LISTOPAD-GRUDZIEŃ 2010
Środa, 1 listopada
Życzymy wszystkim świętym, a szczególnie naszym bliskim,
którzy znaleźli się po drugiej stronie wszystkiego najlepszego z okazji ich
święta.
A TU NA WESOŁO – HALLOWEEN
Czwartek,
4 listopada
Ten nasz wielowymiarowy zjazd w dół, bo na
południe, a i wysokościowo niżej, niósł ze sobą wiele przyjemności. Po pierwsze,
znaleźliśmy się znów w lecie i to takim prawdziwym, z 30 stopniami w dzień i 25
późno wieczorem, po drugie, niebo nastało filmowo niebieskie i tak trzyma do
dziś.
Generalnie wielka podróż po zachodnich Stanach
jest podróżą zimową, jako, że są to w większości góry lub wysoko położone
płaskowyże, temperatura lubi spadać, zwłaszcza wieczorem i nocą poniżej 10
stopni co czyni kolacje na zewnątrz mało atrakcyjne.
Nasz przejazd z Phoenix do Organ Pipe Cactus
National Monument był szybki, podobnie jak techniczna noc spędzona po drodze na
campingu w Ajo (czosnek po hiszpańsku). Na nim znów zadziałała nasza karta
zniżkowa Campclub USA i zapłaciliśmy 50% ceny czyli 12 $.
W drodze krajobraz zmienił się diametralnie i
choć otaczały nas nadal góry pojawiły się pustynne symbole, czyli wielkie
kaktusy saguaro - wjechaliśmy w jedną z niewielu światowych pustyń, tą położoną
na granicy meksykańsko-amerykańskiej - Sonorę. Jednak celem naszej drogi nie
były te wszystkim znane i kojarzone raczej z Meksykiem kaktusy, lecz inne
rosnące jedynie w okolicy parku o nazwie i w formie piszczałek organów.
JEDYNY W SWOIM RODZAJU – ORGAN PIPES CZYLI
PISZCZAŁKA ORGANOWA
Na wielki i pusty camping położony o parę mil od
granicy z Meksykiem dojechaliśmy wcześnie zastanawiając się po drodze dlaczego
na rozstaju dróg powstało miasto o nazwie Why. Dlaczego?
DLACZEGO?
Camping był cudowny, wśród kaktusów wszelkiej
maści od tych wielkich organowych czy
saguaro począwszy po małe okrągłe baryłki. Moana z uciechą wylądowała w
swoim wielkim pojemniku na zabawki znów „jak kiedyś” napełnionym wodą, a my
rozkoszowaliśmy się upałem, idealnie bezchmurnym niebem i pięknymi górami z
ukrytymi w nich przyszłymi wycieczkami.
Po południu okazało się, że nasz głupawy pomysł
dopompowania kół rowerów na stacji paliw był naprawdę durny, było wtedy bardzo
zimno i wysoko, po zjeździe w upał i w dół dwie dętki po prostu eksplodowały.
Zostaliśmy bez rowerów, co oczywiście nie przeszkodziło nam pójść piechotą trzy
kilometry przez pustynię do centrum turystycznego w celach poznawczych. Jakież
było nasze rozczarowanie kiedy okazało się, że wszystkie interesujące wycieczki
wychodzą z dróg dostępnych jedynie dla samochodów z napędem na 4 koła. Dla
pocieszenia pozostały nam dwie rozpoczynające się na campingu.
Od zbliżenia się do granicy z Meksykiem
towarzyszyły nam atrakcje wojskowe jak na przykład akrobacje samolotów, takich
trochę lepszych niż te F16 wysłane na emeryturę do polskiego domu starców. Z
hukiem przyśpieszały znikając w przestrzeni aby pojawić się po chwili zupełnie
z innej strony. Do samolotów dołączyły helikoptery należące do Border Patrol,
czyli straży granicznej, patrolujące dzień i noc przygraniczne okolice.
Widzieliśmy też akcję wyłapywania nielegalnie przekraczających granicę, ale czy
tylko imigrantów czy może narkotykowych przemytników – nie wiadomo.
Zaznajomiony wojskowy służby granicznej, mieszkający z rodziną na campingu w
Ajo, opowiadał nam, że roboty mają z przemytem narkotyków co niemiara.
Pierwsze sito kontroli usytuowane jest na
głównych drogach dojazdowych, około 30 mil od granicy. Zatrzymywane są wszystkie
samochody, ale kontrolowane niektóre - nam nasze blade twarze gwarantowały
jedynie uśmiech i przyjazną wymianę zdań.
Pustynny region przygraniczny, wielki i prawie
niezamieszkały służył zawsze próbom wojskowym, to tu wybuchła pierwsza bomba
atomowa, tu też stały gotowe do odstrzału nuklearne rakiety w czasach zimnej
wojny. Marins mają swoje bazy w południowej Kalifornii, wojska lotnicze w
południowej Arizonie i Nowym Meksyku, a podległe im tereny są kolosalne.
Ciepły wieczór przy płonącym wieczornym niebie i
ognisku bardzo nas usatysfakcjonował, jedynie światełka pierwszego
meksykańskiego ciudad Sonoyta, przypominały, że gdzieś jest cywilizacja i coś się
dzieje.
Przed południem wybraliśmy się w pustynię na
sąsiadujące z campingiem wzgórza, aby rzucić okiem na okolicę, a po południu do
porzuconej niegdyś kopalni srebra. Pustynia wbrew nazwie potrafi być zielona i
choć generalnie była niezbyt porośnięta to co jakiś czas przechodziło się przez
tak zwany wash czyli suchy ciek czy koryto, które staje się rzeką tylko
chwilowo przy letnich obfitych opadach, wokół którego jest dużo bardziej
zielono i obfito.
Mnogość gatunków kaktusów zachwyca podobnie jak
ich dziwaczne czasami kształty. Oczywiście każdy z nich ma swoją historię i
wykorzystanie. Z jadalnych owoców opuncji, tu zwanej prickly pear od
gruszkowego ich kształtu Indianie robili dżemy, wino, a ziarna ścierali na
mąkę. Ciernie, bo tak brzmi poprawna nazwa potocznie zwanych kolcami ostrych
elementów, podobnego do okrągłego jak barrel (baryłka) kaktusa fishhook (rybi
haczyk) używano jako haczyki do łowienia ryb, stąd zapewne pochodzi nazwa. Cienkie
podłużne łodygi ocotillo z malutkimi listami używano do konstrukcji ogrodzeń
wielce efektywnych. Inne ciernie używano jako igieł.
POZNAJEMY KAKTUSY
„Zabawny” jest misiaczek cholla (Teddy Bear
Cholla). Ten nam już dobrze znany z Joshua Tree kaktus, rzeczywiście wygląda
miło jak taki do przytulenia misaczek. Wcale jednak nie jest taki sympatyczny.
