło do zachodu słońca przy którym pognaliśmy do domu.

Płynąc wcześniej Bubu ciągnęliśmy wędki, po raz pierwszy nawet z nadzieją na barakudę, ale w słońcu nic nie zwracało uwagi na nasze plastikowe przynęty, więc ucieszył nas rybak, który pojawił się zaraz po przypłynięciu. Chciał nam sprzedać bezszczypne langusty (po francusku cigale de mer, świerszcz morski), kiedy jednak nie okazaliśmy zainteresowania, powiedział, że ma też ryby. Kupiliśmy trzy sztuki na kolację za 100 lempir (5 USD). Sam bym je złowił w 3 sekundy, ale trzeba dać zarobić lokalesom.

Rybna kolacja i film zakończyły miły dzień.

RYBAK I SZCZYPIĄCA ZABAWKA MOANY PRZY PIGEON CAYS

W nocy wiało równo 20 węzłów, ale już widać, że to są ostatnie podrygi wiatru, do przyjazdu Agnieszki 12 lutego ma być bezwietrznie, no chyba że jakieś lokalne ruchy powietrza. Dobry czas na przyjrzenie się podwodnemu życiu.

Naprawiłem radar, jak podejrzewałem spadł pasek silnika kręcący reflektorem. Beata wciągnęła mnie do połowy masztu i grzebałem nieźle się bujając, aż wygrzebałem. Dziw bierze, że to możliwe aby spadł pasek, przecież to radar przeznaczony do łódek, więc z założenia ma się bujać na maszcie. A jednak!

Nic nie wygrzebałem jednak w naszym aparacie. Zły, że nie ma obrazu na ekranie rozkręciłem nasz kompakt i znalazłem usterkę. Po zdjęciu matrycy okazało się, że w części za obiektywem są jakieś plastikowe przysłony i jedna z nich zawinęła się pogięła i zasłania matrycy obiektyw. Wszystko było tak małe i trudnodostępne, że nie było żadnej możliwości aby usunąć ten nadzwyczaj wytrzymały plastik. Stało się jasne, że muszę rozebrać obiektyw. Wiedziałem, że procent szansy na powtórne złożenie mikroelementów spada powoli do zera. Plastik zlikwidowałem, ale przy rozbieraniu obiektywu powypadały mikrosprężynki i jak przewidywałem, złożenie aparatu nie powiodło się. Wylądował w morzu na 2.000 metrów. Dla potomnych. Też zadziwiające jest jak to możliwe, aby w obiektywie zagięła się plastikowa przysłonka. Nowy aparat przyjedzie z Agnieszką.    

sobota, 8 lutego 2014

Po dwóch nocach przy Pigeon Cays ruszyliśmy dalej, do Port Royal na Roatanie mając cały czas na południu zarys kontynentalnych gór Hondurasu. Wczorajsze długie pływnie było bardziej napawaniem się niezwykłej urody rafą niż polowaniem, choć spory schoolmaster wylądował na naszych talerzach wraz z langustą kupioną w geście sympatii od "naszego" rybaka. Widzieliśmy i żółwia i kolorową żmiję, wszelkiego rodzaju akwariowe ryby, płaszczkę i wielką, dwumetrową barakudę. Z kadłubów Bubu zniknął też zielony nalot glonów zdjęty za pomocą szorstkich drapaków. Cieszymy się tym, że Bubu to mały katamaran, którego powierzchnia kadłubów wydaje się i tak aż za duża jak przychodzi do ich skrobania, dobrze że nie mamy przerostu ambicji nad treścią jeśli chodzi o wielkość. Przerost miał we wczorajszym filmie aktor-producent Tom Cruise, w filmie "Jeden strzał", czy coś takiego. Typowe leczenie kompleksu faceta o wzroście karła.

Wiatru brak, pracuje silnik i odsalarka, już po lunchu. Moana, skarżąca się, że znów ryby, dostała dla odmiany omlet... rybny, który bardzo jej smakował.

Słońce, kiedy niebo jest czyste, pali niemiłosiernie, ale generalnie temperatura nie sięga 30 stopni, a w nocy spada dając poczucie komfortu. Woda jest ciepła, około 28 stopni i jak na bliskość wysp z rzekami przejrzysta. Bajka. 

niedziela, 9 lutego 2014

Jeszcze większą bajką było miejsce gdzie rzuciliśmy kotwicę, w zatoce Port Royal, przy małej wysepce. Pod nami wody dwa metry i piach zapewniały dobre trzymanie kotwicy, a pusta plaża z palmami tuż obok zapowiadała idylliczny pobyt. Podobnie jak na Bahamach, tak i w Hondurasie można być właścicielem wyspy. Nie jest się natomiast nigdy właścicielem plaży do wyznaczonej linii. Pociągnęliśmy więc aneks do plaży, za którą widniało jakby pole golfowe i rozłożyliśmy się. Do pełni idylli zabrakło jednak jednego - świętego spokoju od muszek meszek. Te wściekle rzuciły się gównie na mnie, nie było to przyjemne, ale już się przyzwyczaiłem i wydawało mi się, że będzie jak zwykle. Tak jednak nie było, o północy obudziło mnie potworne swędzenie, nogi i ręce do łokci całe w bąblach nie dawały chwili wytchnienia, nie dało się spać, nie pomogły nawet smary łagodzące ugryzienia.

W środku nocy coś mi powiedziało, żeby posmarować się rumem. Tak też zrobiłem, zewnętrznie oczywiście, gardło pozostawiając w spokoju. Po paru minutach swędzenie ustało i zasnąłem. Rano Beata spojrzała na mnie załamana - ewidentnie mam uczulenie na tutejsze muszki. Cóż, trzeba będzie się smarować australijskim super heavy Bushmenem, który odpędza nawet latające słonie. Dopiero teraz zrozumiałem ból Bartka, który podobnie źle znosił muszki bahamskie.

