GRUDZIEŃ 2012 USA DOMINIKANA

Moana powiedziała:

Idąc w hałasie klaksonów dominikańską ulicą:

M: ta muzyka mnie obraża!

Chora patrząc na kąpiącą się w basenie Beatę:

M: szkoda, że to mama nie ma kataru, tylko ja.

Powrót na Dominikanę trwał i trwał. Genialnym posunięciem było zatrzymanie się w Los Angeles, wynajęcie za 30 Euro auta z wielkim bagażnikiem oraz pokoju  w motelu za 45 USD w celu kąpieli i trzygodzinnego zbawiennego snu. Po pobudce w południe pojechaliśmy na mój urodzinowy obiad do wyśmienitego bufetu. Potem zakupy odzieżowe aby, śpiesząc się już na samolot, zapalić jeszcze w motelu świeczki i przy śpiewie dziewczyn wypić butelkę szampana, którego resztki dokończyliśmy nerwowo stojąc na lotnisku przed kontrolą bezpieczeństwa, już lekko spóźnieni (oddanie samochodu, masa ludzi do oddania bagażu, sprzeczka o nasz nadbagaż spowodowany zniszczeniem walizek w czasie lotu w przeciwną stronę, itd.).

STO LAT, DOTYKOWE EKRANY W QANTAS RATUJĄ ŻYCIE

Nocny lot tanimi liniami Jet Blue z Los Angeles do Nowego Jorku był z początku zabawny. Tanie linie nie serwują podczas lotu jedzenia, a picie kosztuje słono, na dodatek wybór jest niewielki, a jedzenie przypomina rzygowinę, ale można przynieść ze sobą wałówkę (w ten to sposób zanika stary francuski dowcip o Belgach, a mówiący o tym, że Belga rozpoznajemy w samolocie po tym, że ma ze sobą własne kanapki), my więc przynieśliśmy butelkę wina i sałatki z Burger Kinga. Wino musieliśmy oddać i serwowano je nam na życzenie. Ale przepisy!

Później to już było tylko piekło, Moana dostała szału, nie chciała spać, nadmiar jej energii przerósł wszelakie wyobrażenia, zwłaszcza w porównaniu z naszym niedomiarem. Ona jedyna była wyspana, gdyż podczas lotu do Los Angeles spała nielegalnie na podłodze całą drogę, a my niewiele. Jedynie nocne spojrzenie na znane nam Chicago prezentujące się w pełnej krasie nadmiaru świateł wynagrodziło odrobinę trudy tego lotu.

Jakoś dotrwaliśmy, ale po lądowaniu na JFK okazało się, że nasz samolot do Santago jest wcześniej o ... dwie godziny i właśnie na nas czekają. Cóż, bilety kupiliśmy 7 miesięcy temu. Bieg, pęd i wątpliwość czy bagaże zrobią podobnie.

I tak po dwóch dniach moich urodzin i podróży, dokładniej mówiąc, po 4 godzinach pierwszego lotu, plus 12 drugiego, plus 5,5 trzeciego i 3,5 godzinach ostatniego lotu oraz przerw między nimi wylądowaliśmy w Santiago de Los Caballeros w Republice Dominikańskiej - 25 godzin w samolotach, 55 w podróży!

Zaczęło się jak zwykle w krajach trzeciego świata - od zapłacenia opłaty turystycznej 20 USD od osoby.

O dziwo wszystkie nasze bagaże pojawiły się na taśmie, a było tego sztuk 6, oraz 5 w rękach (nosidełko i siedzenie samochodowe). Makabra. Niektóre z nich straciły kłódki inne nie, ale w środku wszystkich widniała karteczka amerykańskiego urzędu bezpieczeństwa przepraszającego za zniszczenie kłódki, ale zmuszeni byli je odciąć w celu przejrzenia bagażu dla naszego bezpieczeństwa oczywiście. Nic nie zginęło, a i trzeba przyznać, że celnicy mieli mało czasu na ich przegląd. Zadziwiające.  

Po 40 minutach oczekiwania przyjechał po nas busik hotelowy (Hodelpa Centro Plaza) i po 20 minutach jazdy wreszcie mogliśmy paść na miękkie łoża. Tylko na chwilę jednak, nie wolno iść spać i trzeba wytrzymać do wieczora aby zgrać organizm z nowym czasem. Po prysznicach wyszliśmy na miasto.

INFRASTRUKTURA NAPOWIETRZNA

TAK, BYŁ TO POWRÓT NA PLANETĘ MAŁP. Rejwach klaksonów, smród skuterów jeżdżących we wszystkich kierunkach, często pod prąd, krzyki ze sklepów, żebracy raz bez ręki, raz bez nogi, ogólny brud, smród i dziura na dziurze na chodnikach i drogach. Jak w Polsce 1990 razy 10.

Szok nie do zniesienia dla człowieka, który przeżył siedem miesięcy na Antypodach, w ciszy, spokoju, kulturze i ogładzie podpartej nienaganną czystością i dbałością o estetykę, w miejscach przewyższających wszystko co widzieliśmy do tej pory w Szwajcarii, Norwegii czy w zjednoczonych już trochę stanach Ameryki Północnej i Kanady.

A tu na każdym parkingu, przy banku czy urzędzie cywilny gość z karabinem szybkostrzelnym. Boziu ratuj!

Wybaczy Pan drogi JS z wpisu, bardzo się z tego wpisu cieszymy, oraz że porównał nas Pan do postaci rozbudzających i kreujących marzenia, do książek "Tomka w …" też z moich młodzieńczych snów o podróżach, z Panem Cejrowskim, który bawi mnie do łez pokazując miejsca, w których byłem, przelatującego w pędzie z ekipą filmową niewidoczną na obrazie, nie mającego jednak czasu na refleksję i zadumę, czy innych kreowanych medialnie podróżników.

My jednak, wie Pan, już jesteśmy zmęczeni trzecim światem, żyć tanio w porównaniu z kosmicznym kosztem życia w Australii to oczywiście jest przyjemne, ale ta wysoka cena daje bezpieczeństwo, komfort i czystość. Cóż z tego, że na Dominikanie są Parki Narodowe w pięknych górach, nie ma w nich jednak przygotowanych szlaków i infrastruktury umożliwiającej korzystanie z nich. Dodatkowo jesteśmy obciążeni dzieckiem, co utrudnia życie i nie daje nawet relatywnego komfortu.

Tłuczemy ten trzeci postkolonialny, zwykle pseudodemokratyczny świat od kilku lat i naprawdę kiedy wpływamy do kraju normalnego, nawet dziwnego i nadpobudliwego zagrożeniem jak USA to oddychamy z ulgą. Wszystko jest jasne, procedury określone, życie łatwe.

Cieszymy się więc ze zmiany naszego programu, że zamiast wyjazdu na siedem miesięcy do Ameryki Południowej pojechaliśmy do Australii i Nowej Zelandii. Z pewnością było tam mniej do zobaczenia, ale w warunkach bezpiecznego i niezwykle komfortowego życia z dzieckiem.

Co się tyczy podróży jachtem, to kochamy nasze Bubu i traktujemy ten nasz katamaran jako własny dom, który jednak, mimo że można nim opłynąć cały świat nie jest do końca domem przenośnym. Pływanie jest upierdliwe samo w sobie, zależne od warunków zewnętrznych jak nic innego, a i często posiadanie własnego jachtu tylko komplikuje życie. Większość świata zwiedza się od lądu, nie od morza, a jacht trzeba gdzieś zostawić i płacić za niego słono. Mimo kryzysu światowego miejsc w marinach brak i ludzie czekają na nie lata aby móc posiadać łódkę na stałe.

Co innego życie na jachcie jako wybór spędzenia emerytury. Robi to cała masa Francuzów pałętających się bez końca po Małych Antylach, lub Kanadyjczycy spływający na zimę na Bahamas i wracający na okres cykloniczny na swoje Wielkie Jeziora. To metoda na życie w zgodzie z naturą w komfortowych i z dala od zgiełku świata warunkach, na dodatek z niewielkimi potrzebami finansowymi (prócz zakupu jednostki). Podobnie robią Australijczycy, którzy zimą opuszczają zimne i deszczowe południe jadąc swoimi kamperami, czy przyczepami do północnego ciepełka.

Piszę to wszystko aby uświadomić czytelnikom, że życie na jachcie nie jest do końca niespełnionym marzeniem. Jest to jeden z wyborów, mających swoje za i przeciw. Nie chcąc żyć na jachcie na stałe łatwiej i taniej jest wynająć jacht na trzy tygodnie gdzieś tam, niż go posiadać. Odwiedzający nas widzą tylko przyjemności, ale ile jest trudu, pracy i kosztów aby to wszystko funkcjonowało, nikt tego nie posiadający jednostki nie może sobie nawet wyobrazić.