Aby się rozmnażać upuszcza on końcówki swoich gałązek w formie kolczastych
kulek, zwanych skaczącymi misiaczkami. Kulki te łapią się wszystkiego i w ten
sposób przenoszą się szukając nowych miejsc sprzyjających rozwojowi. Nawet przy lekkim dotknięciu
ludzkiej skóry natychmiast się do niej przyczepiają, a wyjęcie misiaczka
sprawia ból i krwawienie, jako, że każdy cierń przechery posiada kontr kolec
uniemożliwiający samoczynne odpadnięcie. Przekonaliśmy się o tym oboje, a
zwłaszcza dobrze tak Beacie, która naśmiewała się z mojego męskiego „oj boli”
aż w końcu sama zaznała fizycznego kontaktu z misiaczkiem. Wtedy dopiero było
oj boli!
MISIACZEK
Kopalnia srebra, jak to kopalnia, dziury w ziemi
i małe hałdy przerobionych na drobnicę kamieni. Podwieczorek przy niej i chwila
refleksji o trudach życia w takich warunkach w
cieniu resztek jedynej budowli
dopełniły dnia.
ZA SREBRNIKI IDĘ W KRAJ DZIKI
Rano ruszyliśmy dalej spoglądając z zazdrością
na boczne „nie dla nas” drogi. Gnaliśmy
do muzeum. Tu każdy zapewne się zdziwił. Choć osobiście lubię niektóre muzea i
muzealników, to tu jesteśmy głównie dla natury. Tak więc chodzi o muzeum
pustyni koło Tucson. Tyle dobrego słyszeliśmy o tym miejscu, że postanowiliśmy
go zwiedzić w drodze na wschód. Zainstalowaliśmy się na campingu w Tucson Mountain
Park (20$) i na naprawionych rowerach ruszyliśmy do odległego o 2 mile muzeum.
No i chapeau bas. Tak tylko Amerykanie potrafią
pokazać sprawy. Przede wszystkim wszędzie są stanowiska dla dzieci i młodzieży,
w których Rangersi opowiadają i pokazują dziwy w sposób aktywny dla dziatwy.
Każde stanowisko ma swoją pieczątkę, a to w formie śladu łapy zwierzęcia, a to
na przykład kości przy dziale związanym z archeologią, w którym są sztuczne
wykopaliska i młodzi mogą za pomocą pędzli i łopatek odkrywać swoje
prehistoryczne starocie.
Muzeum przypomina połączenie zoo, w którym żyją
pustynne zwierzęta z muzeum ziemi opowiadającym o geologii pokazującym, na przykład,
w sztucznych grotach przepiękne kryształy i minerały jakich na tej pustyni nie
brakuje. Spędziliśmy w nim miłe, a przede wszystkim ciekawe chwile i trochę
żałowaliśmy, że zbyt późno tam dotarliśmy i zapadający zmrok określający
godzinę zamknięcia nas stamtąd wykurzył. Widzieliśmy wreszcie bighorna,
wielkorogiego górskiego kozła, dzikie świnie javeliny, pumy i linxy czyli
rysie, mogliśmy nawet przez szybkę zajrzeć do gniazda bobrów zajadających
jabłka, tak sprytnie wybudowano im żeremia. Oczywiście atrakcji było więcej,
polecamy wiec to miejsce, tak jak i nam je polecono w podróży. Na dodatek
pożyczali nawet wózki dla dzieci.
MUZEUM PUSTYNI KOŁO TUCSON
Sobota, 6
listopada
Wczoraj rano, w drodze do Tucson podjechaliśmy do
Old Tucson Studio. To stare studio filmowe kiedyś bardzo popularne, dziś rzadko
służy jako dekoracja do filmów. Można je za to
zwiedzić, zobaczyć „Mały domek na prerii” i inne atrakcje dzikiego
zachodu ze strzelaniną w mieście i kankanem w teatrze. Po namyśle doszliśmy do
wniosku, że coś trzeba zostawić na następny raz.
Tucson to liczebnie taki Kraków, a wielkościowo
z 5 razy większy - wyobraźcie sobie Kraków w parterze. To wielkie miasto
uniwersyteckie (University of Arizona) ze swoimi 45 tys. studentów i wszystkim
co się z tym wiąże. Zadbane, ośrodek kultury i sztuki, bardzo nam od razu
przypadło do gustu Duże, a intymne, no i
klimat Panie, paluszki lizać. Lizać też paluszki musieliśmy w japońskiej
knajpce gdzie za 9 dolarów można zjeść lunchowy Buffet, jesz co i ile chcesz. I
zjedliśmy.
Szukając noclegu, kierowani przez Visitor
Center, dotarliśmy na drogę w kierunku Mont Lemmon gdzie na wysokości 3.000 metrów zimą
jeździ się na nartach. Usytuowany na przyzwoicie niskiej wysokości, wśród gór i
kaktusów, wspaniały camping Molino Basin zapewnił nam miły wieczór i noc. Warto
zwrócić uwagę, że na campingach prócz ogólnych, zawsze czystych i z papierem
sanitariatów, każde stanowisko posiada stół z ławami, niekiedy zadaszony, krąg
ogniskowy z możliwością grillowania i czasami dodatkowy obrotowy grill stojący.
Bardzo to wszystko jest wygodne, a regulacja wysokości żeliwnych kratek
grillowych sprytnie pomyślana.
CAMPINGOWE STANDARDY
Przy Tucson są dwie części Saguaro National Parc
- wschodnia i zachodnia. W żadnej jednak nie ma campingów, stąd nasz nocleg w
Santa Catalina Mountains nieopodal.
Dziś rano po wizycie w Visitor Center
wiedzieliśmy, że zwiedzenie dogłębne Saguaro trzeba będzie odłożyć na później.
Poszliśmy tylko na wycieczkę rozpoczynającą długi szlak z paroma noclegami po
drodze.
Wybór był słuszny, droga biegła granią
rozpoczynających się przy Tucson gór, więc szło się cały czas w górę patrząc na
odsłaniający się widok wielkiej, płaskiej doliny, którą zajęło miasto. Miasto,
co do którego nieśmiało mamy pewne plany.
NASZE TUCSON I SIEĆ CZARNEJ WDOWY (NAJBARDZIEJ
JADOWITY PAJĄK)
Po lunchu w górach i szybkim zejściu
pojechaliśmy dalej aby przed wieczorem oczarowani światłem zachodzącego słońca
dotrzeć do Chiricahua National Monument. National Monument czyli coś w rodzaju
pomników narodowych, to taka forma przejściowa, pomiędzy parkiem stanowym, a
parkiem narodowym, zarządzanym przez serwisy parków narodowych i posiadające
identyczną jak one szatę graficzną rozdawanych w nich dokumentów i map. Co jakiś
czas nowy prezydent „awansuje” National Monument do rangi Parku. Jedne i drugie
są bogato i bez zarzutu zarządzane i przygotowane.
Nie inaczej było w Chiricahua. Świetny Visitor
Center i camping, nie mówiąc o oznakowaniu tras, które mieliśmy poznać później.