Dziś rano rozebrałem częściowo nasz wiatrak prądotwórczy. Dostał takich wibracji, że musieliśmy go wyłączyć, aby go nie stracić. Poszły zapewne łożyska - pomyślałem, znów będą do zamówienia w Anglii i mój kuzyn, następny gość, je przywiezie. Po rozebraniu okazało się, że łożyska i te poziome i pionowe, choć mają już spore luzy, są jeszcze wystarczająco sprawne. To koncepcja połączenia wirnika z osią rotora jest niezbyt udana (delikatnie mówiąc) i śruba trzymająca jedno z drugim wykręciła się częściowo. Wyczyściłem wszystko, dołożyłem sprężynującą podkładkę, której o dziwo oryginalnie nie dano i skręciłem, nurkując tylko raz po klucz ampulowy, który wylądował na dnie obok łódki. Luz zniknął, ale brak wiatru nie pozwalał ocenić mojej pracy. Poczekamy.

W planach mamy lunch w niedalekiej marinie, a później wycieczkę na okoliczne pagórki. Z tej mariny właśnie wczoraj wieczorem pojawiła się motorówka ze światłem a la policja. Witam w Port Royal, nazywam się Elwin i będę patrolował okolicę całą noc i pilnował bezpieczeństwa. W razie czego kanał 72 lub 16. Dzięki.

Uspakajające to i wręcz przeciwnie...

poniedziałek, 10 lutego 2014

Swędzi dalej, ale noc była znośna. Środek przeciwuczuleniowy i wapno robią swoje.

Wczoraj niewiele wyszło z naszych planów. Nie udało nam się zjeść w żadnej z dwóch knajpek, w jednej nam powiedziano, że jest tylko dla gości hotelu, w drugiej, że nie mają gazu. Obie za to były ślicznie położone.

To z tej drugiej, po lunchu na łódce, ruszyliśmy w głąb lądu w towarzystwie maczety i małego szczeniaczka, który przylgnął do Moany. Szliśmy potokiem w górę i przeszliśmy około 400 metrów. Ja byłem mokry od wymachiwania maczetą, mokre też były buty od wielokrotnego przechodzenia przez strumień. Krajobraz nie zmieniał się, dżungla i tyle. Zawróciliśmy lekko zawiedzeni, nie dało się iść dalej, no i bez sensu.

JUNGLE WALKING I CIEKAWE WYBRZEŻE

W miejsce zwiedzania gór, zwiedziliśmy sąsiednie doły. Rafa przy Roatanie zachwyca, różnorodność koralowców tworzy fascynujący podwodny pejzaż, a ryby są akwariowo kolorowe. Z naszej podróży jedynie ta w Wenezueli może się z nią równać.

Tuż koło nas kotwicę rzuciły dwie łódki, duży czeski jednokadłubowiec i amerykański katamaran. Naszego kotwicowiska nie ma na mapach, wynaleźliśmy je sami. Ewidentnie zestrachane opowieściami na forach, obie łódki przykleiły się do nas i to w nieprzyzwoicie bliskiej odległości. Byliśmy źli, ale na jedną noc...jakoś przeżyjemy.

Zabawnie na "bonjour" Czecha odpowiedziałem "dobri den". Kiedy poproszony przywiozłem mu mapy okolicy, opowiedział mi przy piwie, że pływa od ośmiu lat, od dwóch lat sam. Wypłynął z Hamburga, do którego dotarł kanałami z Pragi. Potem okrążył Morze Bałtyckie, wyspy Brytyjskie, morze Śródziemne i Czarne, następnie ruszył przez ocean do Brazylii, aby stamtąd popłynąć na Karaiby. Taki rozszerzony standard.

Miro jest w moim wieku i ma świetnie i bogato wyposażoną łódkę, zadałem mu więc typowe pytanie, które nam jest często zadawane: skąd ma na to fundusze? Mam firmę transportową, której dyrektorem jest mój syn, ja odcinam kupony, szkoda mi już życia na pracę - odpowiedział.

Dziś ruszamy dalej, do French Harbour w połowie wyspy Roatan gdzie będziemy czekać na Agnieszkę, która, jak mówi Moana, przylatuje za jedną noc. Nie licząc dzisiejszej.

środa, 12 lutego 2014

French Harbour na Roatanie okazał się tym czym jest George Town na Bahamach czyli spędem łódek spędzających zimowy czas w miłym miejscu. Tylko znaczna odległość od cywilizowanego świata (patrz Kanada i USA) zapewnia proporcjonalnie mniejszą ich tu liczbę. Miejsce jest ładne, bezpieczne, bo chronione rafą, byt zapewnia dobrze zaopatrzony supermarket (lepiej niż w George Town), a rozrywkę restauracje w marinach i klubach nurkowych. Podobnie jak na Exumach, żeglarze prowadzą tu poranne radio, organizują spotkania, targ części itp. Różnicą na plus jest rafa, usytuowana tuż przed łódkami, rafa będąca parkiem podwodnym, więc ryby i langusty baraszkują w niej bezstresowo.

Po 24 godzinach tutaj wiemy już jak się poruszać, przed dzisiejszym przyjazdem Agnieszki zrobiliśmy wczoraj w jednej z marin pranie. Poznaliśmy tam Polkę mieszkającą w Szwajcarii, pływającą ze swoim chłopakiem Niemcem. Agnieszka odebrała wczoraj dwie śruby tuż przed zamknięciem sklepu, teraz pewnie gna na lotnisko w Miami, przylatuje do nas w południe. Jedynie internet działa za słabo i rozmowy przez Skypa są koszmarem.

piątek, 14 luty 2014

Samo dobro!

