GRUDZIEŃ 2007 - OD LANZAROTE DO LA GOMERA (WYSPY KANARYJSKIE)
Sobota, 1
grudnia 2007
Od wczoraj wieczór jesteśmy na Wyspach
Kanaryjskich na pierwszej wysepce od strony północnej, Graciosa. Po drugiej
stronie wąziutkiej cieśniny widzimy duże wulkany Lanzarote. Miło było wreszcie
zobaczyć ląd po 5 dniach i nocach. Za nami przeskok 600 mil czyli 1000 km . Generalnie było to
miłe i nie męczące przeżycie. Ocean potraktował nas łagodnie tylko ostatniej
nocy pokiwał palcem, tak żeby nam się nie wydawało. Lunęło, przywiało i tyle.
W pobliżu wysp złapaliśmy sieć i przyszła cała
masa sms-ów czekających na wieści od nas, ale głównie z życzeniami urodzinowymi
- wielkie dzięki wszystkim za pamięć.
Port na Graciozie jest tak tani, że się w głowie
nie mieści, ok. 6 euro za dobę, ale ponieważ jest weekend nie ma kto zbierać
tych marnych pieniędzy więc jest za darmo. Wieczorem załogi jachtów spotkały
się na molo, każdy przyniósł co miał, głównie alkohol, rozmowom nie było końca.
Później wylądowaliśmy w restauracji, w której porcje były tak olbrzymie, podane
na 65 centymetrowych półmiskach, że ledwo daliśmy radę. Wracając na Bubu
przysiedliśmy w barze, w którym starzy rybacy grali na gitarach jak ekipa
z Buena Vista Social Club. Magiczne. Więcej grzechów nie pamiętam, ale
obudziłem się dziś rano we własnym łóżku.
Jest ranek, przez Internet ściągnęliśmy pogodę,
będzie stały wschodnio-północny wiatr. Jest pięknie, widok mamy na mały porcik,
za nim pustynia i stożki wulkanów. Zaraz płyniemy na Lanzarote, jutro przecież
przylatuje Beata Jarka
LA GRACIOSA - PORCIK
Niedziela, 2 grudnia
Graciosa. Postanowiliśmy pozostać tu jeszcze jeden dzień i
nie żałowaliśmy.
Dzień minął na Bubu, trochę podsypiania, jakieś zaległe
prace domowe. Pod wieczór udaliśmy się na spacer po tym dziwnym miejscu gdzie
diabeł mówi dobranoc. Parterowe białe domki z niebieskimi lub zielonymi
drzwiami i oknami, jak to jest tu w zwyczaju, piaskowe uliczki obsadzone
palmami. Wokół pustynia z kamieniami lawy i twardym piaskiem, kępki traw, w
oddali wierzchołki zamarłych wulkanów.
Snując się po miasteczku wdychaliśmy jego atmosferę,
wstąpiliśmy do marketu aby uzupełnić kilka żywnościowych drobiazgów i do
sklepiku typu szwartz mydło i powidło aby pooglądać.
Z oddali dochodził nas śpiew i dźwięk gitar. Zaczął się
magiczny wieczór, dla jakich warte to wszystko. Ciągnięci tym brzmieniem
dotarliśmy do znanego z dnia poprzedniego baru gdzie miejscowa starszyzna wraz
z narybkiem spędzała czas śpiewając i grając na gitarach. Pięć mandolin, cztery
gitary klasyczne i jedna basowa. Miejscowe pieśni ze wspaniałą aranżacją dowodziły,
że muzycy częściej tak spędzają czas. My w sącząc piwo słuchaliśmy jak
zahipnotyzowani ciesząc się, że wtopiliśmy się w miejscowy klimat. Koncert
trwał i trwał aż nagle zakończył się jak na komendę.
KONCERT
Zrozumiałem po chwili, gdy idąc oddać 10 euro poznanemu
dzień wcześniej Belgowi zobaczyłem, że muzycy i słuchacze udali się do portu.
Właśnie przybił kuter i wszyscy poszli zobaczyć jak poszło rybakom. A poszło!
Po rozładowaniu kutra ryby pojechały do chłodni, a autochtoni poszli na
kolację.
PO POŁOWIE
Belg, Jean-Paul, wraz ze swoją niemiecką żoną od dłuższego
czasu walczą z nową, kupioną tu łódką i jej silnikiem. Dzień wcześniej poszli z nami do restauracji
i w przypływie lub pod wpływem alkoholu Jean-Paul dorzucił 20 euro do rachunku.
Później pewnie, już na łódce, dostał burę od żony więc poprosił o zwrot 10.
Oddaliśmy ze zrozumieniem. Jest wielu podróżników mających bardzo małe budżety
i liczących się z każdym groszem. Lepiej jednak żyć tak jak oni niż gnić przed
telewizorem na kilku metrach kwadratowych z sąsiadami pod i nad na zasyfionym
osiedlu.
Na koniec dnia wylądowaliśmy w tej samej co dnia
poprzedniego restauracyjce. Świetna kuchnia, przeolbrzymie porcje, nawet wino z
Teneryfy nam smakowało. Po powrocie na
Bubu Beatka z Jarkiem, przy akompaniamencie
gitary i wina z Marsali (Sycylia), kończyli wieczór, a ja słysząc w oddali
muzykę przysypiałem obok nich.
Dziś od rana Jarek gnębił nas o szybkie wyjście i płynięcie
na południe do Mariny Rubicon skąd ma pojechać po swoją żonę. Do 10 grudnia
będziemy razem z nimi kiedy to odlecą i zamienią się z naszymi mamami i
dosłownie i w przenośni bo polecą tym samym samolotem do Londynu, którym
przyleci Marylka i Fredzia.
Przed nami zwiedzanie Lanzarote, najstarszej wyspy
archipelagu przez co też najniższej. W związku z tym posiada ona też najlepsze
gleby, uprawia się tu pomidory, cebulę, ziemniaki oraz produkuje niezłe wino.
Jest to też wyspa najmniej dotknięta turystyką i jej
zaborczą zabudową. Lokalne władze bardzo dbają o zachowanie charakteru zabudowy,
fauny i flory. Nie ma tu na przykład słupów elektrycznych, wszystkie linie
energetyczne prowadzone są pod ziemią.
Jedna trzecia parków narodowych Hiszpanii znajduje się na Wyspach
Kanaryjskich co jest dowodem atrakcyjności tych miejsc.
Poniedziałek,
03 grudnia
Jesteśmy pierwszy raz na kotwicowisku odkąd
opuściliśmy morze Śródziemne. Na Atlantyku nie jest to tak ewidentne, dużą rolę
grają pływy. Tu gdzie jesteśmy wydaje się być bezpiecznie, chociaż Jarek,
nurkując zaraz po zakotwiczeniu, stwierdził bliską obecność podwodnej skałki,
która mogłaby w skrajnym przypadku zagrozić naszemu „podwoziu”. Oprócz zbadania
podwodnej okolicy, Jarek – urodzony łowca-przyprowadził na kuszy ogromną
ośmiornicę. A trzeba podkreślić, że jest to już druga ośmiornica, którą złowił
na Kanarach. Pierwszy łup został złapany po cichu w porcie La Sociedad na wyspie
Graciosa. Ale to było przeżycie!
Byłam sama na łabie, Daru gdzieś zniknął w
poszukiwaniu brakujących części do majsterkowania, Jarek z Bartkiem buszowali w
akwenie portowym. Nagle Jarek pojawił się przy płozie i konspiracyjnym głosem
poinformował mnie, że złowił ośmiornicę i że trzeba znaleźć jakiś sposób, żeby
ją wciągnąć na pokład tak, żeby okoliczni ludzie nie zauważyli tego (park
narodowy). Znaleźliśmy sposób: Jarek podpłynął między płozy, ja otworzyłam
okienko ewakuacyjne i podjęliśmy próbę przejęcia towaru do wiaderka. Ale
niesforna ośmiorniczka zsunęła się z kuszy i zanim zdążyłam umieścić ją w
wiadrze, ta owinęła się wokół niego z zewnętrznej strony i przyssała tak mocno,
że nie dało się jej przesunąć. Z piskiem wybiegłam do salonu z wiaderkiem
oblepionym ośmiornicą i wołałam Jarka o pomoc, wszak nie mam zwyczaju (jeszcze)
obchodzić się z tymi glutowatymi zwierzątkami. Zanim pomoc nadeszła,
ośmioramienna bestia postanowiła odczepić się od plastyku i z pluskiem
wylądowała na podłodze. Oj jak piszczałam z podniecenia i z bezradności! A ta
pełzając przesuwała łapczywie swoje macki. Nie wiedziałam co robić, na
szczęście Jarek pojawił się chwilę potem, ugodził zwierzątko nożem w mózg i
wprowadził do wiadra, gdzie dokończyło swojego żywota. Ja, zafascynowana
siedziałam nad tym wiaderkiem obserwując jak przy dotknięciu zmieniają się
kolory jej skóry i jak nerwy poruszają jeszcze jej ramionami. Co za spektakl.
Teraz obydwie bestie (a ta dzisiejsza jeszcze większa) siedzą w garnku i zaraz
doczekają się ugotowania. Zobaczymy co z tego wyjdzie. Jedno jest pewne, gumowy
młotek, który do tej pory spoczywał z innymi narzędziami w trudno dostępnej
bakiście, a który jest nieodzowny do stłuczenia mięśni ośmiornicy, pozostanie
do czasu wyjazdu Jarka ciągle na wierzchu. Pewnie nie jeden podobny łup jeszcze
się trafi.