Niedziela,
7 listopada
Widząc nasz kurczący się czas postanowiliśmy
zostać tu dwie noce robiąc tylko jedną, za to najdłuższą z możliwych wycieczkę,
pokazującą wszystko co najlepsze w tej malutkiej, ukrytej przed światem krainie
Apaczów Chiricahua. Różne plemiona Apaczów zamieszkiwały całą południową
Arizonę, część Meksyku i Nowego Meksyku oraz Teksasu, ale tu w zasadzie
skończyła się ich historia.
Raniutko pojechaliśmy pięć mil w górę na
początek szlaku, zapakowaliśmy lunch, owocowy podwieczorek, wodę i wyruszyliśmy
na te 16 kilometrów
po górach.
I znów odkrycie. Nowy mikroświat oczarowujący
widza swoją odmiennością, kolorami i różnorodnością. Cała ta droga ani przez
chwilę nie była nużąca. No i na szlaku spotkaliśmy tylko dwóch mężczyzn szukających
samotności, za to kilka razy. Słabo szukali.
CHIRICAHUA MOUNTAINS - WIDOK Z INSPIRATION POINT
Z
dalekiej perspektywy krajobraz mógłby trochę przypominać kanion Bryce, jednak
skały miały tutaj zupełnie inny koloryt i kształty, no i prawie po same szczyty
porośnięte były bujnymi wysokimi sosnami.
KOLORY I KSZTAŁTY
Wyobrażaliśmy sobie eksplorując różne skalne
zakątki, jak to niegdyś Apacze wykorzystywali je, żeby się schronić lub zaczaić
– nieskończone są tam możliwości.
I tu erozja wyczyniła cuda rzeźbiąc niebywałe
układy skalne. Podobnie jak w Czeskim Raju niektóre twory otrzymały nazwy
dzięki ludzkiej wyobraźni.
KACZKA, ŁEB WIELBŁĄDA I WIELE INNYCH FORM
DOSKONALE PRZYGOTOWANE SZLAKI
CZASAMI ODPOCZYWAMY I OBSERWUJEMY
Ile takich miejsc kryją Stany nie dowiemy się
nigdy, ale kilka jeszcze przed nami, a kto wie może kiedyś…
Poniedziałek,
8 listopada
Apaczów Chiricahua opuściliśmy rano, ale nie na
długo. Postanowiliśmy prócz natury liznąć fizycznie też historię. Już pisałem,
że oglądając westerny myślimy - kiedyś. Kiedy Geronimo walczył z białymi
urodziła się moja babcia – czyli nie było to kiedyś, a „wczoraj”.
Tego chcieliśmy dotknąć zwiedzając Fort Bowie. Szutrową
drogą dotarliśmy do początku szlaku i ruszyliśmy ścieżką prowadzącego do ruin
fortu. Po drodze wczytywaliśmy się w tabliczki opisujące najważniejsze miejsca,
fundamenty stanicy zmiany mułów (nie koni!), ciągnących dyliżanse pocztowe
przebywające w 25 dni 2.500
mil z Saint Louis do San Francisco, wybudowanej przy
jedynym źródełku wody w całej okolicy, ślady kół wyryte w opuszczonej trasie Butterfield
Mail Trail, kiedyś głównej drogi ze wschodu na zachód, wiodącej przez tutejszą
przełęcz Apaczów, w opisy miłych kontaktów Apaczów i ich wodza Cochisa z
pocztowcami i wspólnym używaniu źródełka. I na sam koniec w historię ponad
dziesięcioletniej krwawej przypadkowej wojny.
APACHE SPRING CZYLI ŹRÓDŁO APACZÓW (NIEZGODY?)
W 1861 roku, jednemu z farmerów zaginął syn i
kilka sztuk bydła. Podejrzewając Cochisa zgłosił to władzom, które wysłały
młodego zapalczywego porucznika, niejakiego Boscoma z oddziałem 50 ludzi aby
sprawdził co się tam dzieje. Boscom zaprosił Cochisa do swojego obozu, który to
przybył z rodziną w przyjaznych zamiarach. Boscom nie rozumiejąc, że „dzicy”
dzielą się na plemiona, również oskarżył Cochisa i jego „bandę” o porwanie
dziecka i kradzież bydła. Cochis poruszony niesłusznym oskarżeniem, wyjaśnił,
że zapewne za wydarzeniami stoją Apacze z Meksyku, a nie podległe mu plemię.
Młody i niedoświadczony porucznik nie chciał o niczym słyszeć, aresztował gości
i postanowił zatrzymać do czasu zwrotu dziecka i bydła.
Cochis z nożem w ręce szybko poradził sobie z tą
próbą zatrzymania i uciekł pozostawiając na miejscu brata, żonę i kilka innych
osób. Następnego dnia zaginęło paru żołnierzy Boscoma i szybko pojawiła się
propozycja wymiany jeńców, na co Boscom zareagował zastrzeleniem swoich
przetrzymywanych. Cochis zrobił podobnie i zaczęła się dwutygodniowa jatka,
która miała przedłużyć się na następne 10 lat. Boscom wycofał się, a zbliżenie
się do źródła wody stało się bardziej niż niebezpieczne.
COCHIS I JEGO „BANDA”
Rok później, kiedy ochotnicze wojska
Konfederatów z „California Column” idąc za wojskami Południa zbliżyły się do
przełęczy Apaczów, zostały zaatakowane przez Indian i nastała znana historii
„Batalia o Przełęcz Apaczów”, zakończona budową pierwszego wojskowego fortu i
odcięciem Indian od wody.
Cochis przeniósł się więc w góry znane nam jako
Chiricahua (fonetycznie Szirikała) i stamtąd nękał okolicę aby dopiero w 1872
podpisać pokój. W międzyczasie wybudowano nowy, wielki fort chroniący tranzyt i
okoliczną ludność.
Pokój z Cochisem nie zakończył definitywnie
wojny z Indianami. Fort Bowie służył dalej do 1880 roku, ale już jako baza do
walki z „Bandą Geronimo”, to znaczy Apaczami, którzy nie chcieli podporządkować
się białym. Dopiero w 1886 załatwiono definitywnie problem Apaczów Chiricahua i
ich wodza Geronimo zsyłką wszystkich Indian tego plemienia na Florydę. Dzięki
temu nie mają oni swojego rezerwatu i mógł powstać odwiedzony przez nas Park (wiele
innych plemion Apaczów posiada na własność wielkie tereny zwane rezerwatami).
FORT BOWIE W 1894 I DZIŚ
Geronimo i Cochis to znane nam wszystkim nazwiska.
Poza tym podejrzewamy prowokację w tej historii zwanej przez Amerykanów Aferą
Boscoma.
Wtorek, 9
listopada
Opuściliśmy Arizonę aby wjechać do Nowego
Meksyku. Szybko zrezygnowaliśmy z drogi przez El Paso i odwiedzenia Meksyku,
Meksyk nie jest naszym celem, a i miasto jest mało atrakcyjne. Udaliśmy się w
kierunku White Sands National Monument. To taki fragment terenu wykrojony z
olbrzymiej bazy wojskowej, na której odbywają się amerykańskie doświadczenia z
bronią rakietową. Ogromnej znaczy jakieś
250 na 120 kilometrów . „Białe
Piaski” to taki ewenement w skali światowej, są to olbrzymie, idealnie białe
wydmy utworzone z piasku gipsowego. Wjazd w nie jest niesamowitym przeżyciem,
ma się absolutne wrażenie zimy i śniegu, z tą różnicą, że można spokojnie
chodzić tam boso.