Poza tym jachtem zwiedza się archipelagi nie kontynenty, ale nawet na nich większość wysp jest podobna do siebie jak dwie krople wody co zmniejsza ich wartość merytoryczną. Najlepsze są Karaiby, wyspy są niezbyt oddalone od siebie, różne historycznie przez co i politycznie, a wiejący pasat jest wiatrem stałym i łatwym, no może z wyjątkiem Bahamas gdzie zimowe fronty dają o sobie znać raz na tydzień.

Żyć nie umierać na takich Karaibach, chciało by się powiedzieć, ale to nieprawda. Tłum łódek czarterowych jak i Francuzów spędzających na Antylach swoją emeryturę nie pozwala na znalezienie za grosz intymności. Nieprzyjemny jest też najazd miejscowych biedaków pływających czym popadnie i zaczepiających wszędzie „białego” człowieka w celu  sprzedania mu czegokolwiek, traktujących przybysza jako pływają dojną krowę.

Po latach człowiek umie sobie z nimi radzić, ale „nowoczesna” biedna młodzież nie ma deontologii rodziców, jest agresywna i złośliwa. Znalezienie łatwego do zniszczenia gumowego przebitego nożem aneksu jest katastrofą dla żeglarza. Starzy rozumieją, że przybysze napędzają koniunkturę, że są jedynym chlebem i to szanują, a młodzi… są jak wszędzie, niecierpliwi.

Tak to więc wygląda, dlatego polubiliśmy wyspy Bahama, są nie po drodze nikomu, no i trudne do żeglowania więc puste. Wracamy tam, do samotnych białych plaż, do polowań podwodnych, do turkusowej wody, której nie ma przy wielkich wyspach. Wielkie wyspy to góry zatrzymujące chmury, które prowokują deszcz, a deszcz to spływające do morza rzeki, a z nimi błoto, liście, śmieci i co popadnie. Przy tych wielkich wyspach woda jest zawsze mętna.

Jesteśmy teraz we Francuskim siedlisku na Dominikanie. Plaże o złotym piasku z wystającymi z niego palmami, fale i mętna woda. Zadajemy sobie pytanie: dlaczego ludzie tu przyjeżdżają?

My wiemy - nie znają nic innego, a katalogi biur podróży umieją sprzedać wszystko.

4 grudzień 2012

Trochę zapędziłem się w refleksji zapominając, że życie  mija.

FOTOGRAF OSZUST – GDZIE BRZYDOTA?

Spędziliśmy dwie noce w Santiago łącząc rejwach ulicy z ciszą dyskretnej burżuazji basenu odciętego od niego. Nic specjalnego, standard w krajach gdzie biały bogaty, ukrywa się przed czarnym biednym.

OAZY BIAŁEGO CZŁOWIEKA

Ruszyliśmy lekko tylko przystosowani do nowego czasu na północny wschód w stronę orgazmu wakacyjnego Dominikany – półwyspu Samana.

Jazda samochodem… Stop! Pisałem, że Dominikana i lata 90-te itd. Otóż, nasz samochód, wielka Toyota 4x4 Runner przypomina też te lata, wielkie auto mafiosów z tego polskiego okresu wielkiej rewolucji. Przednia szyba klarowna, pozostałe przyciemniane tak bardzo, że kiedy jest słonecznie jest przyjemnie, ale kiedy tylko pojawią się chmury, nie mówiąc o wieczorze, trzeba otwierać boczne okna aby cokolwiek zobaczyć. Ośmiocylindrowy silnik to jednak przyjemność.

Ruszyliśmy więc w dominikańskie uliczne tango przypominające raczej wesołe miasteczko. No może nie aż tak wesołe bo ta urwana noga, prawa czy lewa lub ręka bierze się właśnie z takiego miasteczka. Tysiące skuterów jadących wedle przepisów tak często przestrzeganych, jak często można spotkać skorumpowaną policję.

Zapewne pierwszym odruchem właściciela nowego pojazdu jest wyłamanie kierunkowskazu przy kierownicy, elementu zupełnie zbędnego. Niczemu nie służy informowanie kogokolwiek o swoich drogowych zamiarach – każdy jedzie jak umie i uważa. Można też kopnąć w tylne światła, mało kto je posiada,  a wymiana spalonych żarówek graniczyłaby z idiotyzmem. Co się tyczy ubezpieczenia pojazdu… hmm, jak by to powiedzieć, mało kto wie co to jest. Podobnie z nieistniejącą kontrolą techniczną.

Po 20-stu latach jazdy po Paryżu człowiek radzi sobie w każdych warunkach. Pamiętam moich znajomych przyjeżdżających do tego miasta samochodem i skarżących się na trudność poruszania się po nim. Odpowiadałem im, że to sama przyjemność, można jechać, czytać gazetę i przy okazji rozmawiać przez telefon, bałagan jest pozorny, każdy umie się w nim zachować.

Kiedy na Dominikanie zapadła noc nic już nie było pozorne. Skuter z naprzeciwka okazywał się samochodem z jednym światłem, a biały poprzeczny pasek uśmiechem nieoświetlonego motocyklisty jadącego nie swoim pasem prosto pomiędzy dwóch motocyklistów, czyli nasze światła.. O braku tylnych świateł już pisałem.

Niewyobrażalny bałagan w największym mieście świata, jako, że przydrożna zabudowa nie chciała się skończyć przez 100 kilometrów.

Z duszą na ramieniu i w ślimaczym tempie dotarliśmy jakoś do naszego apartamentu kupionego przez Internet w hotelu w miejscowości o nazwie Nagua czytane jako Nagła. Cholera chyba, bo miejscowość była tak atrakcyjna jak nazwa. Rano napadła nas nagła potrzeba opuszczenia jej i pojechaliśmy dalej.

Najbardziej francuska i turystyczna oraz z klasą miejscowość, w której postanowiliśmy się zatrzymać na dwie noce zaprezentowała się od razu pozytywnie. Dojazd do niej był nową drogą nieistniejącą na mapie (czyli w przeciwieństwie do Polski na Dominikanie drogi buduje się szybciej niż drukuje mapy) za to najdroższą w historii naszej podróży, za 16 kilometrów zapłaciliśmy 12 USD i to za jednopasmówkę. Miejscowość to zwykły obraz kontrastu bud i bogactwa. My zamieszkaliśmy w drugiej części, którą widzi turysta przyjeżdżający na Dominikanę na tygodniowe all inclusive.

TURYSTA WIDZI TO

Nic więcej nie chce się pisać na ten temat, hotel w centrum z apartamentem w dupleksie, basen i karaluchy. La cucaracha, la cucaracha – każdy piosenkę zna.

Miłe dwa dni niczego. Dobra, w Polsce właśnie przymroziło, a u nas było 33. Nikt nikomu nie każe mieszkać w Polsce. A karaluchy? Zawsze można zgrilować.              

6 listopad 2012 – Mikołajki na Bubu już.

Uff, jesteśmy na Bubu, która jest cała. Mogło być gorzej, tu już też jest facet z kałachem po ostatnich kradzieżach.

Dziś, po pierwszej nocy na Bubu Moana obudziła się z krzykiem: był Mikołaj!, renifer zjadł marchewkę, a Mikołaj wypił wodę i zostawił prezent. Ależ była podniecona.

PO 7 MIESIĄCACH PIERWSZA NOC W SWOIM ŁÓŻKU

Siedząc już w naszym łóżku otwierała paczki z lalką, wymarzonym chodzącym kurczaczkiem i dwiema książeczkami z bajkami po Polsku. Widziała już poród i wie co i jak, ale takie przyjemności jak „prawdziwy Mikołaj” trzeba dziecku zostawić.

Wczorajszy dojazd do Bubu był koszmarem. Korek w Santo Domingo zabrał nam tyle czasu, że dojechaliśmy wioskami do Luperon nocą i to w deszczu. Jak pisałem, jazda po zmroku to więcej niż głupota, za to w deszczu to już samobójstwo. Ciągnęliśmy się 20 km na godzinę, aby w końcu dojechać do końca asfaltu i wjechać na drogę biegnącą do „mariny”, którą nawet nasza, z napędem na cztery koła ośmiocylindrowa kobyła nie chciała pokonać. Cudem dojechaliśmy pod umorusaną Bubu mając wrażenie, że marina jest porzucona i przypomina przebytą drogę. Okazało się na dodatek (jak nas poinformował stróż - gość z kałachem), że wody nie ma bo są jakieś kłopoty, a bar nie działa już od dawna. Wymarłe, straszne miejsce.