Agnieszka przyjechała. Nie dość, że w ogóle sama w sobie to jeszcze wypakowana produktami dla nas. Dwie śruby dotarły, w miejsce zgubionej jest już założona nowa, choć moja wiara w sposób jej blokowania na saildrive nie napawa mnie pewnością.

Mamy też nowy aparat więc i jakość zdjęć na blogu ulegnie poprawie. Poza tym, różnych różności była cała masa, nowe myszki, starzała do kuszy, czytnik kart SIM, gry planszowe i cała seria "Jaskiniowców" dla Moany oraz inne duperele. Wielkie dla niej dzięki za wysiłek jak i okolicznej jej ludności biorącej udział w zakupach dla nas.

Agnieszka z ponurego chłodnego Poznania w parę chwil znalazła się w tropikalnym świecie, gdzie 30 stopni, palmy i błękitne niebo są standardem.

Na początek po porzuceniu jej (a raczej głównie naszych) rzeczy na Bubu wybraliśmy się na lunch na turystyczną wysepkę marzeń usytuowaną tuż przy nas. Generalnie nie lubimy takich turystycznych miejsc, jednak to było urokliwe. Powodów tego było wiele, pierwszym świetny lunch składający się z czterech rodzajów mięs z grilla, krewetek, langusty, wołowiny i kury z warzywnymi dodatkami. Drugim, nadzwyczajne położenie wśród rafy tej zadbanej i z gustem zagospodarowanej i pustawej zielonej oazy. Trzecim, mini zoo zajmujące połowę powierzchni, gdzie wrzask kolorowych papug wszelkiej maści i paru rodzajów małp w połączeniu z jaguarami i tukanami pogłębiał jeszcze atmosferę tropiku.

AGNIESZKO! ODDAJ MI MOJE DZIECKO!

Po sjeście na leżakach z widokiem na morze, pojechaliśmy na żeglarską wyprzedaż, gdzie Beata sprzedała swoją gitarę za 75 USD, jeden element mniej do zabrania do Europy, no i zwrócił się lunch.

Wczoraj podstawowym wydarzeniem był wyskok na rafę. Najpierw od strony Bubu, na płytkiej wodzie oglądaliśmy (przełykając ślinkę) wielkie langusty wychodzące z zainteresowaniem pooglądać niedoszłych myśliwych będących tu tylko rezerwatowymi oglądaczami. Robiła to też wielka barakuda, też pewnie obeznana z tutejszymi przepisami. Następnie opływając wysepki dotarliśmy do tej samej rafy tylko od strony morza. To był cud. Przeróżne koralowce zajmowały prawie całą powierzchnię, tworząc przy tym korytarze i kaniony schodzące aż do koralowej pionowej ściany. Za nią był już tylko głęboki błękit znikający gdzieś w czeluściach głębin przybierając barwę granatu. Człowiek lewitował nad tym czując się trochę nieswojo, jakby lecąc w powietrzu i ocierając się o lęk wysokości. Zobaczyliśmy też wielką płynącą murenę, co należy do rzadkości - te wężowate ryby siedzą zazwyczaj przyczajone w dziurach czyhając na przepływające ofiary.

WIELKI BŁĘKIT

Popołudnie poświęciliśmy zakupom, które ja później w ulewie dowiozłem do Bubu. Ulewa jak ulewa, choć obfita tak, że nie było widać gdzie płynę, nie napawała mnie strachem, w przeciwieństwie do mojej wizyty u "fryzjera". Niska pani fryzjerka nie sięgała do mojej głowy, strzygła mnie wiec w pozycji półleżącej. Na dodatek po dość nieudolnym wywijaniu dużym grzebieniem i nożyczkami resztę dokończyła żyletką trzymaną w palcach. A la Van Gogh poproszę!   

Dziewczyny skorzystały z łódkostopu, czyli aneksu Czecha Miro poznanego na Guanaja, przypływając już po ulewie, czyli moim wytarciu wszystkich produktów i zapakowaniu ich do lodówek. Brawo!

Końcówkę popołudnia spędziliśmy w marinie popijając piwo i rozmawiając z Miro i jego świeżo przybyłym kolegą Radkiem. Moana z Miro wybitnie przypadli sobie do gustu, przesiedli się do drugiego stolika i długo rozmawiali. Radek gratulował nam drugiego złotego medalu na olimpiadzie, o którym oczywiście nie wiedzieliśmy.

NO I PO GITARZE. Z MIRO I RADKIEM. MAMO RACOON!

Dzisiejszy poranek był powrotem do zachwytu rafą, później miło wychłodzeni zasiedliśmy do lunchu, w czasie którego Agnieszka mogła wreszcie podzielić nasze olśnienie tutejszymi serami. Tak nam życie płynie, bez pośpiechu w miejscu pięknym i ciekawym. Do Guatemali ciągle się wybieramy, ale pali się nam?      

Jeśli ktoś spyta was jak nazywa się mieszkaniec Hondurasu, to w odpowiedzi zapytajcie pytającego jak nazywa się mieszkaniec Wybrzeża Kości Słoniowej. Choć Honduras ze względu na położenie geograficzne ma się nijak do kościanego wybrzeża czy Laosu, ale jakoś ta ostatnia nazwa brzmi mi podobnie do Hondurasu i nieustająco chodzi mi po głowie dowcip:

Pijany gość wchodzi do baru i prosi o whiskey. Barman odmawia, pijanych nie obsługuję. Ależ panie, ja jestem ambasadorem, lej pan i to szybko. Zmitygowany barman nalewa szklaneczkę, ale już kategorycznie odmawia następnej. Na to ambasador bełkocze: panie jak pan nalejesz to powiem panu gdzie jestem ambasadorem. Zainteresowany barman nalewa następny kieliszek, no to gdzie?