GADZINA
Co do wysp Kanaryjskich, czujemy się tutaj
cudnie. Jest lato, temperatury nie wahają się już tak pomiędzy nocą a dniem,
jak było to na południu Europy. Wiatry i ich siła są w miarę stałe,
niespodzianki pogodowe z pewnością są tu rzadkością. Są to wyspy wulkaniczne,
wszędzie królują kratery, flora jest bardzo słabo rozwinięta, a miasteczka
błyskają bielą z daleka. Architektura to kwadratowa, niska zabudowa. Pierwsze
miasteczko, z jakim mieliśmy styczność, czyli La Sociedad na wyspie
Graciosa (jedyne miasteczko na tej wyspie), zaskoczyło nas oryginalnością i
prostotą, bielą i brakiem chodników. Przeżyliśmy tam dwa urocze wieczory, które
już Daru opisał – pierwszy w towarzystwie innych żeglarzy przebywających w tym
porcie, a drugi rozkoszując się lokalną muzyką w wykwintnym wykonaniu
gitarowo-mandolinowym. Obydwa zakończone były w wyśmienitej restauracji „El
Marinero”, którą polecamy wszystkim wybierającym się na La Graciosa (może ktoś
potrzebuje odosobnienia J).
Wczoraj niedzielny poranek bardzo wcześnie rozpoczęliśmy
od grzania silników. Mieliśmy przed sobą ponad 35 mil , a Jarkowi strasznie
zależało na tym, żeby zdążyć jeszcze dojechać na lotnisko na Lanzarote, żeby
odebrać Beatkę. I tak nie zdążył, okazało się, że z autobusami wcale nie jest
zbyt kolorowo. Szczególnie w niedzielę. Natomiast płynęło się cudnie, wiatr był
wyśmienity, słoneczko grzało, robiliśmy ok. 6 węzłów, żyć nie umierać. Port
Rubicon, do którego dotarliśmy (południowo-zachodni cypel wyspy, koło
miasteczka Playa Blanca) był zadziwiający. Najpierw przycumowaliśmy się przy
kei gościnnej i udaliśmy się do kapitanatu, gdzie spotkaliśmy się z bardzo miłą
i profesjonalna obsługą. Tam otrzymaliśmy wszelkie niezbędne informacje,
zostało nam przydzielone miejsce w porcie, do którego pracownik nas doprowadził
pontonem i pomógł w cumowaniu. Rozejrzeliśmy się dookoła. Co za port! W
W PORCIE
Wszędzie urządzone na „tip-top” skwerki z
kaktusami, mostki, kolorowe restauracje i butiki. Tak naprawdę wszystko
dogłębnie odkryliśmy dopiero dzisiaj, podczas porannego spaceru do pralni i na
zakupy. Tak estetycznego miejsca (zurbanizowanego) jeszcze nie mieliśmy w
naszej podróży. Każdy szczegół dopracowany, żadnej niedoróbki (co za zmiana!).
A do tego ceny o wiele niższe niż w kontynentalnej Hiszpanii, nie mówiąc o
Włoszech, czy o Francji.
Wczoraj dotarła do nas Beatka. Zmęczona była
podróżą, gdyż już całą poprzednią noc była na nogach. Była tak miła i postarała
się zrealizować złożone przed jej wyjazdem zamówienia: przywiozła płytę
Wojciecha Młynarskiego, mój spóźniony prezent urodzinowy dla Dara, lekarstwa, papieroski
oraz…. ginger i wasabi. Podobno zdobyte z trudem przez Olę Kolańską. Oleńko,
dziękujemy Ci bardzo za ten wysiłek, musimy przyznać, że bardzo nam to było
potrzebne, a dzisiaj przy śniadanku już mieliśmy okazje się delektować tymi
rarytasami.
Przed nami wspólny tydzień i dogłębna eksploracja
wyspy od morza i od lądu. A za tydzień o tej porze już będą z nami mamusie.
Czujemy w ich głosach podniecenie tym wyjazdem. Kochane, będzie cudownie!
Piątek 7 grudnia
Od czasu przyjazdu Beatki laba króluje wśród
członków załogi aż nadto. Pierwszy i drugi wieczór spędziliśmy w uroczej
zatoczce nieopodal mariny Rubicon (jakąś milę albo dwie obok) na jedzeniu,
spaniu i czytaniu. Dwie pozostałe, po przepłynięciu raptem 13 mil , nieopodal portu
Arrecife (zaraz obok lotniska - fajne wrażenia z brzuchów samolotów) na
kotwicowisku również. To dość niesamowite, żeby w okolicy najważniejszego portu
na wyspie istniał port, który w czasie przypływu jest prawie niedostępny dla
większych statków. Wyłaniają się tu i ówdzie kłaczki skałek i kamienie oraz piaszczyste połacie. Pierwszy
dzień w tejże zatoce spędzamy na nic nie robieniu, czyli śpimy, gramy w
Scrabble, czytamy i tak w kółko. Następny dzień to „mikołajki”. Mobilizujemy
się więc z Darem i płyniemy na ląd, zabierając Jarka z nami, żeby kupić
Bartkowi jakiś prezent na Św. Mikołaja. Po przygodach (ponownych!) z silnikiem
znajdujemy odpowiednie miejsce na zacumowanie naszego aneksu i wypuszczamy się
w miasto. Tam, mimo święta narodowego, bazar działa i wiele butików
nastawionych na turystów również. Tak więc znajdujemy towar, który nas
interesuje, wypijamy małe piwko, robimy podstawowe zakupy spożywcze i wracamy
na łajbę (dzięki losowi i staraniom chłopców,
silnik już działał). Wieczór spędziliśmy ponownie leniwie na łódce
jedząc i oglądając film.
Dzisiaj, po przeuroczej dwugodzinnej przeprawie na
żaglach, około godziny 12.00 w południe znaleźliśmy się w docelowym porcie,
czyli Puerto Calero, nota bene uznanym za najładniejszy port na wyspie.
Uzyskujemy dogodne miejsce, parkujemy się profesjonalnie tak, żeby nasze Mamy
miały dogodne wejście na pokład, jemy śniadanko i odpoczywamy przed eksploracją
portu i miasteczka. Jutro dopiero zamierzamy wsiąść w samochód i
przemierzyć wyspę wzdłuż i wrzesz.
Okazuje się to być nader łatwe: jedna
uliczka wzdłuż i jedna wrzesz. Małe, aczkolwiek piękne. Palmy różnych rodzajów
królują nad ulica z pomocą kaktusów najbardziej wyszukanych gatunków. Uliczki
wymuskane tak, że bardziej się nie da. Potem alejka wzdłuż hoteli przyportowych. Plaże kamieniste
(czarne głazy lawy) schodzące aż po rozbryzgi oceanu są dość osobliwą atrakcją.
Ale jest jakiś niepisany urok tego miejsca, pomieszanie dzikości z cywilizacją
na najwyższym szczeblu. Najbardziej niesamowite jest dojście do końca takiego
miasteczka….potem tylko pustynia wulkaniczna.
Tak więc, oceniłam wyspę Lanzarote jako bardzo
oryginalną, ale nie wartą zastanowienia, czy aby moglibyśmy wybrać właśnie ją
na cel końcowy naszej podróży. Krajobraz „księżycowy” jest tu zbyt powszedni,
za mało zróżnicowania powierzchni. Fajnie to zwiedzić, ale do życia średnie
miejsce. Przynajmniej tak wydaje mi się na razie. Jutro wynajmujemy samochód
i udamy się w najbardziej polecane
miejsca wyspy. Być może zmienię zdanie.
Tak czy siak Puerto Calero jest uroczym miejscem.
Wszystko, co trzeba jest na miejscu, jest pięknie i intymnie. A na dodatek w
miarę tanio. Bubu stoi bezpiecznie aż do poniedziałku, kiedy to powitamy na
pokładzie Mamusie.
Wtorek 11
grudnia
Siedzimy sobie z Bartkiem w pełnym słońcu u
podnóży Ognistych Gór, czyli Montanas del Fuego, stanowiących centrum parku
narodowego Timanfaya. Właśnie skończyliśmy lekcję historii. W tym czasie
Fredzia i Marylka, w towarzystwie Darunia odkrywają uroki kraterów na szczycie.
My już tam byliśmy z Jarkiem i Beatą.
Sobota i niedziela upłynęły nam na przemierzaniu
wyspy Lanzarote i zaliczaniu wszystkich ciekawych miejsc turystycznych. Wyspa
jest świetnie zagospodarowana, pomimo bardzo trudnych warunków wulkanicznych.
Większość miejsc do zwiedzana została zainicjowana, zaprojektowana i
zrealizowana dzięki miejscowemu artyście, architekcie i urbaniście Cesare
Manrique (surrealista). On też zadbał, aby wyspa nie uległa masowej turystyce i
wysokiej zabudowie, tylko żeby zachowała swój oryginalny styl białej, niskiej,
wkomponowanej w otoczenie zabudowy, oraz, żeby była zadbana w każdym miejscu, do
którego dociera ludzka noga. Pierwszym miejscem, które odwiedziliśmy, a które
właśnie należy do zasług tego lanzarotańskiego wizjonera był Mirador del Rio,
czyli punkt widokowy, znajdujący się na północnym cypelku wyspy. Faktycznie,
widok, który roztacza się z dwupoziomowego tarasu jest fascynujący. Jak na
dłoni widać całą wysepkę Graciosa i port La Caleta del Sebo, który jako pierwszy gościł nas
na Kanarach, oraz inne niezamieszkałe wysepki okoliczne, np.: Alegranza.Mogliśmy
z góry obserwować przemieszczające się w przesmyku Rio stateczki i deski
surfingowe, szczyty wulkanów na Graciosie i ciągnące się do horyzontu zachodnie
wybrzeże Lanzarote.
MIRADOR DEL RIO I NASZ PORCIK
Następnie udaliśmy się do cudów natury, równie
dobrze wykorzystanych przez Manrique do
oczarowywania turystów: Cuevos de los Verde i Jameos del agua. Cuevos de los
Verde (nazwa pochodzi od nazwiska byłych właścicieli) to ciągnące się 7 kilometrów groty
wytworzone przez lawę rozdymaną gazami towarzyszącymi wybuchowi wulkanu.