Do obrazu nędzy i rozpaczy już się przyzwyczailiśmy - pozostawiając łódkę na siedem miesięcy nic innego zastać nie można. Wchodząc do środka byliśmy jednak mile rozczarowani, wilgociochłonne wiaderka zdały znów egzamin i wnętrze było prawie pachnące i gotowe do życia. Uff. Na szczęście wodę w dużej ilości kupiliśmy więc Moana wykapała się w mineralnej. Panisko!

Akumulatory też były pełne, naładowane panelami, które choć przykryte ciemnym prześcieradłem, utrzymały Bubu w pełnej gotowości, co nam pozwoliło od razu na normalne życie. Marina, prócz braku wody, nie ma też podłączenia elektrycznego. Viva Dominikana!

Dziś cały dzień pracowaliśmy, Moana bawiła się od nowa poznając swoje stare zabawki.

Ostatnie dwa dni spędziliśmy z przymusu w stolicy Dominikany, Santo Domingo. Miasto ogrom, 4,5 milina mieszkańców, jest równie atrakcyjne jak Kair, no może mniej brudne, za to nie ma w nim Muzeum Starożytnego Egiptu.

Są wprawdzie rodzynki na starym mieście zwanym Dzielnica Kolonialna, ale jak rodzynki wrzucić w gówno to i trudno się je wybiera z powodu podobnego koloru, a i przyjemność z tego wybierania względna.

RODZYNKI I KOLUMB

Jadąc przez góry do Santo Domingo wpadliśmy w taki poślizg, z którego jakimś cudem wyszliśmy z życiem, głównie dzięki temu, że nikt nie jechał z przeciwka i mojej zimnej krwi. Podziw białej jak papier Beaty nie zmienił jednak mojego przerażonego i z kroplami na czole wyrazu twarzy w uśmiech. Cóż, łyse opony, wszystkie kontrolki palące się od początku, nie działający ABS, to dominikańskie serwisowane u kowala auto. W Toyocie jest za drogo, nawet dla wypożyczalni.     

Zainstalowaliśmy się w hotelu zabytkowym, zrobionym ze starego małego klasztoru w ulicznej zabudowie szeregowej. Generalnie nieźle to wyglądało, parking był zgodnie z obietnicą internetową prywatny, znaczy na ulicy, wyposażenie z żeliwnych mebli było atrakcyjne wizualnie, krzesła ważące 30 kilo trudne były do dostawienia do stołu, ale nie szkodziło to, szklany i niemiły stół miał tak nisko poprzeczkę, że się nogi pod nią nie mieściły. Inne cuda też były, ale generalnie byliśmy zadowoleni i z miejsca i z przybytku.

HOTEL BEATERIO W SANTO DOMINGO

Do stolicy przyjechaliśmy głównie w celach odbioru części do Bubu i zakupu farby antyporostowej. Zwiedziliśmy ją jednak trochę snując się po starówce, oraz świetnie zjedliśmy w nieturystycznej restauracji miejscowego establishmentu  poleconej przez importerów naszych części.

JUŻ ŚWIĄTECZNIE

Największą atrakcją był jednak Carrefour, który otworzył w stolicy swój pierwszy sklep. Wino (12 kartonów po 6 butelek), kacze udka i inne specjały pojechały z nami na Bubu, bo w prowincjonalnym Luperon nie ma nic co przypominało by nawet nasz wiejski sklep w Polsce.

ULICZNE ŻYCIE SIĘ TOCZY

Z ulgą opuszczaliśmy moloch, na drogach którego nowy Jaguar jest w ścisłym kontakcie z ruiną bez świateł i trzymającą się dzięki rdzy karoserią czy koniem bez biegunów.

Jedyną może zaletą miasta było to, że bez wysiadania z samochodu można było kupić wszystko. Takie Santo Domingo Drive Thru. Na każdym zakorkowanym skrzyżowaniu dziesiątki sprzedawców sprzedawało co się da, owoce, warzywa, orzeszki, ładowarki do telefonów, kosze, czapki i co tam jeszcze do głowy przyjdzie. Myją też szyby. Miasto full service.

12.12.12

Dzień ultra specjalny datowo, ostatni taki w naszym życiu.

Sterczymy w niby marinie Tropical w Luperon, gdzie pracując na Bubu walczymy z upałem, muszkami meszkami, komarami i przedmiotami zwanymi martwymi. Straszne jest starzenie się jako takie, bo i nas dotyczy, ale przedmioty w warunkach solno-wilgotnych starzeją się bardziej niż szybko.

Okazało się, że mamy deszczówkę w jednym z kilów, znaczy łódka przecieka od góry. W przypadku łódki lepsza jest taka przypadłość niż przeciekanie od dołu. Złapałem więc wajchę od jednej z dwóch pomp zęzowych i po pierwszym ruchu pompa rozpadła się na kawałki.  Ile lat ma Bubu? Czuje się, że jedenaście.

Pompę oczywiście jakoś naprawiłem i woda wyszła z dna, ale była to znów nieprzewidziana strata czasu.

Czas mija i już wszystko działa nam na nerwy. Zjada nas robactwo, nie ma prądu, wody, a tutejszy język hiszpański stał się dla nas wykładnią ludzkiego czarniawego lenistwa i, nie chcąc tu mówić o rasizmie, z dnia na dzień buduje się w nas niechęć do czarnego luda.

Przychodzi taki i pyta o pracę. No jest może, trzeba wyszlifować dno łódki i pomalować później, dwa dni pracy. Ile pan chce, pytam? 100 USD odpowiada. Sorry, za te pieniądze to pracuję ja, mówię naciągaczowi, który nieuczciwie próbuje podać stawkę wielokrotnie wyższą od przyjętej. Na moje kategoryczne nie, odpowiada, że za 30 dzień też będzie ok. Umawiamy się na następny ranek o 8 rano. Facet pojawia się dwa dni później kiedy łódka jest już w połowie pomalowana. Spadaj dziadu.

Szlifuje inny gość za 20 USD za dzień, a malujemy razem.

Mechanik to inna bajka. Trzeba wymienić po dwie uszczelki i anody w dwóch zet drivach silników, wszystkie elementy mam, zajmie to trzy, cztery godziny. Ile, pytam? No, 50 dolarów każdy silnik. Durnoto mówię, tyle to bierze mechanik w USA, który się na tym zna, no i ja. Zajęło mi to w sumie 4 godziny z wymianą filtrów, olejów i przynajmniej wiem, że jest to dobrze zrobione.

SILNIKOWANIE, KILOWANIE, MALOWANIE – NA MNIE FARBĘ WIDAĆ

Kulejąca marina padła i nic w niej nie działa. Sprytny właściciel Gunter, dobry Niemiec pół Ślązak (my tam jeszcze wrócimy!), pół Austriak (jak Hitler), wydzierżawił marinę Ukraińcowi Segriejowi. Ten ostatni, skąd inąd sympatyczny gość, dopiero zaczyna i powoli odkrywa bagno za bagnem. Tyle, że to my cierpimy i mało nas te zmiany obchodzą, zapłaciliśmy i wymagamy! Ale nie przeskoczysz niemożliwego. Jak źle pójdzie to i święta i Nowy Rok, a może i lata tu spędzimy. Nie bardzo mają nas jak do tej słonej wody włożyć. Katastrofa.

Za Ukraińcem z Florydy snuje się drugi, Igor (czytaj Ajgor). W przeciwieństwie do swojego szefa, czy też przyjaciela, ten nie mówi w żadnym języku prócz rosyjskiego.

Pracując podsłuchuję jego próbę nawiązania kontaktu z zamiataczem. Ja, mówi, Sowiet Union, ty Dominikana, panimajesz! Tak im Ruscy wybili z głowy swoją narodowość, że nie są nawet dumni z tego, że są Ukraińcami, a nie republiką sowiecką.

Opowieści na temat mariny i naszego tam pobytu można snuć wiele, nie mamy jednak czasu na pisanie - praca i doprowadzenie łódki do stanu gotowości to najważniejsze.

KIEDY PRACUJEMY MOANA OBSERWUJE

Motywacji jednak brak, zamiast zajmować się nami Siergiej łamie słowo i próbuje wyciągnąć najpierw z wody łajbę rybacką. Za dużą jak na instrumenty jakie posiada i ryzykując definitywnym połamaniem sprzętu, co nas uziemi na stałe w tym bagnie.