Ambasador wychyla szklaneczkę i mówi: wlałosie.

poniedziałek, 17 lutego 2014

Roatan opuściliśmy przy względnie pięknej pogodzie. Czarniawe chmury przeplatały się ze słońcem, ale jak to nam się zwykle przydarza ulewy ominęły nas szerokim łukiem. Samo płynięcie było rozkoszą, a genaker wyglądał pięknie wypełniony tylnym wiatrem. Jedynie Agnieszka była smutna i skoncentrowana na rozbujanym falami żołądku. Słuchając moich rad na siłę przełknęła lunch, popijając przy nim mało, a po nim zaległa na pokładzie i zasnęła. Po przebudzeniu była już w dobrej formie i mogła się cieszyć urokiem płynięcia.

Kotwicę rzuciliśmy we wschodniej zatoce wyspy Utila, słynącej z pięknej rafy i najtańszego na świecie nurkowania na niej. To miejsce backpackerów, po Polsku mało zamożnych plecakowców, czyli wszelkiej maści usznych, nosowych, pępkowych i językowych kulkowców, kolczykowców i pasjonatów nurkowania.

Już wieczór udowodnił nam, że to rzeczywiście miejsce dla nich. Gorączka sobotniej nocy trwała do 5h30.

Niedzielne lądowanie na lądzie aneksem przy knajpie zaopatrzonej w cztery głośniki, każdy większy od naszego aneksu, przypomniało nam gdzie jesteśmy. Muzyka poruszała powietrzem i jedynie chyba start Discovery mógł się równać z tym hałasem. Co gorsza, do ulicy trzeba było przejść przed tym zestawem muzycznym. Tragedia, jakby łeb włożyć do młota pneumatycznego. Rytm też był do niego podobny. Podobni do młotów byli też ludzie popijający piwo, siedząc na przeciw tych głośników w odległości trzech metrów.

Miasteczko to zabawna urbanistyka, jedna jedyna betonowa ulica równoległa do linii brzegowej, zabudowana z dwóch stron domami, sklepami, nurkowymi firmami, hotelikami i restauracjami. Wszystko było małe i wąskie, jak sama ulica, którą prócz ruchu pieszego odbywał się również dwukierunkowy ruch samochodów elektrycznych, śmiesznych trójkołowych taksówek - takich samochodzików znanych z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku lub podobnych przerobionych z motocykli. Do ogólnego ruchu dochodziły i jednośladowce, nieprzerobione motocykle, skutery i rowery. Ogólny harmider, ale z miłą atmosferą, snuliśmy się więc tą ulicą aż do końca betonu nie dając się przejechać.

UTILA - KABLE POD RĘKĄ I MOTOTAKSÓWKI

Ku radości Moany po drodze spotkaliśmy znajomych Czechów, którzy przenieśli się i zakotwiczyli obok nas nie mogąc znieść hałasu miasteczka.

AGNIESZKA PŁYNIE, NA UTILI ZNAJOMI

Popołudniowe pływanie na rafie pozwoliło nam zrozumieć dlaczego to miejsce jest takie znane w środowiskach nurkowych. Rafa była zjawiskowa i tuż przy miasteczku, bogata w ryby i wszelkiej maści koralowce, niezbyt szeroka za to długa, zakończona ścianą na całej długości. Ściana była niezwykle atrakcyjna, płynąc wzdłuż niej mijaliśmy nurków płynących podobnie, tyle że kilka do kilkunastu metrów pod nami.

Dziś rano udaliśmy się do urzędów, aby zrobić papiery wyjazdowe. Tak, z wolna opuszczamy Honduras. W paszportowym urzędnik zabrał karteczki wjazdowe wbijając pieczątki, ale w portowym urzędnik zażądał 20 dolarów. Zapewne nie było to legalne, ale z koniem kopać się trudno, zwłaszcza, że koń wpisał nam do dokumentu wyjazdowego, koniecznego do oddania w Gwatemali, datę o dwa dni późniejszą, co pozwoli nam zostać półlegalnie na zachodnim wybrzeżu Utila przy Water Cays. Wysepki te wyglądają z lotu ptaka zachęcająco.

NA WSCHODZIE UTILI DZIWNE MIASTECZKO NA WATER CAYS

Miasteczko to dwie niewielkie wysepki połączone mostem łączącym centralną uliczkę. Nazwa Water Cays jest odpowiednia, wszystko odbywa się wodą, na wysepkach nie ma żadnych innych środków transportu.    

WATER CAYS - NAZWA PASUJE

Dzięki temu spacer uliczką był sympatyczny. Wszyscy się tam znają, młodzi grają w siatkówkę na centralnym placyku przed szkołą, starsi siedzą w cieniu pod domami na palach, są sklepiki (a w nich lody dla Moany), życie płynie wolno, z dala od świata.

500 MIESZKAŃCÓW i 5 KOŚCIOŁÓW

Miasteczko w Water Cays, to dwie wysepki: Suc Suc i Pigeon Cay połączone razem, uliczka, o której pisał Daru nie ma więcej jak 300-400 metrów i na tym "wybieg" się kończy. Trudno wyobrazić sobie życie w takim miejscu, każdy zna każdego jak łysego konia, osobiście wolałabym bezludną wyspę.

MARZENIE BEATY?