ŚNIEG? A CIEPŁY. PEWNIE JAKIŚ NOWY POMYSŁ
AMERYKANÓW.
Spacer był radosny zwłaszcza przy próbach
zjeżdżania z wydm na pokrywie pudełka do zabawek Moany,
JASNO, ŻE AŻ OCZY BOLĄ
Czasami park jest zamykany na czas strzelania
rakietami, ale nam tylko armia USA zaprezentowała samolot bojowy wypuszczający
gorące bąki w celu zainteresowania nimi rakiet nieprzyjaciela.
„ZIMOWE” PIĘKNO
Środa, 10
listopada
Po tranzytowej nocy na parkingu Wal-Martu jadąc
przez nieskończone płaszczyzny Nowego Meksyku, takie co to droga prosta jest aż
do horyzontu, zakręciliśmy na południe, w stronę Teksasu. Minęliśmy Carlsbad i
położony za nim Park Narodowy Carlsbad Caverns (jaskinie), trochę
niezadowoleni, że się spóźniliśmy i już je zamknięto, ale groty jak groty,
można je sobie darować, a przed nami był położony o 30 mil , już w Teksasie, Park
Narodowy Gór Guadalupe.
Zajechaliśmy na zadziwiający camping zrobiony z
części parkingu (8$ za noc), a ja szybko pognałem do Centrum Turystycznego,
które o dziwo było jeszcze otwarte. Ani my, ani nikt wokół nas nie wiedział,
która jest godzina. Zmiana czasu w Teksasie, a przy okazji z letniego na zimowy
wszystkim pomieszały w głowach. Szkoda, że nie wiedzieliśmy o tym przejeżdżając
koło jaskiń, pewnie załapalibyśmy się na ostatnią wizytę.
Po powrocie z centrum turystycznego już
wiedzieliśmy, że następnego dnia będzie idealna pogoda na zdobycie najwyższego
szczytu Teksasu, Guadalupe Peak, 8.749 stóp czyli 2.667 metrów .
NASZ CEL (LEKKO PO PRAWEJ DUŻO NIŻSZY EL
CAPITAN)
Czwartek,
11 listopada – Tu Dzień Weterana
Wyruszyliśmy rankiem aby wspinać się przez całe 7 kilometrów . Pojawiający
się widok pozwalał zrozumieć dlaczego to miejsce urosło do rangi Parku
Narodowego. Góry tu wchodzą klinem w płaskowyż więc widok z góry jest
fantastyczny w trzech kierunkach.
Góry Guadalupe były kiedyś twierdzą Apaczów
Mescalero, obok nich trafiliśmy na ślad stanicy i drogi Butterfield Trail
znanej nam z Fortu Bowie.
Struktura górskiej zieleni jest trochę inna niż
w naszym klimacie. Czym wyżej, tym zieleniej. Tak się składa, że dół palony jest
słońcem przyczyniającym się do pustynnego charakteru okolicy, ale czym dalej w
górę jest chłodniej więc pojawiają się sosny i klony, zwłaszcza na północnych
stokach wykorzystując cień gór jako ochronę przed letnim upałem.
SZLAKI OZNACZONE RÓWNIEŻ BRAILEM? OBIAD POD
SZCZYTEM
Lunch zjedliśmy pod samym szczytem mając widok
na najbardziej wysuniętą w płaskowyż ściętą skałę El Capitan. Widoki były
rzeczywiście zachwycające, słońce, które w południe nie jest już o tej porze
roku tak wysoko, podkreślało każdą fałdę rozpościerającej się panoramy.
JEDZĄĆ PATRZYMY NA EL CAPITAN I NA NASZĄ DROGĘ
NA POŁUDNIE
Na szczycie wpisaliśmy się do księgi gości,
zaznaczając, że Moana urodziła się na wyspie Guadeloupe, co zaowocowało tym, że
przy zejściu zatrzymał się przy nas spotkany na szczycie turysta i powiedział,
że pomyślał sobie o przypadkowości, szczyt i góry o nazwie Guadalupe, Moana
urodzona na Guadeloupe, on ma na szyi wisiorek z wyszywanym obrazkiem świętej z
Guadalupe, tak więc chciałby ten wisiorek dać Moanie w prezencie. Miłe to było!
Najlepsza pamiątka jaką może być.
DACH TEKSASU – GUADALUPE PEAK - 2667m
Wracając zatrzymaliśmy się jeszcze na
podwieczorku, aby szczęśliwi wrócić do auta, które przykrył już cień wielkiej
góry.
PODWIECZOREK W TRASIE
Wycieczka była nader udana, niebo bezchmurne,
widoczność na 150
kilometrów , o czym przekonaliśmy się oglądając później
porównawczo mapę.
WIDOCZNOŚĆ ŚWIETNA
Piątek, 12
listopada
Zmieniliśmy znów plany. Rano pognaliśmy z
powrotem 30 mil
aby jednak zobaczyć jaskinie z Carlsbadu. Przeczytaliśmy w przewodniku, że są
równie szokujące jak Wielki Kanion. Hm, trzeba było sprawdzić.
No i przeszliśmy nimi 8 kilometrów . Jeśli
ktoś myśli, że był w dużej grocie to musiałby to tu właśnie zweryfikować.
Wszystko w Ameryce jest olbrzymie, tak więc i groty muszą być proporcjonalnie
wielkie. Ale żeby aż tak!
Już wchodząc widzi się olbrzymie bardzo strome
zejście, przy którym stworzono amfiteatr. Latem, rano i wieczorem można oglądać
z niego spektakl tysięcy nietoperzy wylatujących lub wlatujących do jaskini.
OSTRE ZEJŚCIE W DÓŁ DO DZIURY
Schodzi się do groty monstrualnych rozmiarów z
opadem szczęki, po czym po przejściu jakimś mniejszym korytarzem wchodzi się do
następnej jeszcze większej. Przy czym trzeba zdać sobie sprawę, że mowy być nie
może o klaustrofobii, groty mają wysokość 75 metrów , a miejscami
110 czyli 30-sto piętrowego budynku. Wręcz jest to niewyobrażalne.
Na końcu wycieczki, czyli po przejściu 4 kilometrów i zejściu
prawie 300 metrów ,
dochodzi się do … Wielkiej Sali (Big Room). Paradoks, ale jak inaczej nazwać
halę o parametrach 750
metrów długości i średnio 70 metrów wysokości.
Obejście jej to następne 4
kilometry , ale za to w jakiej dekoracji. Poprzednie
groty są skąpo „zarośnięte” stalaktytami, kolumnami czy stalagmitami, imponują
głównie wielkością i kształtami, czy kamykiem, który odpadł od sufitu, a ważył
tylko 200.000 ton. Tu dekoracja jest tak imponująca, że wymyślone przez
człowieka rokoko wygląda jak talerz z potrawą podaną według zasad cuisine
nouvelle.