Rozumiem wprawdzie jego pobudki, po pierwsze chce udowodnić, że może takie łajby wyciągać. Dowiedzą się o tym wszyscy w okolicy co zapewni mu przyszłość finansową. Dwa, nieładnie by wyglądało, że zajmuje się turystycznym katamaranem kiedy od pięciu dni czeka kuter i powoli tonie, na co patrzy wpływowy armator.

Tak więc patrzymy i my na ich wyczyny z loży naszego pokładu i z trudem ukrywamy nasze rozbawienie, trochę przez łzy jednak. Przy jednej z prób kiedy to dwa traktory i ciężarówka próbowały wyciągnąć kuter z wody zajechali ciężarówkę pełną palet, jedyne bogactwo Ukraińca, oraz wygięli w literę U hydrauliczny siłownik wózka pod kutrem. Wyglądało to jak bajka o dziadku i rzepce, więc na przyczepkę itd.

Następnym razem, pozostawili wpół wyciągnięty kuter i poszli coś zjeść. Woda pod kutrem w czasie odpływu powoli opadła przez co obciążyła inaczej hydrauliczny wózek pod nim, który zjechał w głąb wody wraz z kutrem no i … przypiętym do niego traktorem, któremu z wody wystawała tylko góra daszku. Kuter odpłynął, a chłopaki wyciągnęli wszystko za pomocą łańcucha i drugiego traktora.

DZIADEK ZA RZEPKĘ, BABKA ZA DZIADKA, A NA PRZYCZEPKĘ…

W WODZIE WIDAĆ DASZEK UTOPIONEGO TRAKTORA

Znów wszystko stanęło pod znakiem zapytania, dobę naprawiano zalany słoną wodą silnik traktora i silnik urządzenia wyciągowego, czyli wózka, którego hydraulika już wcześniej zatraciła swoje możliwości przestrzenne, z wyjątkiem góra – dół.

O dziwo dzień później traktor odpalił, a na zlecenie armatora kutra pojawiły się dwa inne traktory i wielka budowlana ciężarówka.  

Tak więc w trzy traktory i ciężarówkę podjęto ostateczną próbę zepsucia wózka, całość połączono grubszymi łańcuchami, poprzednie były już za krótkie, tyle razy się urwały. No i ruszono, najpierw powoli, potem z łoskotem… no i o dziwo wyrywając trącymi oponami beton kuter wyjechał z rampy i znalazł się na betonowej płaszczyźnie. Uff, powiedziałem, kiedy po ustabilizowaniu go wyjechał spod niego nie połamany wózek. Jutro wasza kolej, więc wieczorem przygotowaliśmy już wózek stawiając go przed Bubu.

Nasze kontakty z Siergiejem nie były już miłe. Siergiej jest w wieku, kiedy to wie się wszystko i nie bardzo chciał słuchać moich rad na temat sposobu włożenia do wody Bubu. Na koniec stanęło na moim, z powodu zepsucia rozszerzalności wózka zwodowanie naszego katamaranu w sposób jaki go wyjęto nie wchodził w rachubę.

Zastosowaliśmy mój pomysł, czyli podniesienie każdego z kadłubów Bubu podkładając pod kile coraz więcej drewnianych podkładek, aby w końcu wjechać pomiędzy nie wózkiem, na którym położyliśmy stalowe poprzeczki - 10 ton to już ciężar.

Znów była kłótnia, ja nie zgadzałem się na podparcie Bubu w byle jakich miejscach, poliester jest za słaby na przeniesienie całego ciężaru, więc można kadłub podeprzeć jedynie w miejscach wzmocnionych ścianami wewnętrznymi.

Przód był ok., ale od tyłu do kila podejść się nie dało – brakowało jeszcze wysokości na poprzeczkę. Z lenistwa podparto więc Bubu przy samym sterze i ściance silnikowej.

Powoli łódka podniosła się i ruszyła trzeszcząc po relatywnej płaszczyźnie w stronę rampy, aby ustawić się do niej i do wody tyłem. Kiedy była już gotowa okazało się, że brakuje godziny do szczytu przypływu, więc zamiast ją postawić na kilach pozostawiono ją wisieć w powietrzu i towarzystwo gdzieś się rozpierzchło.

Domalowywałem miejsca niedostępne wcześniej kiedy nagły wielki trzask doszedł z tyłu prawego kadłuba. Pomyślałem, że to koniec i kadłub się łamie. W poprzek przed sterem pojawiło się wąskie i długie pęknięcie. W panice, z pomocą pałętającego się jak zwykle Ajgora, popodkładałem drewniane podkładki pod kile i zablokowałem je, aby dalsze ruchy w dół nie były możliwe. Beatka była na granicy załamania nerwowego, ja nie lepiej.

Pojawiła się reszta towarzystwa, postawiliśmy Bubu całkowicie na kilach i ocenialiśmy szkody. Wiadomo było, że jeśli Bubu włożymy do wody nie będzie już jej można wyjąć. Ta metoda działania była tylko w jedną stronę i jeśli coś przecieka to ją utopimy.

Pęknięcie wydawało się tylko powierzchowne gelcoatu lub szpachlówki przy sterze. Kategorycznie nie zgodziłem się na dalsze ruchy w ten sposób i podparliśmy kadłuby, jak należy – z tyłu i przodu kilów. Po podniesieniu w górę pękły ich końcówki, tak po półtora centymetra od końca – też wyglądało, że to niegroźne. No nie była to metoda na wyciąganie, lub wodowanie katamaranów. Cóż było jednak robić, trzeba było postawić 200.000 USD na czerwone i albo ich nie stracić, albo przegrać, jako że nasza ubezpieczalnia w momencie zniszczenia Bubu zapewne by się wypięła, widząc na co narażamy ubezpieczoną u nich własność.

Ruszyliśmy powoli w kierunku wody, minęliśmy granicę rampy, jedyna działająca hydraulika podnosiła powoli tył Bubu aby nie zjechała do wody. Zbyt powoli podnosiła, a Siergiej zbyt szybko zjeżdżał, tak że sprawa zakończyła się niekontrolowanym wodowaniem i uderzeniem jakiejś części Bubu o konstrukcję wózka. 

WYGŁUPY Z BUBU

Bubu była jednak na wodzie, a Beata z latarką w ręku zaglądała z lękiem do kilów.  W obu była woda, ale słodka. Mimo, że osuszone były wcześniej, to jednak pozycja Bubu i ruszanie nią sprowadziło wodę z zakamarków na zęzowe dno. W silnikach było sucho.

Wszyscy pojechali, była przecież niedziela, a my zostaliśmy przy betonowym nabrzeżu rampy.

Ja próbowałem odpalić silniki, Beata czyściła do sucha kile, aby się dowiedzieć czy jesteśmy jeszcze łódką czy już wrakiem.

Jeden z silników kręcił i kręcił, ale zapalić nie chciał. Odpowietrzyłem filtr paliwa, założoną kiedyś gruszką wpompowałem do niego paliwo, i znów kręciłem bez skutku.

Dając odpocząć akumulatorowi zająłem się drugim silnikiem, który dla odmiany milczał jak grób. Kiedy wróciłem do pierwszego męcząc niemiłosiernie rozrusznik, nagle pojawiły się czarne dymy, rzężenie, po czym silnik ruszył w swoim równym rytmie, a po chwili pojawiła się woda chłodnicza zassana z dna z-drive’a i wyrzucana ze spalinami. Wszystko działało jak należy.

Korzystając z dodatkowej mocy pracującego silnika próbowałem uruchomić lewy Yanmar. Bezskutecznie.

Wlazłem do komory silnika, zdjąłem gruby kabel zasilający bolec rozrusznika wyczyściłem papierem ściernym wszystkie stykowe części i posmarowałem smarem do klem. Z duszą na ramieniu poszedłem do góry aby po przekręceniu kluczyka i naciśnięciu guzika startera silnik odpalił od pierwszego dotyku i wszedł na swoje prawidłowe obroty. Cuda na świecie istnieją.

Z dwoma silnikami odeszliśmy sami z rampy i zacumowaliśmy tyłem do nabrzeża rozpychając się trochę.

Łódka niby jest niezależna. Wodę mieliśmy, energii elektrycznej też wystarczająco po ostatnim ładowaniu z agregatu, ale komary i meszki niezbyt nam się podobały. Dodatkowo marina tak jest usytuowana, że wiatru nie ma za grosz, co w upale nie pomaga żyć. Ostrzegano nas dodatkowo przed szczurami.