Rafę w okolicach Water Cays można odwiedzić tylko przy prawie bezwietrznej pogodzie. Będąc w miasteczku poznaliśmy pewnego Rumuna, który pozwolił nam zostawić aneks przy pomoście hotelu w którym pracuje. Trochę pogadaliśmy, opowiedział nam swoją historię dotarcia i zainstalowania się w tak dziwnym miejscu, ale przede wszystkim poinstruował nas gdzie jest najładniejszy zakątek do zwiedzenia z maską i fajką. Obiecaliśmy się tam z nim spotkać następnego dnia, jednakże nasza próba przeskoczenia aneksem przez ponad metrowe fale skończyła się zawróceniem. Nie tylko dotarcie do wyznaczonego miejsca było trudne, wręcz niemożliwe, ale i pływanie tam na wzburzonym morzu też pewnie nie było by samą przyjemnością. Zauważyliśmy tego dnia, że wszystkie stateczki nurkowe śmigają jakoś dziwnie w przeciwnym kierunku i, choć było to dość daleko, postanowiliśmy podążyć mozolnie ich tropem. Nie bez trudu dotarliśmy do miejsca na wschodzie wyspy, gdzie z dala błyszczały też bojki nurkowe. Oddalenie od lądu powodowało, że i tu fala robiła się już uciążliwa, ale postanowiliśmy nie zaprzepaścić naszego wysiłku dotarcia aż do tego miejsca i wmieszaliśmy się w morską pianę. Początek nie był za ciekawy, rozruszana woda była trochę mętna, koral był na większej niż do tej pory głębokości, więc nie mogliśmy dostrzec każdego szczegółu. Było jednak coś do tej pory niespotykanego, niesamowicie zagęszczony plankton, organizmy niektóre bardzo duże, paciorkowate, istne pływające różańce, Na szczęście nie były parzydełkami, zniweczyły by nam całą zabawę. Mimo coraz ciekawszych miejsc, woda poruszająca się jak oddychający smok, który raz nas wciągał, a raz wydychał nozdrzami, szybko nas zmęczyła i wychłodziła. Postanowiliśmy pognać wygrzać się w słońcu na wypatrzonej wcześniej plaży usłanej kokosowcami i migdałowcami. Plaża była zaniedbana, widniała na niej tabliczka "FOR SALE", faktycznie wyglądała na opuszczoną od jakiegoś czasu. Trochę pracy mogłoby może zrobić z tego miejsca kawałek raju, ale jak się ma w pamięci plaże bahamskie, to trudno jest znaleźć coś, co by się z nimi równało. Najwięcej frajdy przysporzyły nam migdałowce. Moana z wielką przyjemnością zbierała wielkie wysuszone migdałowe spady, Daru jak jaskiniowiec rozbijał je kamieniem o kamień, a ja z Agnieszką rozkoszowałyśmy się naturalnym marcepanowym smakiem. Wszystko było dobrze, tyle że niebawem nadmiar słońca i gzów wygnał nas z powrotem do Bubu.

MIGDAŁY I SPRZĘT DO NICH

Zanim jednak skierowaliśmy się do statku, postanowiliśmy spenetrować kanał, który zaczynał się właśnie przy zaanektowanej przez nas wcześniej plaży. Niepotrzebnie. Gnani nadzieją na odkrycie czegoś ciekawego, odkryliśmy.... największe chyba śmietnisko na wyspie. Ohyda przysparzająca mdłości.

KONTRASTY

Znużona słońcem połowa załogi w postaci Agi i Dara zaległa na resztę dnia z książką w łóżkach odpoczywając po wysiłkowym przedpołudniu.

Dziś rano mieliśmy w planach kolejną próbę eksploracji poleconej nam rafy, tym razem chcieliśmy popłynąć tam Bubu i bez rzucania kotwicy (w tym miejscu jest to niemożliwe) kolejno zejść na wodną rundkę. Rozbujane morze kazało nam jednak zawrócić zanim nawet dotarliśmy do celu. O wejściu do wody nie było mowy. No tak, nurkowe statki dzisiaj też płynęły w przeciwnym kierunku, a myśmy się łudzili, że to przypadek. Trudno, w tył zwrot i kierunek Gwatemala. Zaprzepaszczona została ostatnia okazja pływania w morskiej wodzie przed pobytem w Belize, czyli przez następne niecałe dwa miesiące, woda na Rio Dulce raczej nie nadaje się do pluskania.

Tak opuściliśmy Honduras i jego wyspy. W przeciwieństwie do Bahamów, te trzy wyspy były aż nader różne. Z perspektywy czasu muszę przyznać, że najbardziej podobała mi się Guanaja. Najbardziej górzysta, soczysta, dzika i najmniej turystyczna.

Roatan tętnił życiem turystycznym, można było znaleźć jednak parę urokliwych zakątków. Urok wyspy widzianej od strony wody zepsuła mi troszkę wyprawa po Agę na lotnisko. Przy głównej drodze już nie było tak ładnie, znów mocno zapachniało trzecim światem. Najmilsze wspomnienie mam z wysepki Little French Cay, ostoi tropikalnych zwierzątek oraz z przepięknego, niekończącego się łańcucha rafy koralowej.

Najgorzej w obliczu tego wszystkiego wypadła Utila. Płaska i nudna, hałaśliwa i przeludniona naćpanymi pseudo-nurkami. Być może fakt, że trafiliśmy tam akurat na sobotnią noc definitywnie zniechęcił mnie do tego miejsca. Rytmy nie dające spać przez całą noc jeszcze mi dudnią w uszach. Chyba się starzeję.