Zastygła lawa wytworzyła oryginalne tunele o ściankach miejscami gładkich jak
wypolerowany brąz, a miejscami chropowatych z maleńkimi stalagmitami. Oczom
zwiedzających ukazują się kolejne galerie, trasa jest długa, choc tylko 1 km tych tuneli jest
udostępniony dla turystów (w pozostałej części mieszczą się laboratoria
sejsmologiczne). Miejscami na dnie groty są wewnętrzne jeziorka, których
powierzchnia jest tak gładka, że odpowiednie oświetlenie powoduje wrażenie, że
jest to przepaść, a nie woda. Wizyta kończy się rozległą salą koncertową, gdzie
co jakiś czas daje popis orkiestra wykorzystując akustykę pomieszczenia.
CUEVOS
Jameos del agua, znajdujące się nieopodal, to z
kolei podziemne przejście wzdłuż stawu w otwartej na wylot grocie. W stawie tym
mieszkają małe kraby albinosy, bardzo rzadko spotykany gatunek krabów, które
generalnie przebywają na dnie głębin morskich. Jarek, nie zważając na zakazy,
zdjął obuwie i wszedł po kolana do wody, zanurzył swój wodoszczelny aparat i uwiecznił
krabiki z bliska. Po wyjściu z groty, oczom naszym ukazał się iście pocztówkowy
widok: zbiornik błękitnej wody otulony białymi brzegami i egzotycznymi
roślinami, nad którym pochylała się samotna strzelista palma. Czyż nie wygląda
to jak karaibska laguna?
JAMEOS DEL AQUA
W górnej części znajdowały się tarasy oraz muzeum
dotyczące działalności wulkanów i sposobów przeprowadzania badań i pomiarów sejsmologicznych,
które nie omieszkaliśmy zwiedzić w całości. Zrobiło się już późno, wróciliśmy
więc na łódkę, robiąc po drodze zakupy kolacyjne (cielęcinka w sosie
śmietanowym, mniam!).
Następnego dnia czekał na nas wspomniany na
początku park narodowy Timanfaya. Przygoda rozpoczęła się na grzbietach
wielbłądów, które powiozły nas na krótką przechadzkę u podnóży wulkanu. Śmiechu
było co nie miara, bujaliśmy się na siedzonkach w rytmie marszu tych
niezwykłych, dużych, a jednak totalnie oswojonych przez człowieka zwierząt. Ja
z Bartkiem jechałam z przodu, Daru za nami, a z tyłu Jarek z Beatą.
PEJZAŻE WIELKIEJ URODY
Wielbłąd Dara był wyższy od naszego więc pysk
jego znajdował się akurat na poziomie mojej głowy, a że był trochę buńczuczny –
prychał, kichał i ochlapywał moje włosy śliną i resztkami pożywienia, a duże
oczy zaglądały mi przez ramię.
PUSTYNNE STWORY
Wielbłądzia wycieczka bardzo nam się podobała, a
jednak czekały na nas jeszcze bogatsze wrażenia. Wjechaliśmy na górę wulkanu.
Po drodze mijaliśmy rozległe pola lawy, która wyglądała jak zaorana.
Dojechaliśmy do miejsca, gdzie atrakcje polegały na obserwacji buchającego
ognia z ziemi – jako, że warstwa pod samą powierzchnią jest jeszcze tak
rozgrzana, że słoma sama się przy niej zapala. Innym dowodem na to były
gejzery, czyli rury wprowadzone do ziemi, które wyrzucały nalaną do nich wodę z
olbrzymią siłą.
NATURALNY GRILL
Lokalną atrakcją jest też wykorzystanie tej
naturalnej wysokiej temperatury do grillowania potraw. Oczywiście nie
omieszkaliśmy uraczyć się daniami z wulkanicznego dymu. Restauracja,
umieszczona w okrągłym, przeszklonym dookoła budynku ugościła nas bardzo
obficie, ledwo mogliśmy się ruszać po pysznym posiłku, więc widoki na
roztaczające się dookoła pustynne, wulkaniczne twory były jedynym deserem, jaki
mogliśmy przyjąć. Okazało się na sam koniec, że w cenę biletu wliczona jest też
przejażdżka autokarem wąskimi drogami wokół kraterów, nad przepaściami i
pomiędzy wyciętymi jęzorami lawy. Takie widoki oraz towarzysząca spektaklowi,
nastrojowa muzyka zaparły nam dech w piersiach.
WULKANY TIMANFAYA
Myśleliśmy, że już nic nas bardziej na tej wyspie
nie zdziwi dopóki nie dojechaliśmy do ostatniego tworu Pana Menrique, czyli do
ogrodów kaktusowych (Jardin de cactus). W miejscu, gdzie onegdaj miejscowi
wybierali żwir do zasypywania swoich upraw w celu zagwarantowania im
wilgotności i gdzie powstał duży, okrągły dół, stworzył on wielopoziomową
wystawę kaktusów. I to jakich! Prawie 1,5 tysięcy gatunków i 10 tysięcy sztuk
rozsianych jest w tym miejscu, a pośród nich fikuśne rzeźby z kamieni na czele
z fontanną ułożoną w kształcie murzyńskiej twarzy. Oj, było co oglądać i
podziwiać. Bartkowi tak się kaktusy podobały, ze postanowił kupić sobie parę i
rozpocząć mini-hodowlę na łódce. Beatka też nie omieszkała zaopatrzyć się w
zestaw, a i przy okazji uszczknąć parę „odszczepek” z rosnących w ogrodzie
okazów J.
KTÓRY KATUSI MÓŻDŻEK?
Nad ogrodem panuje widoczny z daleka stary młyn.
Z jego podnóża roztaczał się najpiękniejszy widok na cały ogród, ukazujący
symfonię i harmonię roślin.
No i tak, pełni wrażeń, zachwytu i męczenia
dotarliśmy do naszego ostatniego wspólnego wieczoru z Beatką i Jarkiem, który był
długi i obficie zakrapiany kupionymi wcześniej niby oryginalnymi likierami z
palmy i innymi trunkami. Zakończył się więc etap podróży spędzony z ekipą numer
6.
EKIPA NR 6
Poniedziałek spędziłam cały dzień na
przygotowywaniu łódki na przyjęcie nowej, bardzo utęsknionej załogi, czyli
Marylki i Fredziuni. Przylatywały samolotem o godzinie 18.30, czyli tym samym,
którym Beata z Jarkiem odlatywali godzinę później. Nie wyrobiłam się, żeby
pojechać z Daruniem na lotnisko, żeby wspólnie przywitać nasze nowe załogantki,
ale radości mojej nie było końca, kiedy dotarły już na łódkę (akurat skończyłam
sprzątać). Przywiozły masę pysznej wędlinki, kotleciki (ulubione!), zapasy
papierosków, no i prezenty. Okazało się, że moja ukochana siostrzyczka (z
rodzinką) pomyślała o nas świątecznie i via Mama przesłała nam gwiazdkowe
upominki! My oczywiście, zamiast czekać do świąt od razu zabraliśmy się za
otwieranie paczek, która jedna po drugiej coraz bardziej nas cieszyły. Jak
zwykle świetnie trafione Eluńku, dziękujemy!
Jako, że nie miałam czasu przygotować kolacji
tego dnia, zabraliśmy Mamunie do restauracji (których w Puerto Galero nie
brakuje). Po obfitym posiłku szybko wróciliśmy do domku, żeby Panie mogły
nadrobić zarwaną poprzednią nockę.
Dziś od rana zaczęliśmy pokazywanie wyspy nowym
towarzyszkom. Zaczęliśmy właśnie od Timanfaya. Ja z Bartkiem czekam, a reszta
chyba właśnie odbywa przejażdżkę autokarową po terenie parku i ogląda, choć
księżycowe, zachwycające krajobrazy.
NA GARBIE
Piątek, 14 grudnia
Pomyśleć, że ostatnio pisałem drugiego grudnia. Jak ten czas
leci, a leci zupełnie inaczej kiedy się stoi w portach i zwiedza. Nie ma na nic
czasu, rano kawka i w drogę, wieczorem kolacja, jakiś film i spatulkać. I tak w
koło.
Lanzarote jest zachwycająca i to dzięki spawaczo-wizjonerowi
Manrique. Nawiedzony, na szczęście gość potrafił wydobyć z tej wyspy co
najpiękniejsze, co więcej jego dzieła są same w sobie też obiektami godnymi
uwagi. Doceniliśmy to jeszcze bardziej na Fuerteventurze, choć nijaka i bez
wartości, jest droga - port czy wynajęcie samochodu jest na tej ostatniej o 50%
droższe.
Przyjazd mam był wydarzeniem jak i wydarzeniem był wyjazd
Beaty i Jarka. Z Jarkiem spędziliśmy 3 miłe tygodnie, wspaniałą przeprawę na Kanary,
grozę Gibraltaru, wielkie ryby i pierwsze ośmiornice. Zrobiliśmy kawał drogi po
morzu i zwiedziliśmy dokumentnie Lanzarote. Do miłego kochani!
Tym samym samolotem co odlecieli poprzednicy przyleciały
mamy. Śmiesznie było zobaczyć je na lotnisku. Odważne kobitki poradziły sobie w
Londynie i dotarły na miejsce po 14 godzinach podróży. Radości było co
niemiara, Beatka i Bartek chcieli pokazać wszystko, łódkę, piękną naszą marinę
Porto Callero (rzeczywiście cudo, cisza, spokój i dobry smak razem wzięte).
Rozpakowanie prezentów i smakołyków trwało i trwało. Dzięki wszystkim!
Po kolacji w knajpce z regionalnymi specjałami zamówionymi w
zbyt wielkiej ilości wszyscy przyjedzeni padli do łóżek. Od rana mieliśmy
oglądać wybrane miejsca Lanzarote.
POLEDKA TAK CHARAKTERYSTYCZNE DLA LANZAROTE
Po obudzeniu pognałem do rafinerii napełnić nasze dwie duże
butle gazowe. Nie udało się to jednak, potrzebny był zawór, który nie był
częścią butli i został na łódce.