Z pokrywek na plastikowe wiaderka zmajstrowaliśmy nakładki na cumy mające chronić przed tymi szkodnikami. Szczur jednak to sprytne zwierze, zawsze może podpłynąć albo przeskoczyć z łajby obok, która nakładek nie posiadała.

Nocne igraszki po pokładzie grupki szczurów tak rozeźliły Beatę, że postanowiliśmy przenieść się do drugiej mariny mimo iż w „Tropical” mieliśmy zapłacone do końca grudnia.

Druga i jedyna inna marina to „Puerto Blanco”, kawał zrujnowanego pomostu, ale z wodą w dzień (w nocy zakręcają, bo kradną wodę) oraz z zasilaniem parę godzin dziennie. Dodatkowo marina usytuowana jest na wprost zatoki i dominanty wiatru, więc w dzień wieje, co odpędza komary i chłodzi przy pracach. 

Po zacumowaniu na szybko rozebrałem skrzynkę elektryczną i łącząc dwie fazy „zrobiłem” 220 volt. W czasie naszej podróży dostosowaliśmy naszą Bubu do funkcjonowania w 110 voltach, czajnik, mikrofala i płyta ceramiczna na takim napięciu właśnie działają, lecz łódkowy podgrzewacz wody grzeje na 220 volt. Woda ciepła potrzebna nam jest do prania w pralce też na 220V. Notoryczne przerwy w dostawie prądu tak nam znane z lat komunistycznych tu są codziennością. W każdym sklepiku i domu stoi park akumulatorów z ładowarką do nich, a na ścianie wisi przetwornica prądu. U nas na łódce jest podobnie, mamy oczywiście akumulatory i dwie przetwornice, jedną na 110, drugą na 220 volt. Wszystko więc działa bez zewnętrznego zasilania, nawet pralka.

Mamy też Internet, teraz już nawet na łódce. Nasza wzmacniana antena wifi przestała działać, ale po dokładnym wyczyszczeniu wtyczki USB odżyła i znów daje sygnał umożliwiający czasami nawet rozmowę video via Skype.

Dostęp do prognozy pogody uświadomił nam, że nasze plany spędzenia świąt na wyspie marzeń spełzną na niczym. Nad wyraz silny zimowy front amerykański dojdzie w święta aż do nas, co wyklucza płynięcie, a tym bardziej stanie na kotwicy przy tej nad wyraz pięknej lecz mało chroniącej kotwicowisko wyspie Great Sandy Cay.

Zostajemy więc na wigilię tutaj, a ruszymy dalej w pierwszy lub drugi dzień świąt od razu na nocną przeprawę. 

Dzięki wszystkim za pamięć i za życzenia imieninowe, jest już 21 grudzień, kiedy to kończę pisać te słowa. Pozostało jeszcze zrobić kilka kolaży i będzie można podzielić się z czytelnikami naszymi względnymi przygodami.

TYRAMY I GÓWNIANY PRODUKT NASA MADE IN ENGLAND    

Nasze spojrzenie na świat przez pryzmat mariny jest skrzywione w stosunku do postrzegania świata w czasie naszych wypraw do miasteczka.

W Luperon ludzie są mili, poznajemy się już, a Moana dostaje cukierki od sklepikarzy. Zaopatrzenie jest poprawne, po odwiedzeniu sześciu sklepików dostanie się prawie wszystko, łącznie z białym serem cudnym jak bunc, a kurczaki pieczone są z naturalnego chowu więc nie hipermarketowe, znaczy smaczne. Są trzy rodzaje miejscowego piwa, a tak naprawdę sześć, bo każdy rodzaj jest też w wersji light. Są też sklepiki rybne, niezbyt tanie, wiadomo miejscowość leży nad morzem (to taka światowa przypadłość) oraz poranny rzeźnik na świeżym powietrzu. Chodząc po mieście patrzymy na ludzi siedzących na fotelikach przy swoich małych szeregowych domkach, takich jakie niedawno temu widzieliśmy w Melbourne w … muzeum, gdzie pokazywano standard życia wczesnych osadników. Są jednak i większe. Jest niebogato, ale biedy i głodu nie widać. Klimat pomaga obniżając koszty życia - grzać nie trzeba.

W Puerto Plata, stolicy regionu odległej o 45 kilometrów, znaczy ponad godzinę jazdy, jest też hipermarket pełną gębą miejscowej sieci Sirena. Jest w nim wszystko, nawet dział zabawek, co przy zbliżających się świętach jest niezwykle ważne. Tam też kupujemy hiszpańskie wina zabezpieczając nasze wieczorne posiłki. Z trudem, ale da się żyć na tej Dominikanie.

Zbliżają się święta i Nowy Rok, życzymy wszystkim wiernym czytelnikom tego co zwykle - ciekawego życia. Nie życzymy spełnienia marzeń, one się spełniają kiedy się tego chce i do ich spełnienia dąży samemu.

Wspomnienie Jarka, który nas opuścił przedwcześnie pokazuje, że życie jest krótkie i nigdy nie wiadomo kiedy się skończy, więc nie należy odkładać niczego na później, trzeba żyć pełną gębą jakby to życie miało się skończyć jutro.

Nomen omen piszę te słowa 21 grudnia, w dzień końca świata.

   

26 grudzień 2012

Znów na morzu. Trudno jest się tak od razu przyzwyczaić po ośmiu miesiącach lądowego życia do mocnego bujania i do spadających z szafek przedmiotów, bo jakąż mogliśmy trafić falę jak nie boczną. Na ustabilizowaną południową nie ma nawet co czekać.

Opuszczenie Luperon odbyło się w gniewie. Nakrzyczałam na państwowego urzędnika, a złość, którą byłam opanowana otworzyła mi nagle klapki mózgowe na tutejszy hiszpański i świetnie mi szło wymyślanie mu tego, co miałam do zarzucenia. Otóż chodziło o opłatę "portową".

Lokalny urząd ustanowił tzw. podatek od przebywania jachtu na wodach dominikańskich w wysokości 20 USD za miesiąc. Byliśmy przekonani, że wyliczą nam dokładną należność proporcjonalną do czasu, kiedy Bubu była faktycznie na wodzie, a my na jej pokładzie. A tu okazało się, że trzeba zapłacić za cały pobyt, niezależnie czy jednostka była na wodzie, w suchym doku, z właścicielami lub bez na pokładzie. Do pozostałych opłat (ok. 60 USD) doszła więc kolejna, niebagatelna jednak kwota 160 USD i to za nic, bo my w tym czasie byliśmy hen daleko, a statek stał na prywatnym terenie mariny poza wodą.

Mariny, w której na dodatek nie wykorzystaliśmy opłaconego pobytu do końca grudnia i tak naprawdę należał nam się zwrot mniej więcej tej kwoty.

Przy załatwianiu formalności dano nam do zrozumienia, że być właśnie marina powinna tę opłatę za nas wnosić, więc naturalnie uznaliśmy, że w takim razie my nie płacimy, a marina zapłaci z nadwyżki za nasz niewykorzystany pobyt. Oczywiście czas świąt, to czas nieobecności ukraińskiego właściciela, a za niego lokalny zarządca bez władzy decyzji podjąć nie chciał.

Urzędnik, który przyjechał o umówionej godzinie opuszczenia przez nas Luperon, czyli o 17.00, kategorycznie nie godził się, żebyśmy odpłynęli bez wniesienia opłaty. Trzymał nasze cumy z pomocnikiem i pewnie, gdybyśmy się uparli, że i tak odpłyniemy, powpadaliby oboje do wody, a gonić nie mają czym. Wykrzyczałam mu w twarz, że to nie w porządku i czuję się, jakby nas okradali, że mamy dość Dominikany i nasza noga więcej tu nie postanie, że będziemy wszystkim odradzać ten kierunek.

Pokornie tłumaczył, że to nie jego wina, tylko Państwa, a on nam nie może pozwolić odpłynąć bo jest urzędnikiem tego państwa i tyle. Rzuciliśmy mu z pogardą wymaganą kwotę (no i z żalem), a on rzucił nasze cumy i popłynęliśmy w dal. Szczęśliwi i wolni od dominikańskiego syfilisu.

Nie jesteśmy w stanie zrozumieć, co ludzie tu robią, po co w ogóle tu przypływają. Otaczający syf przerasta nawet inne karaibskie wyspy, a woda w zatoce jest konsystencji i koloru lury. Mimo to niektórzy sterczą tu miesiącami, inni latami. Nie do pomyślenia.