MALUTKIE FRAGMENTY
Oczywiście do zobaczenia w głębi jest wiele
więcej odrębnych sal, ale dostępne są one z przewodnikiem i za dodatkową
opłatą. Z Moaną oczywiście nie wchodziło to w rachubę, jej ruchliwość i
hałasowanie z reguły nie pozwala nam się skupić na opowieściach rangersów.
Groty te są hucznie odwiedzane i pachnące tłumem, zwłaszcza od kiedy wybudowano
windy do Wielkiej Sali. My byliśmy poza sezonem, więc we względnej ciszy (Moana
wyjątkowo też) mogliśmy napawać się tymi niecodziennymi widokami. No i
oczywiście skorzystaliśmy skwapliwie z wind aby wyjechać na powierzchnię.
Po pewnym czasie przestałem robić zdjęcia. Tego
ogromu nie pokaże żadne zdjęcie, nie ma tam przecież oświetlenia, a lampa,
nawet dobrych aparatów, nie oświetli kilkudziesięciu, nie mówiąc o kilkuset
metrach.
Będąc ciągle pod wrażeniem podziemi, zaraz po
lunchu, wracając do Parku Guadalupe, weszliśmy jeszcze do kanionu McKittrick,
podarowanego Parkowi czyli narodowi przez pana Pratta, który kiedyś się w nim
zakochał, kupił i zamieszkał w wybudowanych przez siebie kamiennym domostwie.
Wcale nas to zakochanie nie zdziwiło, idąc w głąb kanionu robiło się coraz
bardziej zielono, a jesienne barwy upiększały okolicę ulubioną przez fotografów
targających wielkie statywy i aparaty.
NOSI SIĘ, A W ŚRODKU POLAK
Tak a propos, narodowi. Tabliczki tu mówią:
szanuj to miejsce, jest twoje.
Sobota, 13
listopada
No i był pierwszy przymrozek. Ogrzewanie
chodziło całą noc poświstując, co doprowadza mnie do pasji, bo budzi. O dziwo
Moana, która ucięła sobie długą drzemkę w czasie popołudniowej wycieczki w
kanionie, dała niezły popał wieczorem nie chcąc zasnąć, za to w nocy nie
odkrywała się śpiąc jak zabita, więc nie trzeba było ciągle wstawać i jej
przykrywać. Jak nie urok to …….
Ruszyliśmy na południe do Big Band, czyli
wielkiego zakrętu. To nazwa górskiego Parku Narodowego, ostatniego na trasie
naszej podróży, położonego nad Rio Grande, rzeki oddzielającej w tym miejscu
Meksyk od USA. To już po raz ostatni jedziemy w kierunku południowym (300 kilometrów ),
potem to będzie tylko północ i północ, czyli ku zimie. I tak przez 2,5 tysiąca
kilometrów. Bagatelka.
Niedziela,
14 listopada
Na noc zatrzymaliśmy się w RV Parku koło
miasteczka Presidio. To taka dziura, w której znajduje się most graniczny z
Meksykiem więc jest i przejście. Postanowiliśmy udać się na niedzielny lunch do
miasteczka po drugiej, gorszej stronie świata, czyli do Ojinaga. Bubu2
zostawiliśmy na parkingu przy celnicy i przez nikogo nie zaczepiani dotarliśmy
na drugą stronę mostu, gdzie również przez nikogo nie nagabywani (białe twarze
z dzieckiem na rowerach – musowo Amerykanie) wjechaliśmy do Meksyku.
Strona była rzeczywiście gorsza, taka Kuba tylko
biedniej i dużo bardziej syfiato. Jedynie wybór w sklepach był lepszy,
praktycznie taki jak w Stanach. Wszędzie były kapelusze i buty kowbojskie do
kupienia za dolary czy peso. Ceny wcale nie jakieś niskie.
Nie skorzystaliśmy, za to pokręciliśmy się po
uśpionej jeszcze niedzielnym porankiem mieścinie, w której jedynie czyściciele
butów zajęli swoje stałe pozycje, aby przygotować godnie obuwie kościelnych
gości do cotygodniowego obrządku.
Za to skorzystaliśmy z restauracji, w której
mimo sąsiedztwa z USA i współczesnego wyglądu, trudno było się dogadać.
Zamówiliśmy po dużym piwie próbując zrozumieć menu inne niż znane nam z Kuby.
To co przyniesiono, a co my próbowaliśmy nazwać cerveza czyli piwo, nie
przypominało niczego co znaliśmy. Olbrzymie litrowe kufle wypełnione tłuczonym
lodem i płynem, który okazał się diabelskim nektarem, czyli mieszanką piwa
(chyba), dużej ilości ultra mocnej papryki, soku z limonki i pomidora. Taka
krwawa Mary, tyle, że bardziej krwawa niż Mary.
Beatka po paru łykach zrezygnowała z palenia
sobie błon śluzowych, ja w celach poznawczych kontynuowałem.
Zamówiliśmy różności, ja oczywiście zupę dla
spróbowania i różne mięsa, Beatka sałatkę na spółkę z Moaną i owoce morza.
Porcje przyszły amerykańskie czyli na miarę kontynentu - kolosalne. Mnie
lubiącego ostre smaki nie przeszkadzał nektar z papryki zwany piwem, ale
popijając te 2 litry
siary na sam koniec było mi obojętne co jem. Żartuję, oczywiście generalnie
wszystko było bardzo smaczne, jedynie krewetki i ryba Beaty były w jej
„ulubionej” panierce, więc się bidulka namęczyła, pewnie tak jak kucharz na
odwrót, aby oderwać panierkę od wnętrza. Zapłaciliśmy prawie 60$, głównie za dwa
podwójne nie piwa, które kosztowały 20. Oczywiście według mnie wina była Beaty,
bo się nie potrafiła dogadać zamawiając (choć mówiłem, że kelner coś nawijał o
mieszance).
WYSKOK DO MEKSYKU
Powrót do USA okazał się już bardziej
skomplikowany niż niekontrolowany przez nikogo wyjazd. Najpierw rzucili się na
nas Meksykanie, i to nie żeby jakieś tam paszporty oglądać, chodziło o opłatę
za przejazd przez most. Cóż, most prawie cały jest po amerykańskiej stronie,
ale bieda zmusza do łuskania grosza.
Zapłaciliśmy po 25 centów i podjechaliśmy do
amerykańskiego stanowiska kontroli, w którym zostaliśmy z uśmiechem i
przyjaźnie pokierowani do przejścia na lepszą stronę. Wtedy okazało się, że nie
jesteśmy Amerykanami i musieliśmy wrócić do sali oczekiwań w której dziesiątki
Meksykańczyków siedziało w oczekiwaniu na ich szczęśliwy numerek. Nas obsłużono
poza kolejnością, na nieszczęście obsługiwał nas celnik niezbyt obeznany z
kontaktem innym niż meksykański, trwało to więc w nieskończoność. Pisał i
pisał, a jego szef zadał nam tylko jedno pytanie, dla nas już typowe, jaki mam
zawód aby tak móc miesiącami podróżować i mieć na to pieniądze. Zawsze mam
ochotę odpowiedzieć, że milioner jestem (z takiej gry), ale poważnych
amerykańskich celników rozjuszać nie wolno.