Wyruszyliśmy w znaną nam już trasę. Najpierw była
przejażdżka na wielbłądach, potem zwiedzanie parku narodowego. W drodze na
północ wyspy zahaczyliśmy o rafinerię i tym razem się udało. Dwie pełne butle
propanu za jedyne 10 euro. Wystarczy na 4 miesiące.
Odwiedziliśmy Mirador del Rio, oraz Ogród kaktusów z
wiatrakiem.
WIETRZYMY
SIĘ
Po zrobieniu generalnych zakupów oddaliśmy samochód i na
kolację zjedliśmy przywiezione przez Fredzię kotlety mielone, marzenie
Bartka.
Mając za sobą miłe wspomnienie Lanzarote, wyruszyliśmy na
następną wyspę, a mieliśmy ich jeszcze trzy do odwiedzenia aby zakończyć na
Teneryfie skąd mamy lecą do Polski. Celem była pobliska Fuerteventura, dobrze
że pobliska ponieważ fala niezbyt sprzyjała Fredzi, która nie wiedząc jak
będzie znosiła morze zrobiła wszystkie błędy młodości. Marylka, obyta z łódką,
radziła sobie wyśmienicie pałaszując śniadanie.
PIERWSZE
KOTY ZA PŁOTY
Płynęliśmy około 6 godzin do Puerto de Castillo. Miejsce w
porcie się znalazło i wyruszyliśmy na spacer po miasteczku przy okazji
rezerwując samochód na dzień następny. Wieczorne risotto Beaty zachwyciło
wszystkich jak i nowe przygody Czerwonego Kapturka, które Bartek zamówił na
Allegro.
Czwartek upłynął na podróży po wyspie. Jak pisałem wcześniej
nijakiej. Jedyną atrakcją są pustynne wydmy i plaże z żółtym piaskiem na
północnym wschodzie. Zawitaliśmy też do rybackiej wioski Cotillo, która już nie
jest rybacką za to placem budowy i to dość obskurnym. Znaleźliśmy jednak miły
zakątek i w knajpce zamówiliśmy morskie różności od mureny zaczynając, a na
ośmiornicy kończąc aby każdy spróbował jak co smakuje.
Reszta podróży to czas w aucie z monotonnymi widokami
kamiennych górek.
Dotarliśmy wprawdzie do ogrodu zoologiczno-botanicznego,
atrakcji wyspy, ale po czasie pokazów więc skończyło się na piwie.
Wieczorny powrót do łódki na kolację odbył się bez wydarzeń
i uniesień, tak więc wylądowaliśmy przed telewizorem oglądać Shreka 3, którego
ja przespałem.
Dziś rano zwróciłem samochód, kupiłem gorące bułeczki i
szampana na imieniny Fredzi (tajemnica na wieczór) i wypłynęliśmy na drugi
przeskok to jest na południowo-zachodni cypel Fuerteventury aby z niego udać
się jutro o świcie na Grand Canaria. Musieliśmy podzielić tak drogę aby nie płynąć
nocą co byłoby względną atrakcją dla mam. Jutro przed nami 12 godzin na morzu.
Dzień na wodzie minął miło, Fredzia nauczona ostatnimi wydarzeniami
tabletkę zjadła na czas, kawy nie piła i z uśmiechem obie panie wystawiały
buzie do słońca, którego nie brakowało. W przeciwieństwie do wiatru, tak więc
płyniemy już od 6 godzin na silnikach i żaglach zbliżając się do dzisiejszego
celu Puerto del Morro Jable. To największy ośrodek turystyczny na wyspie więc
już widzę ten tłumek i disco. Zobaczymy.
DRUGIE KOTY - JUŻ NIE ZA PŁOTY
Sobota, 15 grudnia
Tłumku i disco nie było. Port był na uboczu i trzeba było
przejść przez wzgórze aby dotrzeć do części wakacyjno-restauracyjnej. Spacerek
nam się przydał, a jeszcze bardziej powrotny po obfitej kolacji. Rada dla
wszystkich odwiedzających Kanary – nie brać przystawek! Ilość podawanego
jedzenia przekracza wszelkie wyobrażenie i możliwości normalnego człowieka, no
chyba, że niemieckiego żarłocznego turysty. Nasze menu: przystawki: zupa z
owoców morza (ja), kalmary (Marylka), ser kozi (Beatka), tuńczyk marynowany
(Fredzia), dania: koziołek pieczony (ja), polędwica wołowa w pieprznym sosie
(Marylka), sałatka olbrzymia (Beatka), dwa steki z miecznika (Fredzia), makaron
z tuńczykiem i pomidorami (Bartek) plus 2 litry wina, piwo, dwa soki, dwa ice tea.
Razem 100 euro i … kolacja na dziś w lodówce jako doggie bag.
Noc upłynęła spokojnie, wiatr który wiał mocno wieczorem
nocą ucichł zupełnie.
Dziś pobudka była wczesna, 7h25. Zwijanie podłączeń wody i
elektrycznego, oraz szybkie wyjście z portu bo przed nami długi, 60-cio milowy
przeskok.
No i wierz tu prognozie, szykowaliśmy się na późne wieczorne
wejście do Las Palmas na Grand Canaria i cały dzień na silniku, a tu, wbrew
zapowiedziom, pięknie wieje 12-16 węzłów,
a i fala sprzyjająca, nie z tej strony co w prognozie, więc gnamy i już widać w
oddali wyspę.
Jest 14h30, panie opalają się na słoneczku w kokpicie (Fredzia
dobrze się czuje, zjadła nawet śniadanie), Beatka z Bartkiem grają w Scrabble,
ja piszę.
Trzeba przyznać, że jestem zadowolony z wizyty mam i miło
jest patrzeć na ich radość z tej podróży. Jak dotychczas wszystko się udaje,
pogoda jest wyśmienita (wczoraj wieczorem było 22 stopnie), ocean obchodzi się
z nami łagodnie, a przed nami najpiękniejsze wyspy i już ostatni przeskok z
Grand Canaria na Teneryfę.
Trochę szkoda czasu na pływanie, ale z drugiej strony
spędzanie czasu wyłącznie zwiedzając w samochodzie tez ma swoje wady. Dzięki
tym skokom pomiędzy wyspami widzą jak się żyje na wodzie, odpoczywają
wystawione do słoneczka i podsypiają bujane łagodną falą oderwane od swojej
codzienności. Co więcej, będą spokojniejsze widząc, że nie taki diabeł straszny
i można tak funkcjonować w miarę bezpiecznie. To ważne i dla nas i dla nich.
Poniedziałek, 17
grudnia 200
Gnamy na Tenerifę. Uciekamy przed zapowiedzianym na jutro
sztormem, który uniemożliwiłby nam odstawienie mam na lotnisko. Jest 10h45,
przed nami, daleko nad chmurami, bieli
się śniegiem Teide na Teneryfie, najwyższy szczyt Hiszpanii, 3.718 m .
Wczorajszy dzień był cudem świata i zachwytu. Nie pamiętałem
Gran Canarii sprzed 20 lat, a raczej pamiętałem Playa del Ingles, wypełniony
wieżowcami i tłustymi zaczerwienionymi Niemcami, kurort i niewiele więcej.
A tu niespodzianka i to od samego rana. Najpierw zawitałem
do kapitanatu aby zapłacić za port i przestawić łódkę z pontonu recepcji na
normalne miejsce (jak przypłynęliśmy wieczorem kapitanat był już nieczynny),
nie dość, że cena była żadna to nie policzono nam za poprzednią noc. Na pytanie
o samochód wysłano mnie na stację benzynową do pana Pedro.
Miły uśmiech don Pedro, jeden telefon i … samochód będzie za
10 minut!
Po minucie wypełnienia dokumentów na 24 godziny byliśmy
właścicielem wygodnego Logana (by Renault), a na pytanie jak zwrócić
odpowiedziano: zostawić rano na stacji u Pedro. Bez kart kredytowych,
gwarancji, kaucji za benzynę. To się nazywa wygoda i zaufanie.
Po przestawieniu Bubu na nowe miejsce obok wielu jachtów
Francuzów czekających na święta i przejście Atlantyku i szybkim bonjours
sąsiadom, wyjeżdżamy.
Przedsmak tego co zobaczymy mieliśmy już wieczór wcześniej.
Las Palmas zaszokowało wszystkich, zielenią, czystością, starannością o każdy
szczegół. Spacer wokół portu i dzielnicy willowej był już sam w sobie
przeżyciem. Nie wspomnę o ogólnodostępnej i nie chronionej siłowni w parku
zadbanej i sprawnej!
Ruszyliśmy w góry w szoku. Po suchej i kamienistej
Fuerteventurze nagle znaleźliśmy się w świecie bajki. Piękne zielone doliny, kwiaty,
palmy, kaktusy, trzciny i sosny, a my pniemy się wyżej i wyżej coraz bardziej
zauroczeni.
GRAN CANARIA – ALE WIDOKI
Na początek dotarliśmy do miejscowości Teror (ładna nazwa) gdzie
akurat trafiliśmy na niedzielny targ, po którym snuliśmy się wdychając zapachy
słońca zamkniętego w sprzedawanych owocach i ziołach. Małe zakupy warzywno-owocowe
i wyruszyliśmy dalej w górę w kierunku Cruz de Tejeda, skrzyżowania dróg znajdującego
się w geograficznym środku wyspy na wysokości 1450 metrów . Po krótkim
postoju techniczno-piwnym wyruszyliśmy dalej i ukazały się nam widoki, które
można porównać do filmowych gór skalistych, w każdym razie zapierających dech w
piersiach. Jechaliśmy tak serpentynami zatrzymując się co jakiś czas aby
napawać się widokiem.
GRAN CANARIA – NAWET JEZIORA SĄ
Po przejechaniu najwyższej partii (1800m) zaczęliśmy zjazd
wypalonym pożarem zboczem po serpentynach jakimi nie jechałem jeszcze w życiu.