Ja osobiście dawno nie czułam takiej potrzeby opuszczenia jakiegoś miejsca. Teraz  czuję się wyzwolona. Fakt, z pewnością działa na mnie ten nagły kontrast z krajami, w których spędziliśmy ostatnie 7 miesięcy, dużo bardziej nawet niż po pobycie w USA, i cały ten nieporządek i zgiełk jest tym bardziej uwypuklony.

Z tego, co pamiętam, same Bahamy w miejscach zaludnionych, też nie były szczytem estetyki i ładu, ale tam przynajmniej wiem, że istnieją jeszcze w miarę dziewicze zakątki, których piękno wynagradza te niedociągnięcia. Już nie mogę się tego doczekać, tym bardziej, że w tym roku będziemy się mogli tym rajem podzielić z gośćmi.

Piątek, 28 grudzień

Niewiele osób w ogóle, a nikt mi znany nie może nawet pomarzyć o takiej sytuacji w jakiej jesteśmy. Stoimy samotnie przed plażą bezludnej wyspy, na której jedyne ślady to nasze i żółwia, który zatoczył na niej krąg i wrócił do wody. Pod nami krystaliczna woda, a piasek na dnie i plaży jest koloru prawdziwego złota. Za nami pusta przestrzeń turkusowego morza. Od plaży wieje pasat kręcąc non stop naszą elektryczną turbiną co pozwala na swobodne dysponowanie energią. Dzięki pasatowi nie ma też komarów, ani muszek meszek, które ostatnio dały nam się tak we znaki. Idylla to mało powiedziane.

Wczorajsze przedpołudnie spędziliśmy na plaży, Moana szalała ze swoimi prezentami spod choinki, dmuchaną foką z uchwytami oraz na desce takiej jak w filmie „Barbie i podwodna tajemnica”, jeżdżąc na której podśpiewywała: jestem królową faaaal.

NA WYSPIE TYLKO NASZE I ŻÓŁWIA ŚLADY. MACZETA SŁUŻY DO ORZECHA.

Ta idylla w samotności, kiedy to można wyjść na golasa na pokład, mieć wszędzie pootwierane okienka, szybko zepchnęła w zapomnienie trudy, a przede wszystkim nieprzyjemność pierwszego płynięcia.

Człowiek w żadnej formie nie lubi być bujanym. Wypłynięcie na dwumetrowe boczne fale nie jest przyjemne, szybko robi się człowiekowi niedobrze, przychodzą palpitacje serca i zaczyna być ogólnie nieszczęśliwy. Ostatnią rzeczą, którą wtedy kocha to żeglarstwo i morze. Na dodatek nie można brać tabletek, ich głównym efektem ubocznym jest nieodparta chęć spania, a to nie wchodzi w rachubę.

Na szczęście Beata nie miewająca choroby morskiej opiekowała się mną i Moaną, która też skarżyła się na ból gardła i brzuszka. Z Moaną uporała się szybko, po kolacji i kąpieli Moana zapadła w sen w naszym łóżku. 

Po zjedzeniu na szybko kanapek i ja padłem koło małej, jednak skrzypienie ścianki, być może uszkodzonej w czasie wodowania, nie pozwalało zasnąć. Po głowie chodziły wizje pękającej łódki i budował się z wolna strach, podpierany uderzeniami wody o dno platformy, czy o burtę.

Na dodatek szliśmy za szybko (sic!) i trzeba było refować aby zwolnić. Paradoks, dopływając szybciej krócej trwa mordęga, ale płynąc szybko mordęga jest większa. Tak czy siak, mimo refów, szliśmy za szybko i było jasne, że do Big Sand Cay dojdziemy nocą. Kotwiczenie nocą nie jest dobrym pomysłem, jednak znajomość miejsca poprzez ślad na mapie z poprzedniego na niej pobytu oraz księżycowa pełnia dawały poczucie bezpieczeństwa.

Moana obudziła się w nocy i legła w salonie ze mną pełniącym wachtę. W poszukiwaniu wygodnej dla zmarnowanego ciała pozycji robiła rożne figury, aby w końcu przenieść się do swojego pokoju gdzie szybko zasnęła. Dopiero rano obudziła się, i nas przy okazji, z okrzykiem: Plaża!

Doszliśmy do wyspy koło 4 rano, silniki odpaliły po niewielkich trudach i kiedy wyglądało, że wszystko pójdzie gładko okazało się, że silnik lewy, oczywiście ten zarządzający winą kotwiczną nie ma chłodzenia. Szybko go wyłączyłem, będzie potrzebny w ostatniej chwili. Na jednym stanęliśmy pod wiatr, szybko zrzuciliśmy zrefowanego grota i omijając słabo oświetlony jacht motorowy włączyliśmy drugi silnik i szybko rzuciliśmy kotwicę. W tym piachu musiała złapać od razu i to mocno, co potwierdziła próba jej trzymania na wstecznym już tylko jednego silnika. 

Po szybkim prysznicu zmywającym sól padliśmy od razu do łóżka, aby okrzykiem Moany zbudzić się i wyjść na słońce, ciepły wiatr i dotknąć po raz pierwszy wody o temperaturze 27,8 stopni. Po jachcie motorowym nie było śladu. Statek widmo to był może?

O Luperon pisała Beata, przedłużony głębokim zimnym frontem nasz tam pobyt spowodował, że łódka wygląda jak nowa i wszystko działa. Jednak z roku na rok coraz więcej czasu nam zajmuje nadanie jej świeżości czy ukrycie starości. To tak jak z kobietami, które z wiekiem muszą coraz więcej czasu spędzać przed lustrem, aby się doprowadzić do jako takiego wyglądu.

W MARINIE BUBU BIELEJE KIEDY MOANA SIĘ MOCZY LUB ŁOWI RYBY. JEST TEŻ NIEZŁA KNAJPKA.

Jedynie nie wiemy czy odsalarka działa, w bagiennej wodzie zatoki Luperon nie można było odbyć próby jej funkcjonalności. To zrobimy kiedy już nacieszymy się pływaniem, plażą i spacerami po niej. Naciągnąłem już pasek pompy wodnej silnika -silniki musimy mieć sprawne, to nasze bezpieczeństwo.

Cały ten nasz pobyt na Dominikanie, a w szczególności w Luperon był nam do szczęścia zupełnie niepotrzebny, nic nowego nie wniósł, nic specjalnego nie zobaczyliśmy, o mało nie zniszczyliśmy też Bubu. Dowód to, że nie zawsze należy się bazować na opinii innych żeglarzy, którzy tak zachwalali to miejsce. To morscy kloszardzi, żyjący na zepsutych ruinach, często w niewyobrażalnym na ich łódkach syfie. Nie przeszkadza im więc brud i brzydota na lądzie, nam jednak tak.

Nie znaczy to, żeby nie jechać na Dominikanę do hotelu all inclusive. Przyjeżdża się wtedy dla klimatu, plaży i inności roślinności, nie dla kraju. Do getta białego człowieka. Były czasy kiedy używano tego słowa jako symbolu zamykania niechcianej inności. Dziś zamykamy się w nich sami przed niechcianą innością.

Kontynuuję 31 grudzień 2012

Przeszły też święta. Jak zwykle szybko i jak zwykle uroczyście. Miły to moment wrócić na chwilę do tradycji, do wspomnień z dzieciństwa, które wtedy były jako wydarzenia najmocniejsze więc dziś są wyraziste.

Trzeba podtrzymywać świąteczne tradycje, zwłaszcza kiedy ma się dzieci, dla nich to ma być wydarzenie, nawet jeśli o wierze w coś tam, jak Moana, nie mają zielonego pojęcia. To są po prostu święta, choinka i prezenty. Dla nas czasy lepszego świątecznego jedzenia skończyły z upadkiem komuny, czyli dawno temu, wręcz nastały czasy jedzenia gorszego. Świąteczna kuchnia, to kuchnia biedoty, zupa z kopcowanych buraków, pierogi to głównie mąka i ziemniaki, a świńskie nóżki w galarecie, to odpady z pańskiego stołu, jedynie rybną świnię czyli karpia zastąpił łosoś.

WIGILIA 2012 – JEDNI PRACUJĄ, DRUDZY SKYPUJĄ

Siedzieliśmy z Moaną na kopule naszego salonu w oczekiwaniu na pierwszą gwiazdkę, która pojawiła się zaraz pod księżycem zbliżającym się do pełni. Po chwili przyszła też Beata. Jowisz sprzyjał Moanie, kiedy zeszliśmy do salonu okazało się, że pod naszą nieobecność gwiazdka przyniosła wiele prezentów i rozłożyła przy choince. Radość dziecka i pytanie: może choć jeden jest dla mnie, taka byłam ostatnio niegrzeczna?