To ostatnie wodne miasteczko na południowo-zachodnim cypelku Utili trochę może podreperowało odczucie zniechęcenia, niemniej jednak, podobnie jak po Great Inagua, dzięki temu, że końcówka pobytu była najmniej ciekawa, nie żałuję opuszczenia tych wysp i zmierzania w kierunku innych horyzontów. Zupełnie innych.

piątek, 21 lutego 2014

Jest 6h00 rano, słońce jeszcze nie wzeszło, wokół śpiew ptaków taki jaki może dać tylko tropikalna dżungla. Cudne jest obudzić się przy takich dźwiękach zanim jeszcze nie zagłuszy ich ludzki hałas.

Stoimy we fiordzie pierwszego jeziora Rio Dulce, El Golfete, w którym znaleźliśmy się po dwóch dniach fantastycznej podróży.

Doba płynięcia jedynie dla Agnieszki nie była takim zachwytem jakim była dla nas. Wróciła jej choroba morska, więc spędziła ten czas głównie cierpiąc i śpiąc.   Niespodziewanie niebo przez tą dobę było bezchmurne, fala mała, a wiatr zmusił nas do płynięcia na drugim refie i to nie ze względu na bezpieczeństwo, tylko aby zwolnić i nie przypłynąć na miejsce nocą. Dopiero prawie nad ranem na maszt wrócił genaker.

Były i delfiny i krzyż południa, zjawiskowy wschód słońca i nocne strachy płynących na nas statków.    

RADOŚĆ PŁYNIĘCIA 1

RADOŚĆ PŁYNIĘCIA 2

Nocne strachy wzmocnił jeszcze radar, któremu znów spadł pasek w momencie najbardziej potrzebnym. Generalnie jednak noc była spokojna, sporo spaliśmy, więc nowy dzień przeżyliśmy bez zmęczenia.

Dopływając do Livingstone w Gwatemali u ujścia Rio Dulce, po raz ostatni wykąpaliśmy się w morzu, prawie już nie słonym za to z wodą już nie przeźroczystą.

Wpłynęliśmy przez łachy płycizn i zakotwiczyliśmy przed wodną stacją paliw. Po kilku chwilach pojawiła się lancha czyli wodna taksówka wypełniona państwowymi urzędnikami. Typowy przykład likwidacji bezrobocia, cztery osoby reprezentujące władzę (imigracja, celnik, port, inspekcja sanitarna) nie wiedzieć po co do nas zawitały - przypłynął z nimi agent morski, który za 27 USD zaproponował nam załatwienie wszystkich formalności. Przystaliśmy na jego ofertę i po godzinie odebraliśmy podbite paszporty i pozwolenia na żeglowanie, wszystko za jedyne 170 USD agenta wliczając. Ktoś w końcu tych urzędników musi finansować.

OSTATNIA KĄPIEL I JUŻ W LIVINGSTONE W GWATEMALI

Pierwszy kontakt z Gwatemalą był zachwycający. Kolorowe miasteczko, wesoło no i jedzenie rozkoszne. Po przejściu małego miasteczka Livingstone wzdłuż i wszerz, odebraliśmy paszporty i szybko zasiedliśmy w knajpce o nazwie Malecon. Zamówiliśmy miejscowe piwo i jednodaniowy lunch w postaci zupy zwanej tapado, do której włożono całą małą rybę, krewetki i małego kraba. Pyszota!

LIVINGSTON - MIEJSKA PRALNIA I TAPADO W  MALECON

Zachwyceni, i to nie tylko z powodu pełnych żołądków, wróciliśmy na Bubu i ruszyliśmy w górę rzeki przebijającej się przez nadbrzeżne góry tworząc kanion o pionowych porośniętych zielenią ścianach.

KANION RIO DULCE

Cudne to było, Bubu sunąca słodką wodą pod leniwy prąd, wśród zieleni, polujących na ryby ptaków, mijających nas czółen i czasami motorowych taksówek.

TRZY STERNICZKI

Dziewczyny na zmianę sterowały, nawet Moana zapałała pasją stojąc na krzesełku sternika. Uśmiechy nie schodziły nam z twarzy takie to było inne niż wszystko dotychczas.

BUZIA SIĘ ŚMIEJE

Kanion w końcu się skończył, rzeka zaczęła rozlewać się, pojawiły się pierwsze osady, później domy na palach wychodzące z dżungli. Minęliśmy ciepłe źródła, do których postanowiliśmy wrócić dnia następnego, i wpłynęliśmy na pierwsze jezioro, El Golfete, na którym zdecydowaliśmy nocować. Wpłynęliśmy w głęboką zatoczkę, ale nie chcieliśmy iść w jej głąb. Upał był niemiłosierny, a na jej wyjściu trochę jeszcze wiało, więc od razu rzuciliśmy kotwicę. Bojąc się owadów, zabezpieczyliśmy okna sypialń moskitierami, pozamykaliśmy do nich drzwi i zasiedliśmy do scrabbli. Jakiś zbłąkany komar zmusił nas do zapalenia spirali, ale, o dziwo, na nim się skończyło.

Dziś rano zaczął się ruch, ludzie płynęli do pracy, dzieci do szkół. Zabawne, życie wygląda podobnie jak wszędzie, tu jednak układ geograficzny zmienia jego aspekt, nie ma dróg i wszystko odbywa się wodą. Dzieci zamiast na rowerach, płyną do szkół czółnami.

DO SZKOŁY CZÓŁNEM ZAMIAST ROWERÓW  

Po porannej kawie udaliśmy się aneksem do gorących źródeł. Taka popierdółka, spod skały do rzeki wpływa śmierdzący siarką gorący strumień. Posiedzieliśmy trochę w tej zgniło-jajkowej wodzie, ot tak zamiast kąpieli.