G
Przez tego popaprańca nie zdążyliśmy dojechać do
parku Big Bend na noc i wylądowaliśmy w RV Parku w Terlingua, gdzie przywitał
nas będący karykaturą z wszystkich filmów o głębokiej amerykańskiej prowincji
jegomość, taki bez zębów, z dużym brzuchem, w rozciągniętym i poplamionym
dresie, siedzący na bujanym fotelu pod daszkiem w towarzystwie podobnego do
siebie, ciągle drapiącego się i z egzemą skóry psa. Zapłaciliśmy haracz $22,
aby spędzić noc i wcześnie rano udać się do parku.
Poniedziałek,
15 listopada
Już na wjeździe okazało się, że jest remont
głównego położonego pośrodku gór campingu i szanse na miejsce żadne, co więcej nie
zaleca się jechać tam RV większymi niż 24 stopy z powodu krętej i wąskiej drogi oraz bardzo
dużego nachylenia. Oczywiście, wbrew wszystkiemu, pojechaliśmy natychmiast na
ten camping, aby od razu znaleźć na nim miejsce i jakoś nie zauważyć utrudnień
związanych z naszą 29 stopową długością.
No i całe szczęście, bo miejsce, Chisos Basin,
to otoczony górami malutki zielony płaskowyż będący zapewne dnem już dawno
nieaktywnego wulkanu. Miejsce to jest niezwykłej urody i słyszeliśmy o nim od
dawna. No i nie zwiedliśmy się.
Po lunchu poszliśmy rozpoznawczo w góry na Lost
Mine Trail. Taka krótka wycieczka 5
mil w obie strony z cudnymi widokami na dwie sąsiadujące
doliny.
DARU Z MOANĄ W ŚRODKU PO PRAWEJ
Coś jednak od pewnego czasu nie gra z moimi
kolanami. Moje zbiegania z gór z Moaną na plecach nadwyrężyły stawy i bolą mnie
po dłuższym wysiłku lub przy kucaniu.
Mimo niezaprzeczalnego, wręcz wybitnego piękna
gór jakoś trudno było mi się w nich znaleźć, marudziłem całą drogę, wieczorem
nie miałem apetytu do jedzenia, a zwłaszcza do picia co oznaczało, że już ze
mną naprawdę jest kiepsko. W łóżku wylądowałem o 20.00 po herbacie z rumem i
witaminami Moany.
Wtorek, 16
listopada
W Big Bend rzeka Rio Grande zatacza wielki łuk,
to przebijając się kanionami, to wijąc się z wolna pustynią. Dla nas ważne było
podkreślenie naszej tu, zamykającej podróż, obecności. Postanowiliśmy
oczywiście zdobyć najwyższy szczyt parku Emory Peak 2384m. Oczywiście moje złe
samopoczucie z poprzedniego dnia i zagrożenie planów popsuło humor Beacie,
nastawionej na ten ostatni skok.
Po 11 godzinach snu obudziłem się jednak w pełni
werwy i sił, co więcej ochoty na 18-sto kilometrowy wyczyn i chęć ta pozostała
mimo, że przypadkiem naderwałem sobie głupawo paznokieć u nogi. Ale
przynajmniej odciągnęło to moją uwagę od kolan.
Ruszyliśmy zaopatrzeni w lunch i podwieczorek,
ja z zawiniętym krwawiącym palcem i kulejąc, a Beata szczęśliwa, że mimo
wszystko idziemy.
NASZ OSTATNI CEL - NAJWYŻSZY SZCZYT PARKU, EMORY
PEAK, 2348m
Szybko jednak bezchmurne niebo i cudne widoki
pozwoliły zapomnieć o palcu, kolana niosły jak nowe i szliśmy zauroczeni
otwierającym się widokiem na okrągłe dno otoczone wysokimi skalistymi górami.
Zrobiło się jesiennie zielono, sarenki stojące przy drodze wcale nie były
przestraszone obecnością człowieka i przypominały, że życie tu jest bujne, a
czarne niedźwiedzie, które zniknęły stąd kiedyś wróciły z Meksyku i również
mogą tak stać i czyhać na koszyki turystów, podobnie jak i górskie lwy, potocznie
zwane pumami, panterami lub kuguarami.
CHISOS BASIN ZE SZCZYTU
Oczywiście spotkanie jednych i drugich jest
raczej niemożliwe, lwy żyją w skrytości, a niedźwiedzie najczęściej omijają
ludzkie trasy. Również trudno spotkać inną tutejszą atrakcję, żyjące tu pierwotnie
– Javelinas, będące stworami podobnymi do świń, nie mające jednak wiele
wspólnego z ich europejskimi koleżkami. Jedynie nocą słychać codziennie wycie
watah kojotów.
Lunch zjedliśmy pod samym szczytem. Kryształowe
powietrze sprawiało, że ogrom przestrzeni był nie do objęcia okiem.
Fantastyczne wrażenie.
Szczyt okazał się podwójną skałą z nadajnikami i
nie osiągalny dla człowieka, tak więc napawaliśmy się widokami będąc kilka
metrów poniżej czubka.
Droga powrotna odbyła się bez problemów,
żałowaliśmy tylko, że pozostałe trasy są zbyt długie i nie da się ich zrobić
bez pośredniego noclegu. Swoje jednak zobaczyliśmy no i zdobyliśmy wiechę
parku.
Wieczorem na drinka przyszedł z dziewczyną spotkany
wcześniej na trasie Maciek, syn polskiego naukowca mieszkającego w Houston.
Zgadaliśmy się, że jego ojciec i my mamy w Polsce domy w odległości 40 kilometrów . Bardzo
miło się rozmawiało, a on świetnie mówił po Polsku.
OSTATNIE NOCE W BUBU2
Środa, 17
listopada
Najzabawniejsze, że zjazd 20 mil na południe parku,
czyli również 700 metrów
w dół spowodował, że znaleźliśmy się znów w letniej gorączce. Zatrzymaliśmy się
po drodze w Hot Springs czyli ciepłych źródłach wypływających w fundamentach
byłej łaźni wybudowanej nad samą rzeką i przez nią kiedyś zmiecioną. Siedziało
się wiec w gorącej wodzie, mocząc jedną rękę w Rio
Grande i patrząc na drugi, meksykański, brzeg.
GORĄCE ŹRÓDŁA, RIO GRANDE W TYLE
Po zajęciu kompletnie odizolowanego miejsca na
bardzo ładnym campingu, pojechaliśmy jeszcze do kanionu Boquillas, w który
wbija się Rio Grande pokonując następny pas gór. Na pożegnanie Moana zrobiła
ponad 2 kilometry
pieszo, a później jeszcze jeden ścieżką poznawczą koło campingu, która
zachwyciła nas swoją odmiennością od jej podobnych.