Widząc popalone drzewa pomyśleliśmy o
Włodku Ciszewskim, który być może walczył w tym właśnie miejscu z żywiołem,
ponieważ był tu całe lato pilotem helikoptera gaszącego pożary. Włodku,
pozdrawiamy! (Przy okazji obudził się we mnie wyrzut sumienia, zacząłem
Włodkowi i Danusi projektować dom i po akceptacji idei miałem dokończyć w
drodze. A weny brak. Wbrew pozorom, czasu jest niewiele i żyje się innym
światem więc trudno się zmobilizować. Cholerka, musze się postarać! Obiecuję!)
Po zjechaniu do Puerto Mogan, nowoczesnego, ale intymnego i
niebywałej urody porciku zasiedliśmy w słońcu na tapas, małą przekąskę z
napojami.
Od tego momentu wróciliśmy do cywilizacji, dalsza droga to
ogromne schodowe w niebywałej ilości hotele i nowoczesna autostrada. W oddali
pozostały piękne góry, zupełnie jednak inne z tej strony wyspy.
Na natrętne naleganie Beatki pojechaliśmy do wioski
aborygenów, Guanchów (guanczów), pierwotnych mieszkańców wyspy, którzy przybyli
tu zapewne z Afryki, jako wysocy blondyni ok. 2000 lat p.n.e. Po przybiciu tu
hiszpańskich konkwistadorów byli jeszcze na etapie kamienia łupanego, nie znali
nawet brązu. Hiszpanie i choroby przez nich przywiezione wspólnie dokonali
wyniszczenia tego pierwotnego ludu.
Kamienna wioska z około 200 domami (kamienne koła o
wysokości 1,50 m przykryte łupkiem i
piaskiem), została swobodnie odrestaurowana i zaopatrzona w figury naturalnej
wielkości pokazujące styl i sposób życia. Przybyliśmy tam po zamknięciu i tylko
zacietrzewienie i urok Beatki oraz mała łapóweczka dla ciecia otworzyły nam
drzwi.
Generalnie był to lep na turystów i … Beatkę. Bez specjalnej
wartości, a o Guanchach wiedzieliśmy już wszystko z przewodnika.
TREPANACJA GUANCHÓW (chyba przez Hiszpanów)
W drodze powrotnej zajrzeliśmy na starówkę w Las Palmas
gdzie jedyną atrakcją jest dom Krzysztofa Kolumba i muzeum oczywiście zamknięte
wieczorem.
Po kolacji na łódce (confit de canard) wszyscy padli do
łóżek aby rano wyruszyć na Teneryfę co też czynimy.
Jest 14h30. Teneryfa coraz bliżej. Panie w słońcu
podsypiają, Beata i Bartek są w szkole katują się z polskim, przedmiotem
znienawidzonym przez Bartka i w konsekwencji Beatkę. Jak w miarę swobodnie
idzie nauka innych przedmiotów to polski jest dla Bartka za trudny. Dużo lepiej
radzi sobie z Champions League.
Przed nami największa i najpopularniejsza wyspa archipelagu.
Spędzimy tu trzy pełne dni, czwartego mamy wracają do Polski. A jest tu co
zobaczyć. Prócz Teide, spod której na szczyt można wjechać kolejką, prócz wyspy,
której piękno jest ogólnie znane są też obiekty godne uwagi. Należą do nich
między innymi ogród botaniczny, najbogatszy na świecie, utworzony przez
hiszpańskiego króla w połowie XVIII w. Teneryfa ma wspaniały wilgotny i ciepły
klimat sprzyjający uprawie owoców (bananów, pomarańczy, mango). Tu właśnie
próbowano wszystkie przywiezione z nowego świata sadzonki zanim trafiły do
Europy. Stąd wziął się ten bogaty i stary ogród.
Do atrakcji należy też Loro Park. Rodzaj zoo gdzie część
zwierząt żyje w warunkach zbliżonych do naturalnych, a pokazy sztuczek papug i
delfinów oraz chłodnia, w której żyją pingwiny przyciągają tłumy. Jest tu też
olbrzymie akwarium z setkami gatunków ryb i rekinami pływającymi nad
przechodzącymi ludźmi.
Dotarliśmy przed sztormem. Zrobiliśmy razem z mamami: 180 mil po oceanie i
zawinęliśmy do 5 portów.
NASZA Z MAMAMI DROGA
Niedziela, 23 grudnia
2007
Właśnie opuszczamy definitywnie Teneryfę, na
której spędziliśmy pięć dni, z czego większość w porcie Santa Cruz de Tenerife.
Port ten (Marina del Atlantico) został przedstawiony przez nasze podręczniki w
bardzo pozytywnych barwach, a okazało się, że jest wręcz ohydny. Dookoła
ogromne betonowe pola wykorzystane głównie na bezkresne parkingi, żadnych
udogodnień dla żeglarzy (oprócz standardowych pływających kei i łazienek przy
kapitanacie), brak sklepu żeglarskiego, do miasta daleko. Jak daleko było do
miasta przekonałam się już pierwszego wieczoru, kiedy to pognałam sama na
zakupy kolacyjne do najbliższego sklepu spożywczego znajdującego się bagatela
tylko dwa kilometry od portu. Na szczęście przytargany przeze mnie kurczaczek
bardzo wszystkim smakował.
Następny dzień był pierwszym dniem totalnej
niepogody. Nadszedł zapowiadany front niżowy, lało i wiało. Nie wypożyczyliśmy
więc rano samochodu tak jak było przewidziane i pół dnia spędziliśmy na Bubu
odpoczywając i gromadząc siły na następne dni, w których musieliśmy skumulować
zwiedzanie wyspy. Tylko po południu wybraliśmy się na spacer obejrzeć z bliska
niespotykany obiekt, który zaciekawił nas już przy wchodzeniu do portu. Biały,
ogromny architektoniczny żart w kształcie rogatego Chełmu okazał się być salą
koncertową, a na afiszu królował akurat….moskiewski balet. Chcieliśmy też
zwiedzić park znajdujący się nieopodal, gdzie zgromadzono podobno wszystkie
gatunki palm świata, a który został zaprojektowany przez znanego nam skądinąd
Pana Manrique, czyli lanzarotańskiego spawarkowego artystę. Park był zamknięty,
więc w zamian za to odwiedziliśmy pobliski bar.
Santa Cruz de Tenerife nie zachwyciła nas tak jak
inne miasta kanaryjskie. Raczej brudnawo, mniej estetycznie, ulice, choć
udekorowane świątecznie nie były już tak przytulne. W samym centrum miasta
znajduje się wielka rafineria, co powoduje wszechobecność gazowego smrodu. No
ale miasto miastem, a przyroda przyrodą.
To, co kryje w sobie ta wyspa odkryliśmy
następnego dnia. Wynajęliśmy samochód i rozpoczęliśmy wycieczkę. Pogoda się
polepszyła, więc mogliśmy się napawać zielonymi widokami zza szyb auta.
Teneryfa, podobnie jak Gran Canaria częstuje swoich gości dużą różnorodnością
krajobrazów. Miejscami jest zielona i miękka, a miejscami goła, surowa i
skalista. Infrastruktura drogowa rozwinęła się dobrze, głównie w okolicy
nadmorskich kurortów, tak więc prawie dookoła wyspy biegnie autostrada. Dzięki
temu dotarliśmy szybko do pierwszego na liście celu wycieczki. Najbogatszy w
różne okazy fauny na świecie park zoologiczno-botaniczny, Loro Park, wypełnił
nam cały dzień. Łzy nam leciały ze śmiechu i rozczulenia gdy oglądaliśmy co też
potrafią wyczyniać lwy morskie, delfiny, a nawet orki, żeby dostać w nagrodę
kawałek pysznej rybki. Zaskakujące było jak człowiek może wypracować
porozumienie ze zwierzęciem. Nauczyć lwa morskiego tańczyć tango, grać w piłkę
lub robić sztuczne oddychanie pewnie łatwe nie jest.
TAKIE SZTUCZKI
Delfiny
natomiast dawały się wykorzystywać jako środek transportu oraz skakały na akord
do niewyobrażalnych wysokości biorąc pod uwagę masę ich ciała.
EKOLOGICZNE NARTY WODNE Z PRZEWODNIKIEM
SKOK (CHYBA STEFCZYKA?)
Nawet takie ogromne zwierzę jak orka (która z resztą
urodziła się w tym zoo, a ma dziś już 22 lata) da się ujarzmić i na zawołanie
trenera oblać publiczność wodą z basenu, nie mówiąc o figurach wykonywanych w
powietrzu niczym Katarina Witt.
ORKA DA SIĘ LUBIĆ
Wszystkie te pokazy były świetnie zaaranżowane,
zabawnie, z poczuciem humoru, a niektóre nawet z fabułą. Poza tymi numerami
cyrkowymi mieliśmy też okazję spacerując po parku poobserwować zachowanie
goryli i szympansów, zobaczyć jakież to sztuczki potrafią robić papugi (np.:
jeździć na rowerze i liczyć), zerknąć w oczy białemu tygrysowi, jaguarowi i
czarnej panterze (miłe kociaki), policzyć zęby aligatorom, przypatrzeć się
brzuchom przepływających nad nami rekinów (niektórzy nawet łapali za ogon!),
POTWORA ZA OGON?
czy też pomachać do zmarzniętych pingwinów,
którym w tym ciepłym klimacie stworzono warunki do życia identyczne jak na
Antarktydzie.
ZIMA MROZI (KOGO I GDZIE? NAS NIE!)
Wieczorkiem, pełni wrażeń postanowiliśmy uczcić
imieniny Darunia (tak, tak, już drugi solenizant podczas pobytu Mam! – jest co
świętować) - zjeść pyszną kolacyjkę w restauracji. Wróciliśmy więc do Santa
Cruz i rzuciliśmy się na poszukiwanie odpowiedniego lokalu. Cóż, zdziwiliśmy
się bardzo kiedy się okazało, że w tak dużym mieście mogą być z tym trudności.
Przeszliśmy sporo ulic, uliczek, placyków, zaułków bez skutku. W końcu, już
zrezygnowani, znaleźliśmy o dziwo bardzo sympatyczną knajpkę i spałaszowaliśmy
przepyszne lokalne dania. W ramach imienin kapitana, kolację stawiały mamy,
może to właśnie spowodowało, że tak bardzo nam smakowała.