Zaraz potem zaczęła się wigilia. Na początek żarłoczna Moana zjadła uszka zanim zdążyliśmy nalać jej do talerza barszczu, który potem popijała z niechęcią. Za to pierogi  zajadała, aż jej się uszy trzęsły, polubiła je też ze śmietaną.

Otwieranie prezentów było jednak najważniejszym wydarzeniem, skonstatowanym przez Moanę hasłem: "Gwiazdka jednak nie zwariowała i przyniosła mi dużo prezentów". Dostała i lalkę do karmienia, co to przepuszcza przez siebie niby mleczko czyli wodę siedząc na nocniku lub w pieluszkę, domek z mebelkami i lalki do czesania oraz deskę i fokę do pływania, o których już wspominałem. Beatka zadowoliła się nowymi klapkami i kawiorem, ja koszulką, kąpielówkami i szamponem do moich długich już i wypadających włosów. Włosy obcięto, kawior zjedzono na dwa razy jako przystawka z jajkami w koszulkach. Był wyborny.

MAM POKÓJ ZABAW I WIELE PREZENTÓW

W polski drugi dzień świąt po prawie bijatyce z urzędasami na pomoście i stracie 160 dolarów, odbiliśmy aby na zawsze zapomnieć o Luperon.

Dziś ostatni dzień roku, dla nas cudnego i bogatego w przeżycia, roku podróży po Wyspach Bahama i miłości rodzącej się do tego archipelagu, roku fantastycznej siedmiomiesięcznej podróży po Australii, Nowej Zelandii i Nowej Kaledonii.

Zgodnie z daną obietnicą przedstawiamy tabelkę kosztów realnych i planowanych. Koszty planowane przekroczyliśmy o 10%, byliśmy jednak o dwa tygodnie dłużej niż zakładaliśmy początkowo. Bardzo nasz cieszy wynik wycieczek, zrobiliśmy pieszo 849 kilometrów, co jest wynikiem zacnym. Wydaliśmy 200 tys. złotych, sporo, ale kwotę taką wydają znane nam osoby na samochody. My wolimy podróżować. Pokazujemy nasze wydatki z nadzieją, że mogą się one przydać komuś w jego planach. Adamowi F. na przykład, któremu dziękujemy za kontakt i życzymy spełnienia jego podróży.

Przed nami nowy 2013 rok - co przyniesie nie wiadomo. Plany mamy odrobinę sprecyzowane, to wizyty na Bahama Agnieszki, potem Tadeusza i Moniki, następnie może Małgosi i Bogdana z małą Weroniką. Bubu planujemy zostawić pod koniec maja gdzieś na Florydzie, aby wyruszyć na zakończenie zwiedzania USA jej wschodnim wybrzeżem. Potem powrót do kraju, po prawie dwóch latach nieobecności, rodzina, na nowo odradzające się przyjaźnie i złota, być może, polska jesień u nas w domu. Powrót na Bubu w listopadzie, ostatni cyklon 2012 przeszedł przez Bahamy właśnie w listopadzie, nie ma się więc do czego śpieszyć.

W ten sylwestrowy dzień stoimy, a raczej bujamy się niemiłosiernie na kotwicy przy naszej Big Sand Cay. Dopadł nas o 12 godzin wcześniej niż przewidywano nasz pierwszy zimowy amerykański front. Wieje 30 węzłów (miało wiać 20) i choć wysepka zasłania nas od kierunku wiatru boczna długa i wysoka fala wchodząca zza niej jak zza węgła nie daje żyć. Na dodatek jesteśmy za blisko brzegu, na granicy jej załamywania się. Mieliśmy dziś rano oddalić się od plaży, ale kiedy obudziliśmy się było już za późno. Walka z takim wiatrem, kotwicą i falami nie uśmiecha się nam, więc tylko patrzymy trochę podenerwowani na wyczyny morza oraz na pierwsze objawy choroby morskiej u Moany, zajętej graniem na komputerze.

Jeśli jednak w ciągu jednej nocy z idylli może zrobić się piekiełko to i odwrotnie też. Mamy nadzieję. Jedyny pozytyw, to że deszcz zmył Bubu z soli, no i że przez złą pogodę mam dużo czasu, żeby pisać te słowa. Buźka.

ZAŁOGA BUBU W OSTATNI DZIEŃ 2012

      

Środa, 2 styczeń 2013             

W sylwestrowy wieczór popłynęliśmy na drinka do sąsiadów, pary Belgów z trójką chłopców na katamaranie, który pojawił się nocą. Pływanie aneksem po takiej rozbujanej wodzie jest samo w sobie sportowe no i … mokre. Nie mieliśmy zbytnio ochoty, ale Moana męczyła, potrzebuje kontaktów z innymi dziećmi.

Belgowie, Loic i Christelle, w wieku około 40 lat, wzięli dwuletni urlop, sprzedali dom aby kupić katamaran i przepłynąć Pacyfik. Taka realizacja marzenia z dzieciństwa. W Australii lub Nowej Zelandii sprzedadzą łódkę i wrócą do normalnego życia kupując nowy dom. Zaczęli w maju od kupna łódki na Martynice.

Nasz sylwestrowy wieczór to kolacja we dwoje (nie trudne) składająca się z niewielkich morskich ślimaków zrobionych na masełku z cukinią z grilla i pysznym Bordeaux. Potem słuchaliśmy muzyki, tańczyliśmy i tak dotrwaliśmy do północy i Szampana. Trochę na siłę, ale po bąbelkowym płynie jakiś szał nas napadł i wieczór trwał dalej aż do prawie trzeciej.

O 7.00 obudziła nas i Moana i szósty zmysł. Kiedy wyszedłem na pokład decyzja mogła być tylko jedna – natychmiast uciekamy od plaży, fala była olbrzymia i to, że jeszcze nas nie wyrzuciło na brzeg zawdzięczamy tylko wiatrowi, który nas od niej odsuwał. Co więcej aby wyciągnąć kotwicę trzeba było jeszcze do niej podpłynąć w pobliże miejsca gdzie trzymetrowe fale łamią się w grzywacze. Załapanie się w taki grzywacz to koniec podróży i utrata jachtu.

Silniki powoli posuwały nas podnoszących się i spadających karkołomnie na każdej przechodzącej fali, a Beata kierowała Bubu nad kotwicę wyciągając powoli łańcuch. Straszne to było, ja z jedną ręką na kole sterowym, drugą na manetkach gazu silników i duszą na ramieniu wodzę jachtem tyłem do fali wedle wskazań Beatki, która podle pokazuje mi cały czas kierunek łamiących się już o parę metrów od nas grzywaczy. Nareszcie jej upragniony umówiony ruch czyli dłoń poziomo ścinająca niewidzialną linę, wskazujący, że kotwica już wisi i jesteśmy wolni, pozwoliła mi na pełny wsteczny i ruch obracający aby ustawić się przodem do fal. Powoli odchodzimy. Uff, znów się udało.

Płynąc już widzimy, że Belgowie też walczą i po chwili, kiedy my stoimy już bezpiecznie na kotwicy przepływają koło nas, żegnają się, mimo takich fal płyną dalej non stop przez trzy dni. Umówili się z przyjaciółmi w Nassau, więc muszą. Młodzi i niedoświadczeni podróżnicy - my już wiemy, że tak się nie robi, nasze głupotki tego typu są już poza nami.

Fala była coraz większa, było to widać po amerykańskim dwumasztowcu, który też pojawił się w nocy, a bujającym się w prawo i lewo o 45 stopni. Jak się okazało, z wykończonym Mike’em na pokładzie, który płynął samotnie z Bahama na Wyspy Dziewicze, ale podobnie jak my został oszukany przez prognozę i musiał zakręcić na południe do Turks i Caicos sztormując na wietrze ponad 40 węzłów. Kiedy zobaczył nasze nocne światła pozycyjne, pomyślał, że to wybawienie i zakotwiczył nieopodal.

No i tak spędziliśmy noworoczny dzień bujając się i patrząc co jakiś czas na brzeg zalewany falami wystrzeliwującymi bryzgami na parę metrów w powietrze. Głównie patrzyliśmy na nasz położony i przyciśnięty kotwicą aneksu namiot plażowy z Moany deską królowej fal pod nim, zalewany co jakiś czas wodą.