ŚLADY PREHISTORII W BOQUILLAS CANYON
RIO GRANDE, GÓRY CHISOS I MEKSYKAŃSKIE SIERRA DEL CARMEN
No i nastała zielona noc. Nie ostatnia w
podróży, ale ostatnia w Parku Narodowym. Jak przystało na specjalny wieczór
spędziliśmy go na zewnątrz przy 22 stopniach, zjedliśmy kotlety z bizona na
grillu, wypiliśmy wino i Beatka ograła mnie w ostatnim ruchu w Scrabble. A
potem, dzięki izolacji od świata, nastała dla nas prawdziwa zielona noc.
Czwartek,
18 listopada
JUŻ ŻAL ZA PUSTYNIĄ, UPAŁEM I AMERYKĄ DZIKĄ
Powrót. Ruszyliśmy na północ. Z początku przez
bezkresne i odludne regiony południowego Teksasu, przez śmieszne nazwy miast
typu Marathon, Dorn czy Merkel. Potem pojawiła się cywilizacja i to ta
śmierdząca, bogactwo Teksasu czyli szyby naftowe. Wszędzie ich pełno na polach
w okolicach Odessy. Cóż, ropę ode ssie się.
Najbliższy kierunek to Dallas, później przez
stany Oklahoma, Kansas, Missouri, Iowa do Minneapolis w Minnesocie, skąd
lecimy. Po drodze spróbujemy sprzedać naszą Bubu2 o czym będziemy informować.
GRUDZIEŃ
2010
2 grudnia
Już w Polsce.
Po drodze do Minneapolis zainstalowaliśmy się na
campingu w Dallas.
TEXAS – KAŻDY SWOJE ROPNE ŹRÓDEŁKO MA I DOM W 5
MINUT Z DWÓCH KAWAŁKÓW POSTAWIONY
Daliśmy ogłoszenie na Craigslist, czyli takim
Allegro, ale dotyczącym tylko przedmiotów używanych sprzedawanych przez osoby
prywatne. Blokady zapobiegające handlowi na przemysłową skalę poznaliśmy szybko
próbując wystawić nasz samochód w dwóch miejscach. Klienci zgłaszali się
internetowo pod naszego maila, ale nie było ich zbyt wielu. Zaś kontakt
telefoniczny był utrudniony, jako, że campingowy, dodatkowo płatny, Internet
nie działał jak należy.
Uznaliśmy, że najrozsądniej będzie, jeśli nie
uda się sprzedać Bubu2 w Dallas, znaleźć miejsce na pozostawienie auta na południu
i nie ciągnąć się nim w mroźną i zaśnieżoną już północ.
W sobotę pojechaliśmy więc do komisu położonego
na północ od Dallas przy drodze I 35 i tam uzgodniliśmy warunki pozostawienia w
nim samochodu. Termin tej akcji, w przypadku gdyby nie udało nam się wcześniej
sprzedać Bubu 2 na własną rękę wypadł na wtorek w południe, dzień, uznany przez
nas jako ostateczny do sprzedaży i wyruszenia na północ.
Jeśli chodzi i potencjalnych klientów, jedyna
konkretna rozmowa odbyła się w niedzielę wieczorem ze Stevem, który chciał
przyjechać zobaczyć Bubu2. Umówiliśmy się na poniedziałek po jego pracy.
Poniedziałkowy poranek minął nam na kończeniu
sprzątania i czyszczenia samochodu, pakowania tobołów, a w południe
pojechaliśmy na lotnisko po wynajęty samochód osobowy.
UROCZYSTE WYRZUCENIE OBRUSU I GRAND MARQUIS
Odebraliśmy wielki amerykański model Forda pod
szyldem Mercury i obiecującą nazwą modelu: Grand Marquis, taki co to ma 6,8
litrowy i 10 cylindrowy silnik, z przodu prawie skórzaną ławkę i płaską deską
rozdzielczą jak za dawnych lat. Na moje pytanie o rocznik produkcji, pani z
wypożyczalni odpowiedziała z uśmiechem 2010.
Kiedy już prawie przepakowaliśmy rzeczy pojawili
się nasi jedyni klienci, Steve z żoną, ale my już wiedzieliśmy, że jak ktoś poważny
przyjedzie na wizytę to Bubu2 kupi, tak pięknie auto wyglądało, a i wszystko
hulało w nim, że hej.
Decyzja zapadła szybko i to po cenie którą
zażądaliśmy.
Umówiliśmy się więc na wtorek o 13h w banku
Steve’a, 50 mil
na południe od Dallas, czyli dla nas dodatkowe100 mil do przejechania. Umowy
nie podpisaliśmy, zaliczki nie wzięliśmy, wszystko polegało na danym słowie,
zwłaszcza że nasz akt własności Bubu2 miał dojść kurierem z Minneapolis właśnie
we wtorek o 10h30. Na tej godzinie bazowała się wtorkowa sprzedaż i nasz wyjazd.
O 10h25 warowałem już przy recepcji. Kilka minut
później minął mnie z prędkością światła samochód Fedexu i pognał w głąb
campingu. Zanim dotarłem Beatka miała już w ręce kopertę z oryginałem dowodu
rejestracyjnego (całą naszą podróż zrobiliśmy na tymczasowym).
Po telefonie do Steve’a potwierdzającym
transakcję ruszyliśmy w dwa auta na południe do miasteczka Kaufman, zatrzymując
się na lunch w chińskim barze.
Pod bank zajechaliśmy równocześnie w trzy auta,
Steve wypłacił gotówkę i pojechaliśmy przerejestrować samochód na niego. W
urzędzie okazało się, że ponieważ samochód jest z innego stanu należy przejść
kontrolę techniczną.
W czasie jak my krążyliśmy po mieście, Beata w
przedszkolu żony Steva zabawiała się z Moaną na placu zabaw. Steve umówił się
na przegląd i wróciliśmy na parking przedszkola.
Steve uznał, że nie warto nas już zatrzymywać
przed daleką drogą i po wspólnym zdjęciu pamiątkowym ruszyliśmy o 15h jednym
już autem z kręcącą się w oku łezką za naszą ukochaną Bubu2, która tak dobrze
nam służyła jako dom przez tyle miesięcy. Dostała za to ode mnie czułego całusa
w maskę.
DZIĘKI CI KOCHANA BUBU2 I NOWI SZCZĘŚLIWI
WŁAŚCICIELE
My szczęśliwi z takiego obrotu sprawy, gnaliśmy
przez centrum Dallas wypatrując wieżowca z serialu oraz miejsca zabójstwa
Kennedyego. Przed nami było 1700 kilometrów .
Droga przez płaską Amerykę upłynęła bez
problemów, jedzie się bez wysiłku, wszyscy z jednakową prędkością, nikt się nie
wychyla, a tych nerwowych policja szybko sprowadza do pionu czyli na bok.
Baliśmy się tej podróży strasznie, toż był to najgorszy i najbardziej ruchliwy
tydzień w roku w związku z czwartkowym, najważniejszym amerykańskim, świętem Dziękczynienia.
Co więcej, meteo zapewniało o kataklizmach pogodowych.