Na ostatni dzień pobytu mam zostawiliśmy sobie
prawdziwą rozkosz: park narodowy Teide. El Teide jest najwyższym szczytem
Hiszpanii – 3 718 m .n.p..
Szczyt pokryty śniegiem króluje nad cała wyspą, widać go prawie z każdego jej
zakątka.
WSZECHOBECNA TEIDE 3.718 m (WYSOKO!)
Wjazd samochodem rozpoczęliśmy od strony
północnej. Wspinaliśmy się krętymi drogami przez lasy sosnowe (sosna
kanaryjska, piękna, puszysta, z długimi igłami) tak gęste i soczyste, że aż
niewiarygodne, że wyrosły na wulkanicznym podkładzie. W dole temperatura
trzymała się na poziomie 22 stopni, jadąc w górę widzieliśmy jak szybko spada.
Będąc na wysokości 2000 m
było już tylko 4 stopnie. Dojechaliśmy do ostrzeżenia, że dalej należy założyć
łańcuchy na koła. Trzeba zaznaczyć, że przez dwa poprzednie dni wyspy
Kanaryjskie, ogarnięte niżem, zostały porządnie spłukane ulewami, a na
wysokości padał śnieg. Chyba nawet zostało to uznane za wydarzenie na skalę
klęski, w telewizji non stop pokazywane były zalane ulice i domy wraz z ich zdesperowanymi
mieszkańcami.
Troszkę faktycznie przestraszyliśmy się, jazda
samochodem z letnimi oponami po oszronionych, krętych drogach ze stromymi
zboczami wydała nam się zbyt ryzykowna. Zdecydowaliśmy zjechać do najbliższego
miasteczka i kupić łańcuchy. Oczywiście żadnych łańcuchów nigdzie nie
znaleźliśmy, pomyśleliśmy więc żeby wymienić samochód na 4X4. Z uwagi na
rozpoczynający się okres świąteczny, kiedy to turyści ściągają szumnie i
tłumnie na Kanary, nie było już wolnych samochodów, tak że wymiana też okazała
się niemożliwa. Już byliśmy prawie zrezygnowani. Ale być na Teneryfie i nie
podjechać pod Teide – toż to grzech! Zadzwoniliśmy o poradę do centrum
informacji turystycznej, a tam poinformowano nas, że nie ma problemu z dojazdem
pod szczyt. No to jazda! Tym razem od strony południowej. Tutaj było trochę
cieplej, temperatura spadała w mniejszym tempie niż poprzednio, krajobrazy były
inne – też zielono, ale tak bujnych lasów już nie było, za to było bezchmurnie
i przejrzyście, więc mogliśmy podziwiać widoki. Na pewnej wysokości zaczęły się
iście boskie krajobrazy, które zapierały nam dech w piersiach. Zatrzymywaliśmy
się po drodze i robiliśmy zdjęcia (które i tak nigdy nie oddadzą tego co
widziały nasze oczy). Przestrzeń i cud natury.
DECH ZAPIERA
Faktycznie dotarliśmy do końca trasy bez
problemu. Byliśmy nad chmurami, niebo nad nami aż przeszywało błękitem. Byliśmy
prawie pod szczytem. Jeszcze wyżej, już naprawdę pod sam szczyt można zazwyczaj
dojechać kolejką. Niestety tym razem, z powodu śniegu i wiatru kolejka nie
działała (ciekawe, że na Grande Motte kolejka chodzi prawie w każdych
warunkach, a tu troszkę szronu już jest przeszkodą). No wielka szkoda. Cóż,
pozostał nam sklepik z pamiątkami i świadomość, że zrobiliśmy co w naszej mocy,
żeby dojechać do celu.
POD TEIDE OD MAŁEGO DO DUŻEGO
Wracając, zjechaliśmy do portu Los Gigantes,
malowniczo położonego u stóp wysokich, spadzistych klifów. Okolica przepiękna,
chcieliśmy sprawdzić, czy możemy sobie zarezerwować w porcie miejsce i tam
popłynąć po wyjeździe mam. Port okazał się raczej niedostępny, miejsca nie
było, a i samo wejście do portu było tak niebezpieczne, że i tak nie
zdecydowalibyśmy się na podejście do niego. Wracając zachodnim wybrzeżem
zaliczyliśmy park, w którym znajduje się najstarsze smocze drzewo (wydzielające
ponoć życiodajne soki), które liczy sobie około 3000 lat, ma 17 metrów wysokości i 6 metrów obwodu.
Widzieliśmy je tylko z daleka, gdyż uznaliśmy, że nie warto płacić znowu za
bilety, żeby tylko okaz zobaczyć z bliska i dotknąć starej kory.
Nadszedł ostatni wieczór z mamami. Postarałam
się, żeby ostatnia kolacja została zapamiętana na dłużej. Rozmowy trwały do
nocy, zgrywanie zdjęć, pakowanie Mamy zostawiły sobie na rano. Zleciało bardzo
szybko, dopiero przyjechały, a już wyjeżdżają! Dobrze nam było razem i
żałowaliśmy, że jednak nie zostają z nami na święta. Jak pisał Daru,
przepłynęliśmy spory kawałek, a trasy bywały długie – niektóre prawie 60 mil dziennie. Mamy
spisały się bardzo dzielnie i mam nadzieję, że wycieczka się podobała. Z
pewnością zmęczyły się trochę, bo wytchnienia nie było (oprócz drzemania
podczas płynięcia), ale chyba warto było, tyle ciekawych miejsc i rzeczy
zobaczyliśmy razem. Ekipa numer 7 wyjeżdża, pa pa!
KOLOROWA
EKIPA NR 7
ŻEGNAJ
BUBU, DO NASTĘPNEGO RAZU!
Mamy pojechały, zostawiliśmy je na lotnisku przed
oddaniem bagażu. Myślami byliśmy z nimi cały czas i wyczekiwaliśmy informacji o
przebiegu podróży. Wróciliśmy z lotniska (po drodze byliśmy w porcie Los
Christianos w nadziei na miejsce – niespełnionej) i zajęliśmy się praniem.
Owszem pralki były, nawet trzy, ale wszystkie tylko z zimną wodą. Jak tu coś
wyprać? A szczególnie ręczniki i ścierki. Nosiliśmy wrzącą wodę ze statku i
dolewaliśmy do pralek. Efekt i tak był średni. Nie mówiąc o tym, że „pralnia”
znajdowała się w starych zardzewiałych barakach, gdzie panował odrażający brud.
Wieczorem udaliśmy się na mega zakupy korzystając jeszcze z posiadania
samochodu. Zrobiliśmy zaopatrzenie na cały miesiąc, mając już na uwadze Wyspy
Zielonego Przylądka, gdzie podobno mogą być z tym kłopoty, no i całą naszą
przeprawę przez Atlantyk. Rozmieszczenie tej ilości jedzenia w łódce było
istnym koszmarem. Uporaliśmy się z tym dopiero o pierwszej w nocy.
W międzyczasie, dowiedzieliśmy się, że nasze Mamy
utknęły w Luton! Lot do Katowic został odwołany, podobno żaden samolot nie
startował, ani nie lądował na Śląsku z powodu mgły. Katastrofa!. Oczywiście
gorąca linia, próba znalezienia jakiegoś rozwiązania. Nie ukrywam, że bardzo
martwiliśmy się jak sobie poradzą i co dalej będzie. Szczęście wielkie, że
poznały na lotnisku pewne młode małżeństwo, które zaopiekowało się nimi.
Okazało się, że lot (i to do Gdańska!!!) ma być dopiero dziś o 13.00, czyli
prawie dwa dni czekania w Londynie. Mamy zostały więc zabrane z lotniska,
przenocowane i ugoszczone na czas oczekiwania przez owo młode małżeństwo. Jak
dobrze, że spotyka się jeszcze takich wspaniałych ludzi, którzy potrafią
bezinteresownie pomóc drugiemu człowiekowi w potrzebie. Bez nich byłoby bardzo
nieciekawie, nawet sobie nie wyobrażam. Dziękujemy więc niniejszym jeszcze raz
za pomoc! Nie wiem tylko jak możemy się zrewanżować.
Jak na razie ze wszystkich wysp najbardziej
podobała mi się Teneryfa. Faktycznie ta piękna, zielona wyspa ma w sobie coś
czarującego pod względem krajobrazów (których na Gran Canaria też nie brakuje).
Niestety, pod względem infrastruktury portowej jest na ostatnim miejscu. Porty
są małe, źle chronione, miejsc brak. Port w Santa Cruz rozczarował mnie bardzo
swoją brzydotą i szarością (może kiedyś to się zmieni). Pod tym względem, jak i
pod względem organizacji atrakcji dla turystów przoduje zdecydowanie Lanzarote.
Tam mariny są duże, nowoczesne i bardzo gościnne. Uważam, że Puerto Calero był
najładniejszą mariną, w jakiej byliśmy od początku rejsu.
Przez przypadek dowiedzieliśmy się jednak, że
został otwarty nowy port na południu Teneryfy. Nie wiedzieliśmy o nim, ponieważ
nie ma go na mapach, ani w naszych podręcznikach. Zdobyliśmy numer telefonu,
zarezerwowaliśmy miejsce i z ulgą opuściliśmy Santa Cruz.
SANTA CRUZ DE TENERIFE – Z DALEKA ŁADNIE
Po drodze spotkaliśmy całkiem spore stadko
delfinów, które chętnie się z nami bawiły skacząc na zmianę przed dziobem. Jaka
szkoda, że nie udało się nadziać na nie jak jeszcze Mamy z nami płynęły. Takie
spotkania są zawsze bardzo wzruszające.
Marina San Miguel, do której dotarliśmy, okazała
się spokojna i intymna. Dookoła wiele budów nowych rezydencji letniskowych, pola
golfowe i skałki, które na południu Teneryfy przeważają w krajobrazie.