Pod wieczór, w celu odzyskania tych przedmiotów, popłynęliśmy nawet pod plażę aneksem, ale szybko odeszła nam ochota na pomyślenie nawet o lądowaniu.

Za to wykonaliśmy wszystkie prace domowe, te potrzebne i niepotrzebne, dzięki temu Bubu zaznała absolutnie nienormalną sytuację – wszystko działa, odsalarka też.

Tydzień zabrało mi naprawienie (jakimś cudem) naszego wskaźnika kierunku wiatru. Po pierwszym włączeniu okazało się, że oddał duszę diabłu mimo, że dostaje sygnał ze szczytu masztu. Rozebrałem go i spod czarnej ochronki wysypała się w kawałkach plastikowa przeźroczysta już nie szczelna ochrona. Ochronkę odbudowywałem dodając i wycinając codziennie trochę silikonu, jednak elektronika wydając dźwięki nie chciała wystartować – zapewne jakiś maleńki, niewidoczny gołym okiem styk przeżarła solna rdza, której wydrapałem niemało. Mogłem też drapiąc uszkodzić płytkę.

Wiara Beaty we mnie to chyba sprawia. Pomimo, że wielokrotnie ją zapewniałem, że tym razem nie ma szans, ona tylko patrzyła na mój codzienny upór z wiarą. I tylko wzruszyła ramionami, kiedy wskaźnik zaczął działać i działa do dzisiaj mimo deszczów – normalka powiedziała tylko.

Zmajstrowałem też nową lampkę kotwiczną. Nasza 10 watowa żarówka na szczycie masztu zabiera nam przez noc 10 amperogodzin. To dużo. Zrobiłem więc nową, z kubka i ledowej taśmy, którą podwieszamy pod bomem. Przez noc nowa zużywa 0,6 amperogodziny – trochę lutowania, pomysłu i proszę. Za darmo i zysk nawet.    

Dziś rano, po świetnej nocy jak w dziecięcej kolebce, dzięki nowemu zapałowi i trochę mniejszej fali popłynęliśmy znów na plażę. Fala była niebezpieczna, ale dobra ocena przerw pomiędzy seriami umożliwiła dobicie do niej nawet aneksem, który mimo, że wyciągnęliśmy go wysoko i tak próbował nam uciec kilka razy.

Cel naszego ryzyka nie został zrealizowany - po naszych rzeczach nie było śladu. Na nic zdało się kopanie rzędami przeczesując piasek, struktura plaży się zmieniła, a nasza górka z namiotem przestała istnieć. Żal był wielki. Namiot ciągnęliśmy przez pół Australii i Nową Zelandię, a posłużył nam trzy dni. Podobnie nowa kotwica aneksu kupiona w Puerto Rico, która była świetna. A trzydniowa deska Moany? Cóż, ta ostatnia jest najłatwiejsza do odkupienia gdzieś tam. Wszystko to dowód na to, że do trzech razy sztuka.

Źli na siebie i wszystko, postanowiliśmy zaraz po lunchu odpłynąć, co uczyniliśmy, żegnając Mike’a i naszą ukochaną Big Sand Cay pozostawiając na niej coś naszego. Pod piaskiem może.

Przeprawa była świetna. Fala z tyłu nie przeszkadzała, a od razu wrzucone wędki zaowocowały czerwonym tuńczykiem (drugi Beacie się spiął, kiedy podawała mi podbierak), dzięki któremu mamy dziś na kolację carpaccio, a jutro tuńczyka z grilla i lunchowego marynowanego w cytrynie.

OŚWIETLENIE KOTWICZNE Z KUBKA I LEDÓW, WSKAŹNIK WIATRU ZNÓW DZIAŁA - ROZEBRANY I ODTWORZONA SILIKONEM OBUDOWA, CARPACCIO ZE ŚP.TUŃCZYKA

Przepłynięcie Turks Island Passage zajęło nam 3,5 godziny ze średnią 7 węzłów. Kotwicę rzuciliśmy w znanym nam już miejscu, przy parku narodowym na południe od South Caicos i zaraz poszliśmy do wody, która tu na wielkim jeziorze ma 30,5 stopnia. Znaleźliśmy nasze ulubione conche, czyli wielkie muszlowe ślimaki (skrzydłowce olbrzymie), przez co nie musimy uszczuplać naszych zamrażarkowych zapasów.

MOANA POWIEDZIAŁA (rozmawiając z żywymi conchami w wiadrze):

M: do wody to wy już nie pójdziecie, teraz jesteście w więzieniu.

M (po chwili z diabelskim wyrazem twarzy): a potem będziecie miały nowy domek - u nas w brzuszkach!

Żyć nie umierać. Aha, nie ma fali więc stoimy jak na parkingu hipermarketu. Pustym!              

          

  

Oh Big Sand Cay! Potrafisz być miła i potulna jak baranek, albo złowroga jak dziki zwierz. Jak prawdziwej krwi kochanka. A na dodatek okazałaś się być fetyszystką wymuszając na nas pozostawienie tobie paru osobistych szmat. Cóż, choć momentami miałam cię dość, to i tak po odpłynięciu pozostało raczej miłe odczucie, a twoje kurtyzańskie usługi będę z chęcią polecała innym.

Tak na poważnie, nie zdajemy sobie sprawy z potęgi i siły morskiej fali. Nawet wczoraj, kiedy morze było już dość uspokojone, fala, która obmywała brzeg była tak silna, że nie mogłam się utrzymać na nogach. Zmywała wszystko, podrywała ciężki aneks jakby to było piórko, przelewała się przez górkę, gdzie przez pierwsze trzy spokojne dni stał nasz namiocik. Łatwo sobie wyobrazić, że w przeddzień, kiedy wiatr silnie rozbujał morze, była może nawet dwa razy silniejsza. Jak mogliśmy się spodziewać, że nasz australijski dobytek przetrwa? Naiwni. Cóż, pogodziliśmy się już ze stratą i zyskaliśmy morał – walcz z lenistwem.

Przez te wszystkie pogodowe wydarzenia, znaleźliśmy się w Nowym Roku niepostrzeżenie. Nawet nie zdążyliśmy uczynić noworocznych postanowień, ale nam i tak na pewno wszystko się powiedzie. Takiej wiary życzę również wszystkim mi bliskim i przyjaciołom.

Z braku zasięgu telefonicznego nie mogliśmy nawet wysłać jakichkolwiek życzeń, od wypłynięcia z Luperon, czyli przez prawie tydzień, byliśmy całkowicie odcięci od świata. Teraz jesteśmy w pobliżu głównych wysp, więc zasięg mamy, a i na Internet liczymy dziś lub jutro.

Dziś cały dzień przepływamy, mając pod kilami jedynie 2 metry głębokości,  z jednego końca Caicos, na drugi, aż do wyspy Providenciales, z której już bezpośrednio pognamy na pierwszą wyspę Bahamów, Mayaguanę.

Tam będąc będziemy już w stanie określić naszemu pierwszemu w tym sezonie gościowi, czyli Agnieszce, w miarę konkretne daty przylotu do nas. Po ostatnich gościach, Ewie i Mirku, odczuwałam żal, zbyt dobrze wyczuwalne było niezadowolenie z ich strony pobytem na Bubu. Tym razem liczę na zgoła odwrotną sytuację i z góry cieszę się, że będę się mogła podzielić wrażeniami z przyjaciółką. Chciałabym potrafić sprawić, że zapomni o smutku i problemach życia odkrywając świat, jakiego jeszcze nie zna.

Na Bubu z dnia na dzień coraz lepiej i ładniej. Daru małymi kroczkami naprawia wszystko to, co odmówiło posłuszeństwa, pękło, odpadło, urwało się, wykruszyło i nawet w sytuacji, gdzie wydawałoby się, że już nic się nie da zaradzić, to i tak mister złota rączka zdziała cuda. A może to czarodziej jakiś? Oprócz naprawiania usprawnia też różne elementy, co wpływa nie tylko na lepszą funkcjonalność, ale też na oszczędność energii. Ja natomiast pucuję, poleruję, układam, upiększam, czyli typowa rola baby w domu.

Moana czasami wyraża ochotę uczestnictwa w niektórych domowych pracach i cóż, godzę się, choć mam przez to dwa razy więcej roboty. Najchętniej jednak uczestniczy w przygotowywaniu różnych posiłków. A to coś popieprzy, posoli, pomiesza, skosztuje, a jej żarłoczne oczy z uwielbieniem przyglądają się efektom tych przygotowań, bo kubki smakowe najczęściej jednak jeszcze tego nie doceniają.