Tornado pojawiły się jednak na wschód od nas, a
przykry front przeszedł nocą, kiedy spaliśmy w hotelu. Pozostawił po sobie
tylko obniżenie temperatury z plus 25 do minus 10, ale niebo dla nas wciąż było
bezchmurne.
I przy
takim niebie wjechaliśmy do Minneapolis w czwartek o 12h, czyli po dwóch
hotelowych nocach po drodze.
Nie śpiesząc się już zbytnio na świąteczną
kolację zapowiedzianą przez Ewę i Mirka na godzinę 16 zatrzymaliśmy się jeszcze
w sklepie aby kupić Moanie i Beacie zimowe buty, jako że śmiesznie wyglądały w
sandałach przy temperaturze -10.
Powitanie było kochane, trochę było opowieści o
nowym domu przy przygotowaniach do rodzinnego najazdu, który nastąpił zaraz
potem. Do stołu zasiedliśmy w 12 osób patrząc na upieczonego 11-sto
kilogramowego pysznego indora.
THANKSGIVING
U EWY I MIRKA
Jedzeniu i piciu nie było końca, jedynie ja
wylądowałem w łóżku koło 21, cóż codzienne wstawania o 5h30 i trzy dni jazdy
dały o sobie znać. Beatka, która również dużo prowadziła, jakoś lepiej zniosła
trudy, ale młodość nie wieczność.
Piątek spędziliśmy w rodzinnej atmosferze razem
z Ewą, robiąc z nią ostatnie zakupy i Mirkiem, z którym dojadaliśmy indyka, aby
w sobotę rano pożegnać ich ze łzami w oczach, oddać samochód na lotnisku i
ruszyć do Chicago, kończąc nasz sześciomiesięczny pobyt w USA.
Jak na nas przystało musiały pojawić się jasełka.
Oddając bagaż podręczny do kontroli zostałem poroszony na bok i zaaresztowany,
wezwano policję. W moim bagażu na monitorze widniał rewolwer COLT. No nie wiemy
jak to się stało, że przy wielokrotnym przepakowaniu bagażu, colt, przygotowany
na sylwestrowe przebranie, znalazł się w bagażu podręcznym. Tłumaczeniom nie
było końca, tyle że to zabawka nie każdy widzi i mogłem chcieć go użyć w innych
celach. Uprzejmość wzięła jednak górę nad przepisami i zwolniono nas po pół
godzinie nerwów. Uff. Colta zabrano oczywiście.
Powrót do Polski po 14 miesiącach nieobecności
był jak zwykle powrotem do komuny. Już w samolocie smutnie i absolutnie nieuprzejme
latające kelnerki niesłusznie zwane stewardesami przypomniały nam, ze zmieniamy
świat na inny. Zaraz potem okazało się, że żaden z wtyków do słuchawek nie
działa dobrze, a jedyny projektor jest za daleko aby coś na nim widzieć.
Dziewięć godzin lotu umilał jedynie fakt, że
amerykańsko-polska przedstawicielka Lotu na lotnisku nie oparła się moim
zielonym oczom i zablokowała dla nas dwa trzymiejscowe rzędy co umożliwiło wygodne
spanie Moanie, a i nam na zmiany.
Bagaże poszły do Krakowa, a my w Warszawie
wytarabaniliśmy się z naszym sześcioczęściowym bagażem podręcznym na spotkanie
z Andrzejem: torbą, plecakiem, komputerem, nosidełkiem na plecy, składanym
stołowym siedzeniem Moany i wózkiem. Podróżuj człowieku z dzieckiem!
Opowieściom nie było końca, Andrzej zabrał
nosidełko, a my wróciliśmy do „strefy” aby z trudem zapakować się do malutkiego
ATR-u lecącego do Krakowa.
Powitanie w Krakowie było iście królewskie,
Agnieszka z Irkiem, Ewa z Jaśkiem, Zosia z Włodkiem no i Bartek, syn Beaty. Ale
to była radość.
Nasz wyjazd na powtórzenie wspólnego lunchu z
dnia wyjazdu w restauracji Grube Ryby przyćmił i opóźnił fakt, że torba
widziana już przy samolocie w Warszawie nie pojawiła się w Krakowie. Omijając
uprzejmie kolejkę zapytałem pracowników biurowych czy zadzwonili już do
Warszawy w tej sprawie? Oczywiście nie zadzwonili, tylko przyjmowali od
zdenerwowanych pasażerów (wielu) zgłoszenia zaginięcia. Po mojej awanturze,
przypomnieniu komuny i kto tu jest klientem, okazało się, że torby nie
zmieściły się do samolotu i przylecą za trzy godziny następnym. Nie można było
tego powiedzieć wszystkim od razu?! Gnoje.
Zarezerwowana przez Agnieszkę salka w knajpie była
cudna i z widokiem na zamarznięte jeziorko. Byliśmy naprawdę bardzo szczęśliwi
ze spotkania, a czas jakby nie istniał i wydawało się, że to trwa poprzedni
lunch sprzed ponad roku. Wielkie dzięki Wam wszystkim za te chwile.
NASI UKOCHANI W KRAKOWIE
Potem to był już przejazd dalej, pierwsze chwile
Moanki z babcią Marylką, i Fredzią dnia następnego. Witaj Polsko.
Na koniec należy się podsumowanie podróży, aby
dać ewentualnym chętnym pójścia w nasze ślady jakąś wizję kosztów.
- Nasza podróż Bubu2 trwała 5
miesięcy i 10 dni (cały pobyt – 6 miesięcy)
- Przejechaliśmy
- Paliwo braliśmy 43 razy i
poszło go
- Średnia spalania wynosiła więc
- Zużyliśmy
- Przeszliśmy pieszo
- Wydaliśmy na campingi 2.562$
(7.686 pln) śpiąc w podróży 30 nocy za darmo, głównie na parkingach
hipermarketów Wal-mart oraz na stacjach paliw, McDonald’s i u znajomych.
- 61 razy wypróżnialiśmy nasze Bubu2
z zanieczyszczeń i braliśmy wodę, nie licząc oczywiście campingów, które
te podłączenia posiadały na stałe.
- Ani razu nie mieliśmy kontaktu
z policją.
- I choć nie zapłaciliśmy ani
jednego mandatu to w ciągu 6 miesięcy wydaliśmy około 70.000 pln (plus
obrotowe 33.000 odzyskane po sprzedaży Bubu2). I choć suma wydaje się
ogromna to 12.000 pln miesięcznie czyli 3.000 tygodniowo dla trzyosobowej
rodziny będącej w ciągłej podróży jest mniejszą kwotą niż tydzień nad
polskim morzem czy w Zakopanem.
I to by było na tyle. Pozdrawiamy naszych
czytelników, dziękujemy za śledzenie naszych przygód, które, mamy nadzieję,
przyczynią się do decyzji dotyczących ich własnych podróży. Dziękujemy za
nieliczne wpisy.
Do zobaczenia na Jamajce i Bubu pod koniec zimy
w 2011 roku.
Komentarze
Prześlij komentarz