Złapaliśmy szybko wyjątkowej jakości połączenie internetowe, w związku z czym
dużą część wieczoru spędziliśmy na rozmowach przez skype. Bardzo miło rozmawiało
się z Czarkiem (akurat miał urodziny) i z Ewą, którzy mają kamerkę, więc
mogliśmy ich widzieć on-line. Chyba jednak pomyślimy o zakupie takiej kamerki,
widząc jak to przyjemnie jest sobie internetowo pomachać. Części osób
złożyliśmy już życzenia świąteczne, nie wiedząc, czy w następnych miejscach też
będziemy mieć dostęp do internetu. Bartek rozmawiał z tatą i dowiedział się o
swoich pierwszych wynikach z testów. Jak na razie piątki dominują. Oby tak
dalej!!!
W porcie stał polski jacht z Gdańska. Jednego
załoganta poznaliśmy w pralni (z której po odradzeniu nie skorzystaliśmy).
Spotkaliśmy się ponownie już w komplecie wieczorkiem u nas na pokładzie. Gadu
gadu o przygodach, piciu piciu winko z serami i tak wieczór bardzo przyjemnie
dobiegł końca.
Dziś dopłynęliśmy na wyspę La Gomera , do portu San
Sebastian. Przepłynięcie odbyło się spokojnie, mimo długiej fali, która szła w
przeciwną stronę niż my. Miło tu i cicho, w oddali migoce miasteczko. W ciszy i
spokoju kończę pisać pamiętnik, a Bartek z Darem poszli do baru oglądać mecz
piłki nożnej. Mamy są już w Gdańsku, pewnie tę nockę spędzą w pociągu (oby było
miejsce!) i zmęczone dotrą na miejsce już w samą wigilię. Coś trudno się od nas
wraca, jak napisała Ela: jakieś fatum chyba. Grunt, że wszystko skończyło się
(prawie) dobrze i że święta spędzą według planu, a nie gdzieś na lotnisku.
Mamulki, gratulujemy wytrzymałości i pogody ducha, mamy nadzieję, że to Was nie
zniechęci, żeby jeszcze kiedyś nas odwiedzić.
Jutro Wigilia. Oczywiście mamy już choinkę –
przygotowałam ją wczoraj podczas płynięcia. Jest to choinka pozioma, utworzona
z gałęzi kanaryjskiej sosny, które ukradkiem zerwaliśmy z drzewa podczas naszej
wyprawy na Teide. Dekoracje też są, czyli jest na łajbie świąteczny nastrój.
POZIOMA CHOINKA (A GDZIE PREZENTY???)
Jutrzejszy dzień przeznaczamy na pichcenie:
barszczyk czerwony z uszkami, pierogi ruskie, rybka, nóżki w galarecie na
pierwszy dzień świąt. Tak, tak, tradycji musi stać się zadość. Mamy nadzieję,
że i tutaj uda się znaleźć łącze internetowe, żeby w ten szczególny wieczór móc
połączyć się z tymi, których jeszcze nie uściskaliśmy świątecznie.
CAŁEJ
NASZEJ RODZINIE, WSZYSTKIM PRZYJACIOŁOM I ZNAJOMYM SKLADAMY GORĄCE ŻYCZENIA
ŚWIĄTECZNE, ŻYCZYMY ZDROWIA, MIŁOŚCI, RADOŚCI I SPEŁNIENIA WSZELKICH MARZEŃ.
RADUJMY SIĘ Z TEGO, CO NAM ŻYCIE NIESIE!!
A W NOWYM 2008 ROKU
WIELU PODRÓŻY (JAKAŚ ALUZJA?). BUŹKA WIELKA.
piątek, 28 grudnia
Ale ten czas leci. Mamy pojechały i jest już po świętach.
Przed nami za trzy dni Sylwester i nowy rok 2008. Zawsze na początku śmiesznie
wygląda zmiana roku w dacie, a potem człowiek się przyzwyczaja.
Pobyt mam był niezwykle udany. Dopisała nam pogoda i dobre
humory, zwiedziliśmy też sporo, więc czas mijał niezwykle szybko. Do zobaczenia
może na drugiej półkuli.
My sterczymy na La Gomerze już od pięciu dni i nie jest to wcale za
dużo. Zostaniemy tu do drugiego stycznia, a potem dalej na południe, na wyspy
Capo Verde via El Hierro, ostatnią wyspę Wysp Kanaryjskich.
SAN SEBASTIAN DE LA GOMERA
I
Czas upływa nam miło, głównie na pieszych wycieczkach
górskich, w które La Gomera
jest bardziej niż bogata, ale o tym później. Z wolna zaczyna być to nasza ulubiona
wyspa.
Małe podsumowanie: poznaliśmy i zwiedziliśmy wzdłuż i wszerz
pięć z siedmiu wysp archipelagu. La
Hierro jest jeszcze przed nami, La Palma nie po drodze więc jej
nie zobaczymy. Oto nasz ranking:
- Teneryfa
– największa i zabudowana, ale ma Teide i park wokół niej będący cudem
świata. Ma najgorsze porty. Jest na niej Loro Park będący niezaprzeczalnie
atrakcją.
- Gran
Canaria – szokuje różnorodnością i widokami. Niebywale zabudowana hotelami
w swojej południowo-wschodniej części, jest jednak dzika i przepiękna
wewnątrz. Warto odjechać od plaż i tam pozostać.
- Lanzarote
– dzięki Cezarowi Manrique, który wydobył jej atrakcje, warto ją odwiedzić
i zobaczyć wulkany i inne dziwy wulkanicznej natury wyspy. Najlepsze porty
na archipelagu oraz miła i przyjazna atmosfera z porcjami w restauracjach
nie do przejedzenia.
- Fuerteventura
– do pominięcia, zaletą są wprawdzie piękne piaskowe plaże jedyne takie na
archipelagu, ale są tam głównie hotele z dyskotekami. Ale gdzie tego nie
ma? Jest mało różnorodna i monotonna.
Wspólną cechą wysp są wspaniale utrzymane drogi z miejscami
na zatrzymanie się i podziwianie najładniejszych miejsc. Są też miejsca
piknikowe na których można to i owo zgrilować. Ceny są przystępne nawet na
polską kieszeń, ludzie mili i otwarci na turystykę, z której żyją.
AGULO Z TENERYFĄ I BIAŁĄ TEIDE W TLE
Święta nasze minęły szybciutko jak to zwykle bywa. W
wigilijny dzień głównie pichciliśmy świąteczne potrawy. Barszcz z uszkami
wyszedł rewelacyjny, chyba najlepszy jaki jadłem w życiu, a to dzięki wywarowi
z pot-au-feu, który jeszcze jedliśmy z mamami. Okazało się, że można kupić
gotowane buraki, które starte i odciśnięte dały z jednej strony sok do zupy, a
z drugiej ćwikłę w której chrzan częściowo zastąpiony został wasabi.
PIEROGI BUTELKĄ?
Bartek przekonał się do pierogów ruskich. Jak sobie pościelisz
…. No właśnie, ja robiłem ciasto i kleiłem je z Bartkiem, a Beatka zrobiła pod
moim nadzorem farsz godny wyczynom mojej babci. Były odlotowe, okraszone
cebulką i śmietaną (zrobioną ze słodkiej śmietany roztartej białym serem co
dało śmietanę jak należy). Z braku karpia kupiono (!) doradę, którą upieczono
oraz łososia wędzonego do wódeczki.
Zrobiono też nóżki w galarecie. Kupiliśmy golonko, wołowinę,
nie było jednak w sklepie nóżek świńskich, były za to inne, jakieś wychudzone i
długie. Nóżki jak nóżki, chodzi przecież o naturalną żelatynę. No i poszły te
nóżki w pierwszy dzień świąt… częściowo do wody, a częściowo do śmietnika.
Wychudzone nóżki okazały się kopytami starego capa stojącego całe życie w
gnojówce, tak że nasza galareta przeszła niebywałym smrodem i nie nadawała się
do jedzenia.
Do stołu zasiedliśmy o 22.00 czasu polskiego po
wcześniejszych rozmowach rodzinnych przez skypa.
ŚWIĘTA, ŚWIĘTA I JUŻ PO
Smakowało nam niebywale i było bardzo miło do czasu
prezentów. Potem to już pozostał tylko ból brzucha ze… śmiechu. Otóż San
Sebastian jest małą przeuroczą
miejscowością z ograniczoną ilością sklepów więc umówiliśmy się, że
udamy się do miasta osobno w celu zakupienia prezentów. O dziwo nie spotkaliśmy
się w mieście i po powrocie skrzętnie ukrywając zakupy popakowaliśmy je w
eleganckie paczuszki.
Po rybie, a przed pierogami zaczęliśmy otwierać prezenty. Jakież
było nasze zdziwienie gdy okazywało się, że prezent po prezencie jest taki sam.
Śmiechu było co niemiara, kiedy Bartek otwierał drugą paczkę z nasionami aloe
vera, potem Beata dwie paczki z nasionami drzewa smoczego, a Bartek dwie z
ołówkiem automatycznym i wkładami w każdej, ja po chwili znalazłem kalendarz na
zapisywanie wydatków, prawie taki sam jaki otrzymała chwilę wcześniej Beata.
Uśmialiśmy się do łez.
W pierwszy dzień świąt z kwaśnymi minami (po wyrzuceniu
nóżek w galarecie) udaliśmy się na pieszą wycieczkę do parku narodowego
Garajonay. Zadziwiające miejsce, jadąc od San Sebastian pięliśmy się wyżej i
wyżej przez słabo porośnięte skaliste góry aż dotarliśmy do prawdziwej,
wilgotnej dżungli. Park ten znajduje się na płaskowyżu o wysokości od 800 do 1300 metrów i dzięki
ukształtowaniu terenu jest często spowity chmurami i mgłami, które skraplając
się dają wystarczająca wilgotność aby utrzymać w tym przecież gorącym klimacie
gęsty i żywy las. Jest on podobno pozostałością lasów, które porastały basen
morza Śródziemnego przed milionami lat i tylko na Gomerze z powodu odcięcia
przez ocean i wysokości na której się znajduje pozostał.