Ewidentnie jest to miejsce, które żeglarze pokochali. Wszędzie tu pełno starych jachtów i wybudowanych przy nich domów, chatek czy wiat, w których żyją. Słyszeliśmy już wcześniej, że wielu z nich tu się osiedliło.

HOT SPRINGS I PIERWSZA NOC NA SŁODKIEJ WODZIE

O dziesiątej podnieśliśmy kotwicę i ruszyliśmy przez jezioro do drugiej części rzeki, gdzie usytuowane są wszystkie mariny i gdzie jest droga, która umożliwia kontakt ze światem i zwiedzanie kraju. Tam wybierzemy którąś z marin i osiądziemy Bubu na dłużej niż miesiąc.

No i osiedliśmy. I to jak!

Wcześniej jednak płynęliśmy raz to jeziorami, raz rzeką oglądając z zaciekawieniem pejzaże i spotykanych rybaków na swoich wystruganych (jak ten Sławka) canoe. Rzucali sieciami, łowili ryby na linki, co jakiś czas wybierając wodę z ledwo na powierzchnię wystających łódek.   

POŁAWIACZE

Zbliżając się do mariny-hotelu „Nana Juana” już z daleka zobaczyliśmy katamaran „Maroine” należący do naszych kumpli sprzed trzech lat. Spędziliśmy z nimi ponad miesiąc na wyspach Wenezueli. Podpłynęliśmy dziobami do ich dziobów i krzyknęliśmy: Jean-Louis! Jakież było ich zdziwienie, a później  radość.

Po chwili pojawili się pracownicy mariny i umieści Bubu tyłem do lądu cumując dzioby do boi. Obecność znajomych Francuzów ułatwiła pierwsze kroki, od razu dowiedzieliśmy się na czym stoimy, a wieczorny wspólny drink pogłębił tą wiedzę. Sterczą tu z powodu złamanej nogi Cathy.

Nasz prawie przypadkowy wybór mariny (poczytaliśmy o niej trochę wcześniej) okazał się wielce trafiony. Wspaniały basen, czyste wielkie łazienki, plac zabaw i miejsce rekreacyjne pod dachem z biblioteką i hamakami wielce nas zachwyciły. Zachwyciła nas też cena: 5,50 USD za stopę miesięcznie. Darmo.

NASZA LUX MARINA Z BUBU W DOLE I POLSKI AKCENT W SKLEPIE

Po lunchu pognaliśmy aneksem do miasteczka. Z ciszy i spokoju wylądowaliśmy w nieopisanym rejwachu. Tranzytowa droga, którą przebijały się ciężarówki, autobusy i zbiorowe taksówki-busiki była bez chodników i biegła wśród wszelkiej maści sklepików i przewalającego się tłumu. Wszystko jednak było kolorowe, a stragany z warzywami i owocami zachwycały. Z pełnymi torbami wróciliśmy na Bubu, kupując jeszcze po drodze prażony bób (chyba) i inne orzeszki od pewnego pana, który miał śmieszną ręczną wagę.

FRONTERAS

Niespełna dwa dni minęły na odpoczywaniu, kąpielach, wspólnych grach. Moana nie chciała wychodzić z basenu, nie dziwota, temperatura powietrza ustabilizowała się na poziomie 35 stopni. Nawet chodzenie po białym pokładzie Bubu było kłopotliwe, nie mówiąc już o niebieskich poduszkach, na których nie dało się stanąć.

Czemu zostawiliśmy w USA nasz klimatyzator? Oto jest pytanie.

Wieczory i noce były jednak chłodniejsze, poza tym wspomagały nas wentylatory, Bubu podłączona była do 220 i 110 woltów. Czas jednak gonił Agnieszkę.

Głównym celem przyjazdu do Gwatemali są zabytki pozostawione przez Majów, z Tikal na czele. Tam więc postanowiliśmy się udać przede wszystkim.    

W biurze autobusowego przewoźnika powiedziano nam, że nie będzie problemów z miejscami i możemy kupić bilety tuż przed odjazdem przelotowego autobusu klasy pierwszej. Różnica pomiędzy tą klasą, a zwyczajną polega na tym, że pierwsza jest klimatyzowana, posiada ubikację i nie staje wszędzie po drodze, dzięki czemu jedzie szybciej.

Zapakowani pojawiliśmy się na przystanku przy biurze (Jean-Louis podrzucił nas naszym aneksem), aby dowiedzieć się, że miejsc nie ma. Po telefonie do centrali znalazły się cztery ostatnie, ale w autobusie następnym - dwie godziny później.

Cóż było robić, poszliśmy na lody, piwo i sterczeliśmy w hałasie i upale oglądając ruch uliczny. Poznaliśmy też Polaka, który realizuje swoje marzenie posiadania morskiej łódki. Posiadania, nie zwiedzania czy pływania - kupił jakąś ruinę w Stanach, jakoś doczłapał się tu i od dłuższego czasu próbuje doprowadzić ją do pływalności.  Też przygoda.

Autobus pojawił się na czas, komfortowy prawda, ale jakież było nasze rozczarowanie - w środku wszystkie okna były zasłonięte i szans na widoki żadnych.

Pośpieszny autobus stawał częściej niż przewidziano wysadzając ludzi na żądanie, dotarliśmy więc do Santa Elena już po zmroku po prawie czterech godzinach jazdy (14 USD od osoby). Naczytaliśmy się o niebezpieczeństwach przemieszczania się nocą, skorzystaliśmy więc z propozycji taksówkarza, zawiezienia nas do hotelu. Pojechaliśmy najpierw do upatrzonego przez nas, okazał się on luksusowy z basenem, ale pokój był malutki i bez okna, zdaliśmy się więc na propozycję taksówkarza, który polecał hotel już na wyspie Flores, Villa del Lago. Dzięki, pokój w nim był z balkonem i widokiem na jezioro, no i o połowę tańszy.

Chwilę później siedzieliśmy już w knajpce nieopodal pałaszując w zachwycie specjały z dziczyzny, ja jelenia, Beatka dzika, a Agnieszka dziką gęś. Było więcej niż smakowite. W knajpce nawinął się reprezentant biura podróży i za chwilę mieliśmy już kupione bilety na poranny busik do Tikal.

FLORES

Prawie punktualnie o ósmej rano bus zgarnął nas spod hotelu i po 60 kilometrach (10 USD od osoby) dojechaliśmy pod Park Narodowy Tikal, uiszczając po drodze opłatę wejściową 20 USD od dorosłej głowy.

Walizki pozostawiliśmy w restauracyjnej spiżarni centrum turystycznego i poszliśmy. Ponieważ przyjechaliśmy ostatnim busem i też ostatnim, wieczornym, mieliśmy wyjechać poszliśmy drogą okrężną aby ominąć ewentualne tłumy, kierując się też położeniem słońca, jako że chcieliśmy mieć najciekawsze obiekty oświetlone odpowiednio.

Droga wycięta w dżungli była ciekawa sama w sobie, ale twory Majów przeszły nasze wyobrażenie. Nie będę się rozwodził nad tymi budowlami, znamy je wszyscy z telewizji, zwłaszcza Tikal, który jest najbardziej znanym i największym zespołem urbanistycznym. Co innego jednak oglądać obrazki, a co innego stać przy tych wielkich kamiennych budowlach, wybudowanych z równie niezrozumiale wielkim rozmachem jak egipskie piramidy, ale też z finezją form i detalu jak luksorski Karnak. Cuda.

SCHODY DO NIEBA?

Cudny był też trzydaniowy lunch w knajpce z charakterem, za jedyne 75 quetzali, czyli 10 USD. Do atrakcji smaków doszły też i wizualne, obserwowaliśmy chodzące endemiczne zwierzątka - jakby szopy pracze tyle, że wydłużonymi pyskami.

Wróciliśmy na naszą trasę zwiedzania i wreszcie dotarliśmy na główny plac. Weszliśmy na piramidę II w zachwycie obserwując okolicę. Było to rzeczywiście wydarzenie.

Po zejściu jedyny czarny punkt wyprawy zepsuł nam humory. Nowy aparat Lumix LX7, po zrobieniu zdjęcia wyświetlił „błąd karty” i zniknęły wszystkie zdjęcia dotychczas zrobione. Działał jednak dalej i zapisywał nowe zdjęcia. Na szczęście.

NUMER JEDEN – WIELKI JAGUAR I WIELKI PLAC

WOKÓŁ JEDYNKI I NA DWÓJCE

Kontynuowaliśmy naszą wycieczkę zaliczając, prócz wszystkich majowskich budowli, również okoliczną zwierzynę z małpami na czele. Małpy bujające się na ogonach nie były jakimś wydarzeniem, ale te wrzeszczące, przerażały, ich wrzask przypominał krzyk obdzieranego ze skóry człowieka (nikt takiego nie słyszał, ale przenośnia jest dobra), lub lwa nie dającego sobie odebrać upolowanej zdobyczy (ten słyszałem).

Tak snując się po terenie widzieliśmy też mnóstwo wpół odkrytych budowli oraz takich, które tylko wyobraźnia wydobywa spod wzgórza czy wielkiego kopca.

WPÓŁ ODKRYTE

Na zakończenie weszliśmy na najwyższą piramidę numer IV usytuowaną na zachodzie. Pozwoliło to nam spojrzeć na całość w ciepłym świetle zachodzącego słońca. Rozkoszne to było przeżycie, pracować wyobraźnią usuwając drzewa i widzieć to wielkie założenie urbanistyczne, stworzone w czasach tak dawnych i technicznie tak mało zaawansowanych. Tym, którym nie posiadają mojej przestrzennej wizji architekta pomaga makieta w centrum turystycznym.

Bardziej niż zadowoleni opuściliśmy Tikal wskakując do busiku czekającego już na ostatnich zwiedzaczy. Jadąc mieliśmy już uknuty plan, ponieważ hotel we Flores niezbyt nam pasował postanowiliśmy poprosić kierowcę o zatrzymanie się po drodze w małym miasteczku El Remate, gdzie w drodze do Tikal widzieliśmy całkiem ładne miejsce. I rzeczywiście, wątpliwości nie było. Hotel był zacny, basen po upale nas oczyścił, a kuchnia ucieszyła nasze podniebienia.

WIDOK Z POKOJU W EL REMATE I CHŁODZENIE CIAŁ PO TIKAL

Pałaszując kolację podsłuchiwaliśmy lekcję angielskiego dawaną personelowi, a później zaśmiewaliśmy się z Moany, która katowała sforę psów marki chiuaua, będących widocznie hobby właścicieli.

WIECZÓR W HOTELU

Droga powrotna do Santa Elena była szybka dzięki busikowi wracającemu z Tikal po odwiezieniu turystów, oraz spokojna, jako że kelner z hotelu zarezerwował nam bilety na popołudniowy autobus na pierwszą klasę do Rio Duce. Mieliśmy czas na powrót do Flores, dzienne zwiedzanie miasteczka oraz lunch.

W drodze powrotnej w pierwszej klasie Pulmana bez zasłon nie narzekaliśmy, że kierowca staje częściej na żądanie. Nas też zostawił po nocy przy bramie naszej mariny, dwa kilometry za Fronteras. Serwis dla człowieka, a nie sztywny dla zasady. Drobna różnica.