Wycieczka była ciekawa do tego stopnia, że w pewnym momencie
na drodze przed sobą mieliśmy polski jesienny pejzaż z kasztanami bez liści, a
za plecami tropikalną wilgotną dżunglę. Kasztany były jadalne więc je pozbieraliśmy
i spałaszowaliśmy na łódce po uprzednim upieczeniu na patelni z solą.
W JEDNĄ STRONĘ - JAK U NAS
Z
Jedynym mankamentem parku jest brak zwierząt z wyjątkiem
ptaków i jaszczurek oraz widoków na okolicę, bo jest tak gęsto zarośnięty.
Drugiego dnia świąt zmieniliśmy optykę i pojechaliśmy w góry
mniej porośnięte aby napawać się widokami. Dzikość, cisza i piękno, tak można w
skrócie scharakteryzować naszą wycieczkę. Jedynym jej czarnym punktem był
Bartek, który odciski lubi mieć tylko na rękach od PSP i na pupie od oglądania
sportu w TV. Będzie z niego dobry piwny kibic jak już polubi piwo.
CUDA
Byliśmy coraz bardziej rozkochani w wyspie, którą doradzamy
naszym góralom z Poznania, z którymi tu i ówdzie już byliśmy i wiemy, że dla
nich to by był raj na ziemi na dodatek świetnie zorganizowany i tani. Można ją
obejść na piechotę bez wynajmu samochodu.
Postanowiliśmy więc przedłużyć pobyt i zostać tu do nowego
roku zwłaszcza, że szykuje się publiczna bibka sylwestrowa z tańcami na ulicy i
muzyką. Poza tym jest tu nam tak dobrze!
Przedłużyliśmy wynajem samochodu i wczoraj pojechaliśmy do
przepięknego według przewodników wąwozu Valle Gran Rey, na końcu którego leżą
jedyne ośrodki wczasowe wyspy. No i nie zawiedliśmy się, miasteczka zadbane, w
proporcjach jak należy, położone wśród bananowców. W południe zjedliśmy tapas z
winkiem i poszliśmy w góry. Trochę było późno więc nie zrealizowaliśmy celu
wycieczki, ale i tak nogi zeszliśmy i dotarliśmy do boskich widoków. Tym razem
Bartek marudził mniej, choć podejście było strome i długie z różnicą wysokości 600 metrów .
JUŻ W DÓŁ - UFF
Patrząc na ten wyspowy świat z góry szokuje wykorzystanie
każdego skrawka ziemi pod uprawę, co więcej, nawet wysoko w górach budowało się
murki aby stworzyć poziomy kawałek i posadzić tam pomidory, ziemniaki,
bananowce czy drzewa pomarańczowe. Klimat sprzyja zbiorom, ale wkład pracy jest
niesamowity. Polski ogrodnik ma jabłka, gruszki i śliwki, a tutejszy banany,
pomarańcze i cytryny. Na targu mieliśmy kłopot z rozpoznaniem połowy warzyw.
Wstyd!
VALLEY GRAN REY – SERPENTYNY I POLEDKA
Niedziela, 30 grudnia
2007
Sobota upłynęła na nic nie robieniu. Odpoczywaliśmy po
trzech dniach forsowania ciała. Relatywnie rano skorzystaliśmy z posiadania
samochodu i pojechaliśmy uzupełnić zapasy oraz kupić nowe cumy (140 euro) bo
stare po 6 miesiącach są do wyrzucenia.
Posiedzieliśmy też przy piwku na słoneczku na głównym
placyku miasta zadowoleni z miejsca i słońca, a po późnym śniadaniu
wylądowaliśmy w łóżku na sjeście.
Do późna w nocy graliśmy w Trivial Pursuit (ale pisownia),
świetną grę towarzyską (radzimy zakupić) przy której było dużo śmiechu i inteligentnej
zabawy.
Dziś od rana mamy postanowienie poprawy i działania na
jachcie. Wymiana oleju i filtrów w silnikach, zmiana nitów przy bomie, klejenie
aneksu no i ogólny przegląd łódki przed przeskokiem.
Zgadzam się z Daruniem w pełni co do oceny i
rankingu wysp kanaryjskich, zresztą ustalaliśmy to w pełnym porozumieniu.
Jutro rozpocznie się ostatni dzień roku 2007.
Postanowiłam więc zrobić kompletne podsumowanie naszej podróży od jej początku,
czyli od 13 lipca 2007 (pierwszych dziesięciu dni spędzonych w Ajaccio nie
liczę, bo były to tylko przygotowania przed wielką przygodą).
A więc tak:
1) Porty.
Odwiedziliśmy 33 porty. W niektórych staliśmy
tylko jedną noc, w niektórych dłużej, a były to w chronologicznej kolejności:
Ajaccio - Korsyka,
Stintino, Castelsardo, Olbia, La Caletta – Sardynia,
Marettimo – wyspy Egady,
Marsala, Trapani, Cefalu – Sycylia,
Reggio di Calabria, Crotone – Włochy,
Paleiokastritsa (Korfu), Poros (Kefalonia),
Killini, Vonitsa – Grecja kontynentalna,
Syrakuzy – Sycylia,
Mazara del Valo – Sycylia,
Porto Colom – Majorka
Torrevieja, Kartagena, Garrucha, Benalmadena,
Ceuta – Hiszpania
Puerto
Castillo, Morro Jable – Fuerteventura ,
Las Palmas – Gran Canaria
Santa Cruz se Tenerife, San Miguel – Teneryfa
San Sebastian de la Gomera – La Gomera , gdzie miło spędzamy
czas od tygodnia i gdzie zamierzamy przywitać Nowy Rok
2)
Kotwicowiska.
Kotwicę rzucaliśmy wiele razy, Bartek stał się
specjalistą od tej czynności. Czasami zostawała ona zaczepiona w tym samym
miejscu tylko jedną noc, czasami wiele nocy (jak na przykład przy Minorce),
zdarzało się też wypływać z kotwicowiska i wracać w to samo miejsce – i to
wielokrotnie (patrz: Gozo). W sumie zaliczyliśmy 45 miejsc, gdzie Bubu wisiała
na wodzie, a do lądu można się było dostać tylko aneksem.
3) Załogi:
I. Ela
i Wojtek Lisowscy – od 20 do 22 lipca, zrobiliśmy razem 17 mil
II. Iwonka Bilewska i Grześ Stolarczyk – od
22 lipca do 7 sierpnia, 327
mil (w tym pierwsze przepłynięcie nocne – z Sardynii na
Sycylię)
III. Agnieszka i Irek Chwastek – od 14 do 28
sierpnia, 344 mile
(i wspólne przejście przez cieśninę Messyńską)
IV. Ula i Andrzej Niemirscy oraz Andrzej Gnyp
– od 10 do 22 października, 153
mile (w tym nocny przeskok z Gozo na Sycylię)
V. Jarek Piotrowski – od 18 listopada do 2
grudnia, 726 mil
(najdłuższy przeskok z Gibraltaru na Wyspy Kanaryjskie)
VI. B eata
i Jarek Piotrowscy – od 2 do 10 grudnia, 27 mil
VII. Maryla Mikołajska i Fredzia Żurada, czyli
nasze mamy – od 10 do 21 grudnia, 180 mil (zaliczyliśmy wspólnie 4 wyspy
archipelagu)
Czyli w sumie odwiedziło nas 13 osób, nie licząc
krótkich odwiedzin Patrizii i Renato.
4)
Uzupełnianie zapasów.
Tankowaliśmy do pełna paliwo (200 litrów ) 10 razy
Zbiorniki na wodę (600 litrów )
uzupełnialiśmy 17 razy
Butlę gazową wymienialiśmy 5 razy
5)
Zwiedzanie.
11 razy wynajęliśmy samochód w celu zwiedzania
okolicy:
I. Sardynia: w porcie La Caletta , zwiedziliśmy
okoliczne miasteczka, w tym La
Posada ,
II. Sycylia:
w Trapani, zwiedziliśmy całą północną Sycylię, w tym Etnę
III. Korfu
– zrobiliśmy objazd całej wyspy i zwiedziliśmy stolicę, czyli Korfu
IV. Killini, Grecja – zwiedziliśmy
miejsce pierwszych igrzysk olimpijskich, czyli Olimpię
V. Mazara del Valo, zwiedziliśmy Palermo,
Erice oraz wykorzystaliśmy samochód do zakupu odsalarki w Marsali
VI. Benalmadena, Hiszpania. Tym razem na
dłużej, zwiedziliśmy Grenadę, Madryt, Kordobę, Sewillę i Malagę. Spaliśmy 4
noce w hotelach.
VII. Lanzarote – objazd wyspy i cudów Manrique
+ Park Narodowy Timanfaya
VIII. Fuerteventura – objazd wyspy
IX. Gran Canaria – objazd wyspy po górach i
dolinach
X. Teneryfa
– wycieczka do Loro Parque i Parku Narodowego Teide
XI. La Gomera – dojazd do wycieczek pieszych po górach i
w Parku Narodowym Garajonay
Jeden raz wynajęliśmy skuter: w Syrakuzach.
Samochód jest jednak wygodniejszym środkiem transportu dla trzech osób.
Nasza podróż trwa już 171 dni, niebawem minie pół roku.
W sumie zrobiliśmy na Bubu 3 677
mil morskich
(czyli 6 810 km ),
w tym 1 774 mile
wraz z gośćmi.
Silniki pracowały przez 372 godziny.
Wydaliśmy 19 320
Euro (nie licząc dodatkowych dużych wydatków jak odsalarka, czy też bilety
lotnicze), czyli przekroczyliśmy nasz zakładany budżet o 2 220 Euro, co
zamierzamy nadrobić płynąc trzy tygodnie przez Atlantyk bez możliwości wydania
centa.
TRASA OD 13 LIPCA DO 31 GRUDNIA 2007
Komentarze
Prześlij komentarz